Radyoda yine hüzünlü þarkilar, aklimda sen. Her gördügüm bakiþta yine sen. Sen her yerdeyken ben hep yokum. Yokluk... Içine düþtügüm girdabin adi bu olmali... Yuvarlaniyorum... Diplere dogru baþ döndürücü bir hizla. Bir sözde yine sen çikiveriyorsun karþima. Günümün içinde sen, yatagimda yapayalnizim ben...

Yine terk edildim! Bir hayaletle baþa çikamayacagini düþündü o da... Her iliþkimde sen varsin; sana dokunuyorum ama ten baþkasinin. Sonunda dayanamiyorlar aldatilmaya. Hep bir þey eksik diyorlar. Biliyorum onlari üzüyorum ama içimde hep sen..

Sabah uyandýðýmda ilk aklýma gelen sen. Zamanla geçer, alýþýrsýn derler ya hani, ne zaman dolacak o süre, ne kadar zaman kaldý alýþmama? Alýþamýyorum iþte!.. Hayaletin ve ben her iliþkimde seni aldatýyorum.

Büyük sözler edenlere inanmamak lazým. Sen bile hayaletinle býraktýysan beni kimsenin aþký gerçek deðil!..

Her seviþtigimde aslinda seni seviyorum. O kadar içten ki! Hep içte! Zaten ne oluyorsa içte oluyor derviþ misali... Derdim sen, dermanim sen! Sen var ya sen. Iþte böyle, hep sen!..

Sen sen diye diye parçaladým kendimi zamanla. Bu sefer her bir parçam “sen” dedi. Her bölünmemde bir sen çýktý ve yeni bir hayalet. Dünya gerçek mi yalan mý bilemez oldum zamanla!..

Elini tutup vitrinlere baktýðým kýz nerede? Yanýmda biri var ama el onun eli deðil sanki. Öyle sýcak, öyle sakincil, öyle içten... Kimim ki ben?

Hep sen iþte aþkim hep sen... Elimde, dilimde, aklimda, gönlümde... Bide sen. Sen ve sen.. O kadar!..

“ayrýlýktan zor belleme ölümü” diyen ozan misali ölsem de sanki bitmeyecek bu özlem!.. Hep sen. Telefondaki her ses sanki sen!..

Her gün ararsýn diye beklerken ben gerçeði kabul etmem aslýnda. Seni sevdiðim gibi baþkasýný da sevemem ki (!) sileyim seni bir kalemde!..

Hayattaki üç þans derler ya; biri sendin! Isterim ki kalan ikisi de sen ol. Üstüme örttügüm yorgan bile sen!..

Tenime deðen el, bana aþkým diyen ses... Her günüm seninle baþlarken seninle biter. Sen bakma yanýmda baþkasýnýn yattýðýna; ben hayaletinleyim aslýnda...

“Ölenler yokluklarýyla deðil aramýzda söylenmeden kalan sözler yüzünden acý verirler asýl” demiþ bir bilen. Her sevgilime sen diye söylüyorum “aþkým!”... Ýçimde sen varken benim ne iþim var o kýzlarla? Ýçkiye verdim kendimi olmadý, belki unuturum, sýzým hafifler diye baþkalarýný soktum hayatýma ama onlarý da yaralamaktan baþka bir iþe yaramadý aslýnda... Hep eksik dediler... “Dilinden dökülenler güzel ama týnýsý eksik! Bahçede beni öperken sanki ateþin eksik!”

Bilmediler ki hep sen dediðimi... Hep sen iþte aþkým ya hep sen!.. Seni özlüyorum!.. Hem de içim yana yana... Ben yanýyorum ama yüzün karþýmda gülümsüyor bana... Hayalin bile acý veriyor!.. Sesini özledim! Mesajlarýný! Öpüþünü! Yanýmda oturmaný bile özledim! Hatta seni göreceðimi bilerek o aný iple çekmeyi!..

Yýllar oldu izlerimiz üstüne çizikler atýlalý... Seceremiz tutulamaz oldu artýk! Ama ben hala sen! Sen iþte... Sen, sen ,sen!..

Senin yanýnda olmanýn deðerini bilseydim keþke! Hayatýmýn tek keþkesisin... Keþke zevkine varsaydým o anlarýn, tadýný çýkarsaydým... Günlük yaþama yenik düþürmeseydim aralýklý ama uzun görüþmelerimizi. Konuþmak yerine saçýný okþasaydým, beline sarýlýp güneþi batarken seyretseydim. Benim keþkemsin sen! Hep sen!..

O kadar içimdesin ki ben zamanla sen oldum. Her gece düþlerimde sen. Yaþamda yaþayamadiklarimizi düþlerimde bana yaþatan sen. Içim sen, diþim sen, her þeyimsin sen!..

Seni çok özledim!.. Hem de nasýl bir bilsen!..

Bazen dalýp gidiyorum arkadaþlarla otururken; hayaldeymiþ gibi. Hayaletin yanýmda beliriveriyor o anda. Sen ve ben sonsuz girdaplara dalýyoruz. Koyun koyuna yatýyoruz yýldýzlarýn altýnda. Bir yanda ay bir yanda deniz. Ama en önemlisi yanýmda sen! Bir anda yüzümdeki perde kalkýveriyor. Görüyorum o an; yoksun sen...

Ýnsanlar bilmesin seni diye hep gülüyorum onlarlayken. Seni onlarla bile paylaþamýyorum. Her bir parçamdan ayrý bir sen doðarken ben yok oluveriyorum. Seni istiyorum! Seni çok ama çok özlüyorum!

Artýk aðlayamýyorum bile!.. Gözyaþý tükenmez zaten de, ben tükendim... Bir damla düþünce saatler sürüyor senin aðýtýn... Bir anda duruyorum ve fark ediyorum ki duvarlara vurmuþum kendimi, çocuðu ölen köy analarý gibi kendimi parçalamýþým... Senin özleminin aðýtýný yakýyorum.. En güzel þarkýlarý hep sana söylüyorum... Her gün vazoya taze çiçek koyuyorum ve hayaletin gülümseyiveriyor bana...

Yüzün silikleþmeye baþladi zamanla; tanriçalaþtin gözümde. Yüzünün çizgileri yok oluyor ama yine de bana gülümsüyor. Biliyorum ki sensin!..

Bir gün çalan telefondan sen çýkacaksýn. Beni özlediðini söyleyeceksin. Seviþmemizi, konuþmamýzý, dolaþmamýzý... Bizi özlediðini söyleyeceksin!

Hayaller de olmasa yaþanmaz zaten. Senin hayalinle yaþiyorum. Hayaletin ve ben seni bekliyorum!..

Seda Ýlke KILIÇ

14.12.2003-00:52

Ýstanbul