"Kaleme almadýðým ne kaldý ki hayata, insana dair" diye düþündüm þöyle bir. Dudaðýmý büktüm. "Yaþamadýðým ne kaldý ki þu dünyada?" serzeniþindeymiþim gibi giriþ yapmýþým farkýnda olmadan. Aslýnda haksýz da deðilim. Acýyý da tattým sevinci de...

Ýnsanlar dertleri tekelleþtirmeye mutluluðu ise nedense hep teðet geçmeye meyillidir. Tam da bu noktada "Buyur burdan yak" affedersiniz "Buyur burdan yaz" demeliydim aslýnda. Bakýn ne de çabuk buldum konu baþlýðýný.

Yazmak, tokum diyerek oturduðun bir sofrada bazen ne kadar aç olduðunu farketmek gibidir. Yedikçe þaþýrýrsýn bir yandan da utanýrsýn.

Ben tabi ki yazmaktan asla utanmayacaðým. Ýnþallah ömrümün sonuna kadar da yazmaya aç ve iþtahlý olurum. Harika bir temenni deðil mi zararsýz, çýkarsýz, masumane.

En yakýnlarýndan birini kaybettikten sonra diðer sorunlar o kadar basit gelir ki insana. Ölüm dýþýnda her þeyin çaresinin olduðunu farkedersiniz. Bu duygu size de yabancý gelmedi eminim. Sonuçta; cinsiyet, memleket, statü farklý olsa bile insan her yerde insan.

Geri kalan duvar saatinizin akrep ve yelkovanýný el marifetiyle ilerletebilirsiniz, tekrar kurup ayarlayabilirsiniz ama o saat bozuksa þayet ilerler biraz sonra gene durur. Arýzalanan hiç bir þey eskisi gibi týkýr týkýr iþlemez bazý arkadaþlýklar, evlilikler gibi. Erken teþhis nasýl hayat kurtarýrsa erken vedalar da kimi zaman içsel huzurun kapýsýný aralar.

Bence hayatý ne çok ciddiye ne de basite almalý. Diyeceksiniz ki nasýl? Herþeyin bir sonunun olduðu dünyaya sonsuzmuþ gözüyle bakýp fazla anlamlar yüklemeye hiç gerek yok. Kimseyi üzmeyin kimsenin de sizi üzmesine müsaade etmeyin. Gözyaþlarýnýz asla sizi incitene akmasýn çünkü deðmez. Bu bile baþlangýç için fena sayýlmaz. Bir sade vatandaþ sözü kabul edin.

Sevgiler...