Emanet sevinçlerini sarýp sarmalayýp koyuldun yola...Sýmsýký sarýldýðým umutlarý da sýðdýrdýn kucaðýna...Yolun açýk olsun dünüme mührünü, bugünüme hüznümü, geleceðe gönlümü katan adam...

Kýrýk dökük sesini toparla artýk. Gözyaþlarýn yüreðime damlýyor. Daðlanýyorum acýnla...Hep gülüþler asýlýydý doyamadaðým yüzünde. Lütfen izin ver, anýlarýma saklayacaðým, hatta baþ köþesine oturtacaðým bu günden kalan gülüþün olsun. Yakýþmýyor sana hüzün...

Toparlan artýk kýþ günlerimin kardeleni...Bizimki bile bile ladesti. Unuttun mu, ayýþýðýnýn denizleri yýkadýðý gecelerde söyledik biz aþka þarkýlarýmýzý....Aldýrmadý mý? Yapma bitanem, o bize aldýrmasaydý þimdi elimizde ne kalacaktý. Bak sýmsýký sarýldýðýmýz yaþanmýþlýðýmýz var. Eksik mi diyorsun, yarým diye mi söyleniyorsun? Belki de böyle olduðu için hep vazgeçilmez olacak aþk adýna yaþadýklarýmýz...Hem belki kavuþmalar öldürürdü narin aþk güvercinini. Býrak özgürce kanatlansýn, mavinin en koyu tonlarýnda pembe umutlarýna kanat çýrpsýn...Sen yarýmsýn, ben yarýmým, aþk yarým kalmýþ çok mu?

Tensiz seviþmeleri bilir misin bitanem? Yüreklerin seviþmesi tenden daha tutkuludur. Hatýrla, dokunmadýðýmýz bedenlerimizin yaktýðý ateþleri...Hatýrla o ateþlerle kavrulan gecelerimizi...O tensiz seviþmeler deðil miydi þehvet giyinmiþ aþka hazýrlayan bizi? Korkma bensizlikten canýmýn yongasý. Sensiz de seviþirim ben seninle...Gözlerinden içtiðim adý olmayan kelimeler kazýlý benliðimde...Büyütürüm bir bebeði büyütür gibi özenle. Seviþirim sensiz, senli kelimelerim, senli gecelerimle...

Ah be hayatýmýn anlamý adam...Dilim dönmüyor yokluðuna dair hislerime...Kelimeler nasýl da yetersiz...Aradým taradým, tüm sözlüklere baktým. Sensizliði anlatan o keskin kelimeyi bulamamýþlar aþkým. Onu hissedebilen bir tek benim. Ne yazýk ki ben de o kelimeyi bulmakta iþte böylesine yeteneksizim...Çaresizim harflerin ses vermediði duygulara karþý...

Sadece izdüþümlerini anlatabilirim sensizliðin. Sanki bir kerpetenle týrnaklarýmý teker teker söküyorlar seni silebilmek adýna geleceðimden. Ama onlar bilemezler ki geçmiþime diktiðin yüzyýllýk çýnar aðaçlarýný. Týpký o aðaçlar gibi büyüyeceksin geleceðimde...Varsýn olmasýn elin elimde, varsýn deðmesin gözün gözüme. Sen kazýlýsýn bende...

Bir kendine geliþ borçlu bu gün bana. Bilmem ki tek bir kadeh þarap içmeden yaþadýðým bu sarhoþluktan ayýlýr mý bu kadýn? Ki ben þiþelerce þarabýn sarhoþ edemediði ne geceler eklemiþim yaþanmýþlýk haneme. Kim yükledi bedenime içinde alkol olmayan sarhoþluklarýn serseriliðini...Naralar atmak istiyorum, “hey insanlar silkinin yüreðimin yarýsý kopuyor benden, bana ne sizin saçma sapan sevinçlerinizden, bana ne sizi boþ yere üzen kederlerden” diye haykýrmak istiyorum. Çýkmýyor sesim, týpký kabuslardaki sessizlik gibi bir þey bu yaþadýðým. Sessiz, sadece kendi duyduðum çýðlýklar atýyorum...

Ama bak yine ýslak yüreðim. Haklýsýn erkeðim. Sana nasýl aðlama diyebilirim. Ben karþýnda birbiri ardýna dizerken gözyaþlarýmý, nasýl saklarsýn sen umutsuzluklarýný...Bilirim kýyamazsýn. Kýyamadýðýmýz nelerden vazgeçtik bu güne kadar bir düþünsene. Kaç vazgeçiþ yükledik geçmiþimize.

Aðla aþkýmýza vedalar yazgýlý adamým...Aðla. Aðla ki ben de kýrayým zincirlerimi. Gün bugündür. Vedamýza hediye edelim gözyaþlarýmýzý. Denedim, olmadý. Güçlü kadýn elbisesi bedenime uymadý. Ki ne zor zamanlarý atlatmýþtým ben bu elbiseyle. Bu ayrýlýða o bile dayanmadý.... Yazgýnýn çizgisine uzat adýmlarýný. Adamým, zaman ayrýlýk zamaný...