Tevfik Fikret,ömrü boyunca buhran içerisinde yaþamýþtýr.Gün gelmiþ Ýstanbul’a,gün gelmiþ manevî deðerlere,gün gelmiþ Sultan Ýkinci Abdülhamit gibi mütedeyyin eþhasa saldýrmýþtýr.Ýçindeki maneviyat boþluðu,bu yaptýklarýný ona þirin göstermiþtir.Mensup olduðu devletin padiþahýna düzenlenen suikaste methiyeler yazan bir insanýn ruh dünyasýný varýn siz düþünün!Ölüm,öyle veya böyle hepimizi gelip bulacaktýr.Baþkalarýnýn ölümüne sevinilmez.Fakat Tevfik Fikret,þahsýna münhasýr bir kiþi olduðu için,Abdülhamit’e karþý düzenlenen suikaste çok seviniyor.Hatta bunun baþarýsýzlýkla neticelenmesine karþý,asabý bozuluyor.
     Bu pek meþhur Servet-i Fünûn Þairine göre Allah daima güçlüleri koruyormuþ!Ermeniler’in Abdülhamit’e karþý düzenledikleri suikastte de böyle olmuþ!Bu durum karþýsýnda Fikret,hedef deðiþtiriyor.Tarih-i Kadim adlý eserinde aþaðýladýðý Allah’a karþý,bu defa þu ifadelerle boy ölçüþüyor:
“Lâkin tesâdüf…Ah,o kavîler münâdimi,
Acizlerin,zavallýlarýn hasm-ý dâimi,
Birden yetiþti mahva bu tedbir-i hâriki
Söndürdü bir nefeste bu ümmîd-i bâriký
     Yukarýdaki mýsralarda günümüz Türkçe’siyle þöyle deniyor:
     “Fakat o rastlantý…Ah,o güçlülerin yardýmcýsý,
     Güçsüzlerin,zavallýlarýn sürekli düþmaný
     Birden yetiþti bu eþsiz önlemi yok etmeye,
     Söndürdü bu parýldayan umudu bir solukta.”
     Bu suikastte onlarca masum insan hayatýndan olmuþtu.Ýnsanda azýcýk merhamet olsa,ölen onca insana acýrdý.Onlarý canlarýndan eden bir suikaste methiyeler yazmazdý.Büyük Þair(!) bunla da yetinmeyerek olaya muhatap olanlarý: “Aþaðýlýk bir seyirci topluluðu,kudurmuþ,kaba” gibi sýfatlarla tavsif ediyor.Gök boþluðuna bacak,kelle,kan ve kemiðin yükseldiðini söylüyor.Dilerseniz bu mýsralara bir göz atalým:
“Bir darbe…Bir duman…ve bütün bir gürûh-ý sûr,
Bir ma’þer-i vazî-i temaþa,haþîn,akuur
Týrnaklarýyla bir yed-i kahrýn,didik didik,
Yükseldi gavr-i cevve bacak,kelle,kan,kemik…”
     Bu ifadeler bana merhum Mehmet Akif’in Çanakkale Þehitleri için yazdýðý þiiri hatýrlattý.Nasýl oluyor da bir Türk þairi,Ermeniler’le aðýz birliði ediyor ve onlarý övmekten çekinmiyor.Oysa Sultan Abdülhamit,vatanperver bir insandý.Hiç kimseye bir kötülüðü dokunmamýþtýr.Herkese karþý hoþgörülü olduðu için çok eleþtiriliyordu.Bunu pasiflik olarak addediyorlardý.Bir sultana mütevazi olmayý yakýþtýramýyorlardý.Fikret de bu kervana katýlanlardandý.Gerçi o devirde basýna zaman zaman sansür de uygulanýyordu.Lâkin hadiseleri deðerlendirirken cereyan ettikleri zamaný da göz önünde bulundurmak lâzýmdýr.O dönemde böyle yapmak gerekiyordu.Zira devlet,bölünme ve parçalanma tehlikesiyle karþý karþýyaydý.Tevfik Fikret tüm bu þartlara raðmen Ermeni suikastýný hoþ görüyor ve suikastçýlarý kutluyordu.Onlarý kurtarýcý bir el olarak görüyordu.Bu hadiseyle toplumun uyanacaðýný iddia ediyordu.Ona göre Abdülhamit’in ölümü, zorbalýðýn da sona ermesi mânâsýna geliyordu.Bu saldýrýnýn o görkemli taçlarý sarsmasýný istiyordu.O gizli eli çok merak ediyordu.Belli ki bilfiil kutlayacaktý onlarý:
“Ey darbe-i mübeccele,ey dûd-ý müntakim,
Kimsin? Nesin?..Bu savlete sâik,sebep ne? Kim?..
Arkanda bin nigâh-ý tecessüs,ve sen nihân,
Bir dest-i gaybý andýrýyorsun,rehâ-feþân.”
Bu fâni dünyada sonunda Abdülhamit de öldü,Tevfik Fikret de.Çünkü Rabbimizin buyurduðu gibi: “Her nefis,ölümü tadacaktýr.”(Enbiya S.35.Ayet) Baþkalarýnýn ölümünü istemek caiz deðildir.Hepimiz bu kervanýn yolcusuyuz.
e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com