Çok fena daraldým. Kapana kýstýrýlmýþ herhangi bir hayvan gibiyim. Bir kafes veya bir döngü… Yolda yürürken öyle abuk sabuk düþüncelerle uðraþýyor ki zihnim.

Aslýnda o kadar da gergin deðildim. Ne olduysa aklýmda þimþekler çakýverdi. Herþeyi geriye çevirmek istedim. Herþeyi...

Gerçekçilik denen þey nedir? Aklýma takýldý yani gerçek diyince illa kötü mü olmalý herþey? Yani insanlar birbirlerini aldatmalý, kandýrmalý..?Bu gerçeði kim hazýrladý? Parayý bulana küfrettim durup dururken. Hayatýn gerçekleri..Bu abuk gülümseme de nereden çýktý yüzümde. Somurtmalý mýyým? Yoo somurtmayacaðým, öylece kalsýn. Öyle mi? Önceden gelen ve þimdide de devam eden yanýlsamalar..

Sabah kalkýp, evin içinde dolaþýyorum. Üzerimi giyiniyorum. Dýþarý çýkmadan son bir defa daha üzerimi yokluyorum...Anahtarlar yok nereye koydum, masa, kitaplýk, mutfak, anahtarlar yok acaba düþürdüm mü? Gözlerimi açýyorum hala yataktayým...Kalkýyorum giyiniyorum, anahtarlarý masadan alýyorum...Gözlerimi açýyorum yataktayým...Evin içinde dolanýyorum. Çalýþma masamýn baþýndaki sandalyeye oturuyorum. Bugünlerde bu neyse baþýma sýk gelmeye baþladý. Gerçek ve gerçek olmayan nedir? Bunu sorgulamak istemiyorum.

Bir gece, uyurken ayaðýmýn duvara sürtmesiyle bilincim yarý yarýya gelmiþti. Gözlerimi açamýyordum ve garip bir lisanda – daha önce duymadýðým – birþeyler konuþuyordum. Hem de o kadar akýcý konuþuyordum ki kendim bile bir süre kendimi dinledim. Kýsa süre sonra yatakta ki pozisyonumu düzelttim ve konuþmamý dinlerken uykuya daldým.

Ýki hafta önce eve dönerken yolda peþime bir kedi takýldý. Bekledim yanýma geldi, baþýný okþadým sevdim biraz. Sürtündü, etrafýmda dolandý. Daha sonra gitti. Ayný kediyi gördüm geçenlerde her insandan köþe bucak kaçýyordu. Yanýndan geçerken insanlar, hemen kendini bir arabanýn altýna atýveriyordu. Hatta bazý kediler bile onu bulunduðu yeri belli etmesin diye olduðu yerden uzaklaþtýrmaya çalýþýyordu. Demek iki haftasýný aldý insanlardan korkmayý öðrenmesi...Baþka bir kedi daha var sevdiðim o biraz daha inatçý ama baþka insanlar gelirken kaçýyor ben gelip sevmeye baþlayýnca yanýmdan ayrýlmýyor. Arada bir onu Don Kiþot'a benzetiyorum. Bazen kendimizden bile korkuyoruz ya...Neyse..

Bir defasýnda bir çocuk topluluðu görmüþtüm. Muhtemelen yuvasýndan düþmüþ ve uçamayan bir kuþu uçurma çabalarý içindelerdi. Yüksek bir yerden atýp uçmasý için...Ama ne hikmetse zaten kanatlarý kuvvetlenmemiþ kuþ her seferinde yere çakýlýyordu. Yanlarýna gittim.

"Çocuklar ne yapýyorsunuz" dedim
"Uçurmaya çalýþýyoruz"
"Ama o daha uçamaz ki"
"Neden?"
"Kanatlarý güçlenmemiþ. Hem siz böyle yaptýkça yere düþtüðünde caný acýyor hadi artýk canýný acýtmayýn. Sizi böyle yüksek bir yerden atsalar sizin canýnýz acýmaz mý?"
"Acýr"
"O zaman onunda canýný yakmayýn. Hem siz insansýnýz insanlar diðer varlýklarýn canýný acýtmamalý"
"Biz insan mýyýz?"
"Evet"
"Peki o zaman" dediler ve kuþ için önce bir kutu hazýrladýk içine de bez koyduk.

Daha dünyanýn yuvarlak olduðundan ve döndüðünden habersiz bu insanlar bile diðer varlýklara zarar vermemeyi öðrenebiliyorlar. Eþþek kadar adamlar aklýma geldikçe..Neyse..

Aslýnda güç bir durum hem aklýn olacak hem bunu kullanacaksýn. Yaptýðýn eylemlerde, duruþunla hayatýna yön verip eðileceksin. Temel güdülerini karþýlayýp baþkalarýna saygý göstereceksin.

Gerçek nedir? Kim oluþturdu bu gerçek denen kavramý? Peki hayatý zaman zaman birbirimize çekilmez kýlan kim ya da ne?

Masada anahtarlarýný aradý gözleri...Gözlerini açtý hala yataktaydý..