kana kan düþün dedi kara kýzýl gece
gözyaþý baþkaldýrdý göze aðlamam dedi
aðýr aðrý oturdu yüreðe kalkmam dedi
kelimelere dil dönmedi söyleyemedi
yalan söylemeyi beceremezdi

asma kilitli düþüncelerin demir kapýlý hislere
kanlý gelin verdik göremeden güveyi
olsun dedi gök hiçbir þey tesadüf deðil ki
elbet tozlu saklý vardýr gün gelir gelirdi hikmeti

aðlamadý ki iþe yaramaz beyhude yetmez
yetmez sulayamaz suya kaynayan topraðý
hani besleyemez de hiçbir yeþili
sararýp gider bir hazan hüznü gibi

koþuyordu ya bir yerlere yönü yoktu
düþünüyordu ya hiçbir fikri de yoktu
kararlar vermeli devam etmeliydi
olmuyor olmuyordu

sýkýþýnca aðlýyor
týrnaklarýný batýrýyordu avuçlarýna
batýrmak istediði yer yüreðiydi ya neyse
orada da hissediyordu sýzýyý
bilmiyordu ya yine de gidiyordu

hýdýrellezdi ya gül aðacý gibiydi
dibi adak dilek vs ama beden iþlevsiz
çabasýz esiyor mu rüzgar duygularda
söyle diyordu rüzgar
saçlarýný kýrbaç indirirken suratýna
savruk aklýný topla diyordu

ayaklarý her engelde tökezliyor ya
alýþýklar hani kan içinde çýtlarý çýkmaz
elleri ya elleri yarýk yarýk hani
kapanmýyor ayazýn yalnýzlýk izleri

güneþ çýkma beynime
yapma tam açýyý anýlar diyordu
yaz da gelmesin diyordu
ýslaklýk yok kuraklýk balçýk
diz boyu

göremez gözleri kalýn perdeli kara
bilemez yetiþemez o kadar uzak ufuklara
kaldýrsa baþýný bilirdi belki sade yýldýz kýymetini
ufuk görülürken gece bilinmezdi

yazýk! kamaþtý kýsýldý güneþ vardý göremezdi
biliyordu! gündüz de ikamet yerindeydi





Resim; Nuri Can