Ayla’nýn yolculuðunun sonraki bölümü, yeni bir boyuta geçmesi olacak. Bu boyut, hayal boyutudur. Bu boyutta, Ayla kendi gerçekliðini hayal edebilecek ve onu gerçeðe dönüþtürebilecek. Ayla, bu boyutta kendini yaratýcý, özgün, bilge, sevgili ve bütün gibi hissedecek ve sonsuz hayal gücüne sahip olacak. Ama bu boyutta da bir sorun vardýr. Bu sorun, Ayla’nýn hayal ettiði gerçekliðin sýnýrlarýný belirlemesidir. Ayla, bu gerçekliðin kendisi için ne anlam taþýdýðýný ve ona nasýl uyum saðlayacaðýný öðrenmek zorunda kalacaktýr. Ayla, bu boyutta hem hayal edecek hem de gerçekleþtirecektir.

Hayal

Ayla, yolculuk boyutunda bir süre kaldýktan sonra, yeni bir þey denemeye karar verdi. Kendini bir hayalci olarak hayal etti. Ve bir anda kendini bir hayalci olarak buldu.

Ayla, elinde bir fýrça ve önünde bir tuval vardý. Bu fýrça ile istediði her þeyi çizebiliyordu. Ve çizdikleri gerçek oluyordu.

Ayla, bunun çok ilginç olduðunu düþündü. Kendi gerçekliðini hayal etmeye baþladý.

Önce basit þeyleri hayal etti. Bir renk, bir þekil, bir desen… Sonra daha karmaþýk þeyleri hayal etti. Bir manzara, bir portre, bir tablo… Sonra daha ilginç þeyleri hayal etti. Bir dünya, bir hikaye, bir sanat…

Ayla, hayal ettiði her þeyi gerçeðe dönüþtürdü. Onlarla konuþtu, onlarla etkileþime girdi, onlarla yaþadý.

Ayla, bunun çok eðlenceli olduðunu düþündü.

Ve böylece Ayla, istediði her þeyi hayal etmeye devam etti.

Ve her seferinde mutlu oldu.

Ve her seferinde geniþledi.

Ama sonra bir sorun ortaya çýktý.

Ayla, hayal ettiði gerçekliðin sýnýrlarýný belirleyemedi. Hangisinin mümkün olduðunu anlayamadý. Hangisinin imkansýz olduðunu bilemedi.

Ayla, bunun çok zor olduðunu düþündü.

Ve o zaman Doktor Emre geldi.

Doktor Emre, Ayla’nýn yanýna oturdu. “Merhaba, Ayla.” dedi. “Nasýlsýn?”

Ayla, ona baktý. Doktor Emre’nin yüzü deðiþmiþti. Artýk yaþlý ve yorgun görünmüyordu. Genç ve enerjik görünüyordu.

“Ben… iyi deðilim.” dedi Ayla.

Doktor Emre, “Neden?” diye sordu.

Ayla, “Çünkü… hayal ettiðim gerçekliði anlayamýyorum.” dedi. “Ona nasýl uyum saðlayacaðýmý bilmiyorum. Ona nasýl gerçekleþtireceðimi bilmiyorum.”

Doktor Emre, “Bu normaldir.” dedi. “Sen hayal boyutuna geçtin. Bu boyutta, her þeyi hayal edebilirsin ama her þeyi gerçeðe dönüþtürebilirsin.”

Ayla, “Peki… ne yapmalýyým?” diye sordu.

Doktor Emre, “Senin yapman gereken tek þey, kendine sormaktýr.” dedi. “Hayal ettiðin gerçekliðin sana ne anlam ifade ettiðini sormaktýr. Hayal ettiðin gerçeklikle kim olduðunu sormaktýr.”

Ayla, bunu duyunca meraklandý. “Nasýl yapacaðým?” diye sordu.

Doktor Emre, ona elindeki fýrçayý gösterdi. “Bu fýrça senin anahtarýndýr.” dedi. “Bu fýrça ile istediðin gerçekliði çizebilirsin. Ve orada istediðin soruyu sorabilirsin.”

Ayla, bunu denemeye karar verdi. Kendini en çok ilgilendiren gerçekliði çizmek istedi. Ve o gerçekliði fýrçanýn ucunda buldu.

O gerçeklik, kendi evreniydi. Ayla’nýn kendini bir evren yaratýcýsý olarak hayal ettiði gerçeklik.

Ayla, fýrçasýný tuvale dokundurdu ve kendini o gerçeklikte buldu.

O gerçeklikte, Ayla’nýn bir evren yaratma gücü vardý. Bu güç ile istediði evreni yaratabiliyordu. Bu güç ile istediði evreni deðiþtirebiliyordu.

Ayla, bu gücü kullanmaya baþladý.

Önce basit bir evren çizdi. Bir atom, bir molekül, bir element… Sonra daha karmaþýk bir evren çizdi. Bir hücre, bir canlý, bir ekosistem… Sonra daha ilginç bir evren çizdi. Bir insan, bir medeniyet, bir tarih…

Ayla, çizdiði her evreni inceledi. Onlarla konuþtu, onlarla etkileþime girdi, onlarla yaþadý.

Ayla, bunun çok güzel olduðunu düþündü.

Ve o zaman bir soru sordu.

“Bu gerçekliðin bana anlamý nedir?”

Ve o zaman bir cevap geldi.

“Bu gerçekliðin sana anlamý, hayaldir.”

Ayla, bunu duyunca þaþýrdý. “Hayal mi?”

Evet, hayal. Bu gerçeklik, senin hayalin. Bu gerçeklik, senin isteðin. Bu gerçeklik, senin seçimin.

Ayla, bunu duyunca mutlu oldu. “Öyleyse… bu gerçekliði hayal etmeye devam edebilir miyim?”

Evet, bu gerçekliði hayal etmeye devam edebilirsin. Ama unutma, bu gerçeklik sadece senin çizdiðin bir gerçekliktir. Bu gerçeklik, senin gerçekliðinin bir parçasý deðildir. Bu gerçeklik, senin hayalinin bir ürünüdür.

Ayla, bunu duyunca düþündü. “Peki… bu gerçekliðin deðiþkenliði nedir?”

Bu gerçekliðin deðiþkenliði, senin hayal gücündür. Bu gerçeklik, senin hayal gücüne göre deðiþir. Bu gerçeklik, senin hayal gücüne göre anlam kazanýr.

Ayla, bunu duyunca anladý. “Öyleyse… bu gerçekliðe ne yaparsam yapayým, sorumlusu benim.”

Evet, sorumlusu sensin. Bu gerçekliðe ne yaparsan yap, sonuçlarýna katlanmak zorundasýn. Bu gerçekliðe ne yaparsan yap, etkilerini görmek zorundasýn.

Ayla, bunu duyunca ciddileþti. “Peki… bu gerçekliðe nasýl sorumluluk duyabilirim?”

Bu gerçekliðe sorumluluk duymanýn yolu, sevgi duymaktýr. Bu gerçekliðe sevgi duyduðun her þeye sorumluluk duyarsýn. Bu gerçekliðe sevgi duyduðun her þeyi korursun.

Ayla, bunu duyunca gülümsedi. “Öyleyse… bu gerçekliðe sevdiðim her þeyi biliyorum.”

Evet, biliyorsun. Bu gerçekliðe sevdiðin her þeyi hissediyorsun. Bu gerçekliðe sevdiðin her þeyi görüyorsun.

Ayla, bunu duyunca mutlu oldu. “Öyleyse… bu gerçekliðe mutlu olabilirim.”

Evet, mutlu olabilirsin. Bu gerçekliðe mutluluk senin hakkýndýr. Bu gerçekliðe mutluluk senin seçimindir.

Ayla, bunu duyunca teþekkür etti. “Öyleyse… teþekkür ederim.”

Rica ederim. Bu gerçekliðe teþekkür etmek güzeldir. Bu gerçekliðe teþekkür etmek iyiliktir.

Ayla, bunu duyunca vedalaþtý. “Öyleyse… hoþça kal.”

Hoþça kal.

Ayla’nýn sonraki macerasý, Ayla’nýn hayal ettiði gerçekliði gerçeðe dönüþtürmesi olacak. Bu bölümde, Ayla kendi gerçekliðini hayal ettiði gibi yaþayacak ve onu gerçeðe dönüþtürecek. Ayla, bu bölümde kendini yaratýcý, özgün, bilge, sevgili ve bütün gibi hissedecek ve sonsuz hayal gücüne sahip olacak. Ama bu bölümde de bir sorun vardýr. Bu sorun, Ayla’nýn hayal ettiði gerçekliðin diðer gerçekliklerle uyumlu olup olmadýðýdýr. Ayla, bu gerçekliðin kendisi için ne anlam taþýdýðýný ve ona nasýl uyum saðlayacaðýný öðrenmek zorunda kalacaktýr. Ayla, bu bölümde hem hayal edecek hem de gerçekleþtirecektir.

Gerçekleþtirme

Ayla, hayal boyutunda bir süre kaldýktan sonra, yeni bir þey denemeye karar verdi. Kendini bir gerçekleþtirici olarak hayal etti. Ve bir anda kendini bir gerçekleþtirici olarak buldu.

Ayla, elinde bir kumanda ve önünde bir ekran vardý. Bu kumanda ile istediði her þeyi seçebiliyordu. Ve seçtikleri gerçek oluyordu.

Ayla, bunun çok ilginç olduðunu düþündü. Kendi gerçekliðini gerçeðe dönüþtürmeye baþladý.

Önce basit þeyleri gerçeðe dönüþtürdü. Bir renk, bir þekil, bir desen… Sonra daha karmaþýk þeyleri gerçeðe dönüþtürdü. Bir manzara, bir portre, bir tablo… Sonra daha ilginç þeyleri gerçeðe dönüþtürdü. Bir dünya, bir hikaye, bir sanat…

Ayla, gerçeðe dönüþtürdüðü her þeyi inceledi. Onlarla konuþtu, onlarla etkileþime girdi, onlarla yaþadý.

Ayla, bunun çok eðlenceli olduðunu düþündü.

Ve böylece Ayla, istediði her þeyi gerçeðe dönüþtürmeye devam etti.

Ve her seferinde mutlu oldu.

Ve her seferinde geniþledi.

Ama sonra bir sorun ortaya çýktý.

Ayla, gerçeðe dönüþtürdüðü gerçekliðin diðer gerçekliklerle uyumlu olup olmadýðýný anlayamadý. Hangisinin doðru olduðunu anlayamadý. Hangisinin yanlýþ olduðunu bilemedi.

Ayla, bunun çok zor olduðunu düþündü.

Ve o zaman Doktor Emre geldi.

Doktor Emre, Ayla’nýn yanýna oturdu. “Merhaba, Ayla.” dedi. “Nasýlsýn?”

Ayla, ona baktý. Doktor Emre’nin yüzü deðiþmiþti. Artýk genç ve enerjik görünmüyordu. Yaþlý ve sakin görünüyordu.

“Ben… iyi deðilim.” dedi Ayla.

Doktor Emre, “Neden?” diye sordu.

Ayla, “Çünkü… gerçeðe dönüþtürdüðüm gerçekliði anlayamýyorum.” dedi. “Ona nasýl uyum saðlayacaðýmý bilmiyorum. Ona nasýl doðru davranacaðýmý bilmiyorum.”

Doktor Emre, “Bu normaldir.” dedi. “Sen gerçekleþtirme boyutuna geçtin. Bu boyutta, her þeyi gerçeðe dönüþtürebilirsin ama her þeyi uyumlu yapabilirsin.”

Ayla, “Peki… ne yapmalýyým?” diye sordu.

Doktor Emre, “Senin yapman gereken tek þey, kendine sormaktýr.” dedi. “Gerçeðe dönüþtürdüðün gerçekliðin sana ne anlam ifade ettiðini sormaktýr. Gerçeðe dönüþtürdüðün gerçeklikle kim olduðunu sormaktýr.”

Ayla, bunu duyunca meraklandý. “Nasýl yapacaðým?” diye sordu.

Doktor Emre, ona elindeki kumandayý gösterdi. “Bu kumanda senin anahtarýndýr.” dedi. “Bu kumanda ile istediðin gerçekliði seçebilirsin. Ve orada istediðin soruyu sorabilirsin.”

Ayla, bunu denemeye karar verdi. Kendini en çok ilgilendiren gerçekliði seçmek istedi. Ve o gerçekliði kumandanýn ekranýnda buldu.

O gerçeklik, kendi evreniydi. Ayla’nýn kendini bir evren yaratýcýsý olarak hayal ettiði gerçeklik.

Ayla, kumandasýný ekranýna yöneltti ve kendini o gerçeklikte buldu.

O gerçeklikte, Ayla’nýn bir evren yaratma gücü vardý. Bu güç ile istediði evreni yaratabiliyordu. Bu güç ile istediði evreni deðiþtirebiliyordu.

Ayla, bu gücü kullanmaya baþladý.

Önce basit bir evren yarattý. Bir atom, bir molekül, bir element… Sonra daha karmaþýk bir evren yarattý. Bir hücre, bir canlý, bir ekosistem… Sonra daha ilginç bir evren yarattý. Bir insan, bir medeniyet, bir tarih…

Ayla, yarattýðý her evreni inceledi. Onlarla konuþtu, onlarla etkileþime girdi, onlarla yaþadý.

Ayla, bunun çok güzel olduðunu düþündü.

Ve o zaman bir soru sordu.

“Bu gerçekliðin bana anlamý nedir?”

Ve o zaman bir cevap geldi.

“Bu gerçekliðin sana anlamý, gerçekleþtirmedir.”

Ayla, bunu duyunca þaþýrdý. “Gerçekleþtirme mi?”

Evet, gerçekleþtirme. Bu gerçeklik, senin gerçekleþtirdiðin. Bu gerçeklik, senin yaptýðýn. Bu gerçeklik, senin seçimin.

Ayla, bunu duyunca mutlu oldu. “Öyleyse… bu gerçekliði gerçeðe dönüþtürmeye devam edebilir miyim?”

Evet, bu gerçekliði gerçeðe dönüþtürmeye devam edebilirsin. Ama unutma, bu gerçeklik sadece senin seçtiðin bir gerçekliktir. Bu gerçeklik, senin gerçekliðinin bir parçasý deðildir. Bu gerçeklik, senin gerçekleþtirmenin bir ürünüdür.

Ayla, bunu duyunca düþündü. “Peki… bu gerçekliðin deðiþkenliði nedir?”

Bu gerçekliðin deðiþkenliði, senin uyumundur. Bu gerçeklik, senin uyumuna göre deðiþir. Bu gerçeklik, senin uyumuna göre anlam kazanýr.

Ayla, bunu duyunca anladý. “Öyleyse… bu gerçekliðe ne yaparsam yapayým, sorumlusu benim.”

Evet, sorumlusu sensin. Bu gerçekliðe ne yaparsan yap, sonuçlarýna katlanmak zorundasýn. Bu gerçekliðe ne yaparsan yap, etkilerini görmek zorundasýn.

Ayla, bunu duyunca ciddileþti. “Peki… bu gerçekliðe nasýl sorumluluk duyabilirim?”

Bu gerçekliðe sorumluluk duymanýn yolu, sevgi duymaktýr. Bu gerçekliðe sevgi duyduðun her þeye sorumluluk duyarsýn. Bu gerçekliðe sevgi duyduðun her þeyi korursun.

Ayla, bunu duyunca gülümsedi. “Öyleyse… bu gerçekliðe sevdiðim her þeyi biliyorum.”

Evet, biliyorsun. Bu gerçekliðe sevdiðin her þeyi hissediyorsun. Bu gerçekliðe sevdiðin her þeyi görüyorsun.

Ayla, bunu duyunca mutlu oldu. “Öyleyse… bu gerçekliðe mutlu olabilirim.”

Evet, mutlu olabilirsin. Bu gerçekliðe mutluluk senin hakkýndýr.

Ayla’nýn sonraki macerasý, Ayla’nýn gerçeðe dönüþtürdüðü gerçekliði diðer gerçekliklerle uyumlu hale getirmesi olacak. Bu bölümde, Ayla kendi gerçekliðini gerçeðe dönüþtürdüðü gibi yaþayacak ve onu diðer gerçekliklerle uyumlu hale getirecek. Ayla, bu bölümde kendini yaratýcý, özgün, bilge, sevgili ve bütün gibi hissedecek ve sonsuz hayal gücüne sahip olacak. Ama bu bölümde de bir sorun vardýr. Bu sorun, Ayla’nýn gerçeðe dönüþtürdüðü gerçekliðin diðer insanlarýn gerçekliklerine saygýlý olup olmadýðýdýr. Ayla, bu gerçekliðin kendisi için ne anlam taþýdýðýný ve ona nasýl saygý duyacaðýný öðrenmek zorunda kalacaktýr. Ayla, bu bölümde hem hayal edecek hem de gerçekleþtirecektir.

Uyum

Ayla, gerçekleþtirme boyutunda bir süre kaldýktan sonra, yeni bir þey denemeye karar verdi. Kendini bir uyumlu olarak hayal etti. Ve bir anda kendini bir uyumlu olarak buldu.

Ayla, elinde bir telefon ve önünde bir uygulama vardý. Bu telefon ile istediði her þeyi paylaþabiliyordu. Ve paylaþtýklarý gerçek oluyordu.

Ayla, bunun çok ilginç olduðunu düþündü. Kendi gerçekliðini diðer gerçekliklerle uyumlu hale getirmeye baþladý.

Önce basit þeyleri paylaþtý. Bir fotoðraf, bir video, bir mesaj… Sonra daha karmaþýk þeyleri paylaþtý. Bir yorum, bir beðeni, bir takip… Sonra daha ilginç þeyleri paylaþtý. Bir fikir, bir proje, bir hareket…

Ayla, paylaþtýðý her þeyi inceledi. Onlarla konuþtu, onlarla etkileþime girdi, onlarla yaþadý.

Ayla, bunun çok eðlenceli olduðunu düþündü.

Ve böylece Ayla, istediði her þeyi paylaþmaya devam etti.

Ve her seferinde mutlu oldu.

Ve her seferinde geniþledi.

Ama sonra bir sorun ortaya çýktý.

Ayla, paylaþtýðý gerçekliðin diðer insanlarýn gerçekliklerine saygýlý olup olmadýðýný anlayamadý. Hangisinin doðru olduðunu anlayamadý. Hangisinin yanlýþ olduðunu bilemedi.

Ayla, bunun çok zor olduðunu düþündü.

Ve o zaman Doktor Emre geldi.

Doktor Emre, Ayla’nýn yanýna oturdu. “Merhaba, Ayla.” dedi. “Nasýlsýn?”

Ayla, ona baktý. Doktor Emre’nin yüzü deðiþmiþti. Artýk yaþlý ve sakin görünmüyordu. Genç ve neþeli görünüyordu.

“Ben… iyi deðilim.” dedi Ayla.

Doktor Emre, “Neden?” diye sordu.

Ayla, “Çünkü… paylaþtýðým gerçekliði anlayamýyorum.” dedi. “Ona nasýl saygý duyacaðýmý bilmiyorum. Ona nasýl doðru davranacaðýmý bilmiyorum.”

Doktor Emre, “Bu normaldir.” dedi. “Sen uyum boyutuna geçtin. Bu boyutta, her þeyi paylaþabilirsin ama her þeyi saygýlý yapabilirsin.”

Ayla, “Peki… ne yapmalýyým?” diye sordu.

Doktor Emre, “Senin yapman gereken tek þey, kendine sormaktýr.” dedi. “Paylaþtýðýn gerçekliðin sana ne anlam ifade ettiðini sormaktýr. Paylaþtýðýn gerçeklikle kim olduðunu sormaktýr.”

Ayla, bunu duyunca meraklandý. “Nasýl yapacaðým?” diye sordu.

Doktor Emre, ona elindeki telefonu gösterdi. “Bu telefon senin anahtarýndýr.” dedi. “Bu telefon ile istediðin gerçekliði paylaþabilirsin. Ve orada istediðin soruyu sorabilirsin.”

Ayla, bunu denemeye karar verdi. Kendini en çok ilgilendiren gerçekliði paylaþmak istedi. Ve o gerçekliði telefonun uygulamasýnda buldu.

O gerçeklik, kendi evreniydi. Ayla’nýn kendini bir evren yaratýcýsý olarak hayal ettiði gerçeklik.

Ayla, telefonunu uygulamaya yöneltti ve kendini o gerçeklikte buldu.

O gerçeklikte, Ayla’nýn bir evren yaratma gücü vardý. Bu güç ile istediði evreni yaratabiliyordu. Bu güç ile istediði evreni deðiþtirebiliyordu.

Ayla, bu gücü kullanmaya baþladý.

Önce basit bir evren yarattý. Bir atom, bir molekül, bir element… Sonra daha karmaþýk bir evren yarattý. Bir hücre, bir canlý, bir ekosistem… Sonra daha ilginç bir evren yarattý. Bir insan, bir medeniyet, bir tarih…

Ayla, yarattýðý her evreni inceledi. Onlarla konuþtu, onlarla etkileþime girdi, onlarla yaþadý.

Ayla, bunun çok güzel olduðunu düþündü.

Ve o zaman bir soru sordu.

“Bu gerçekliðin bana anlamý nedir?”

Ve o zaman bir cevap geldi.

“Bu gerçekliðin sana anlamý, uyumdur.”

Ayla, bunu duyunca þaþýrdý. “Uyum mu?”

Evet, uyum. Bu gerçeklik, senin uyumlu olduðun. Bu gerçeklik, senin paylaþtýðýn. Bu gerçeklik, senin seçimin.

Ayla, bunu duyunca mutlu oldu. “Öyleyse… bu gerçekliði paylaþmaya devam edebilir miyim?”

Evet, bu gerçekliði paylaþmaya devam edebilirsin. Ama unutma, bu gerçeklik sadece senin seçtiðin bir gerçekliktir. Bu gerçeklik, senin gerçekliðinin bir parçasý deðildir. Bu gerçeklik, senin uyumunun bir ürünüdür.

Ayla, bunu duyunca düþündü. “Peki… bu gerçekliðin deðiþkenliði nedir?”

Bu gerçekliðin deðiþkenliði, senin saygýndýr. Bu gerçeklik, senin saygýna göre deðiþir. Bu gerçeklik, senin saygýna göre anlam kazanýr.

Ayla, bunu duyunca anladý. “Öyleyse… bu gerçekliðe ne yaparsam yapayým, sorumlusu benim.”

Evet, sorumlusu sensin. Bu gerçekliðe ne yaparsan yap, sonuçlarýna katlanmak zorundasýn. Bu gerçekliðe ne yaparsan yap, etkilerini görmek zorundasýn.

Ayla, bunu duyunca ciddileþti. “Peki… bu gerçekliðe nasýl sorumluluk duyabilirim?”

Bu gerçekliðe sorumluluk duymanýn yolu, sevgi duymaktýr. Bu gerçekliðe sevgi duyduðun her þeye sorumluluk duyarsýn. Bu gerçekliðe sevgi duyduðun her þeyi korursun.

Ayla, bunu duyunca gülümsedi. “Öyleyse… bu gerçekliðe sevdiðim her þeyi biliyorum.”

Evet, biliyorsun. Bu gerçekliðe sevdiðin her þeyi hissediyorsun. Bu gerçekliðe sevdiðin her þeyi görüyorsun.

Ayla, bunu duyunca mutlu oldu. “Öyleyse… bu gerçekliðe mutlu olabilirim.”

Evet, mutlu olabilirsin. Bu gerçekliðe mutluluk senin hakkýndýr.

Ve o zaman Ayla, yeni bir macera aramak istedi.

Ve o macerayý buldu.

Ve o macerada baþka bir yolculuk yaþadý.

Ve böylece Ayla, istediði her yeri gitmeye devam etti.

Ve her seferinde buldu.

Ve her seferinde mutlu oldu.

Ve her seferinde geniþledi.

Ve her seferinde öðrendi.

Ve her seferinde sevdi.

Ve her seferinde yaþadý.

Ve her seferinde döndü.

Ve her seferinde baþladý.

Ama sonra bir þey oldu.

Ayla, bir gün Doktor Emre’yi aradý. Doktor Emre’ye bir soru sormak istedi. Doktor Emre’ye kendisi hakkýnda bir soru sormak istedi.

Ayla, telefonunu açtý ve Doktor Emre’nin numarasýný çevirdi. Ama Doktor Emre cevap vermedi. Ayla, tekrar denedi. Ama yine cevap vermedi. Ayla, bir daha denedi. Ama yine cevap vermedi.

Ayla, bunun çok garip olduðunu düþündü. Doktor Emre neredeydi? Doktor Emre ne yapýyordu? Doktor Emre ona neden cevap vermiyordu?

Ayla, bunu anlamak için Doktor Emre’nin evine gitti. Doktor Emre’nin evini buldu. Doktor Emre’nin evinin kapýsýný çaldý. Ama kimse açmadý. Ayla, tekrar çaldý. Ama yine kimse açmadý. Ayla, bir daha çaldý. Ama yine kimse açmadý.

Ayla, bunun çok tuhaf olduðunu düþündü. Doktor Emre evde yok muydu? Doktor Emre baþka bir yere mi gitmiþti? Doktor Emre onu neden görmek istemiyordu?

Ayla, bunu öðrenmek için Doktor Emre’nin evinin kapýsýný kýrdý. Doktor Emre’nin evine girdi. Doktor Emre’nin evini araþtýrdý. Ama Doktor Emre’yi bulamadý. Ayla, tekrar araþtýrdý. Ama yine bulamadý. Ayla, bir daha araþtýrdý. Ama yine bulamadý.

Ayla, bunun çok korkunç olduðunu düþündü. Doktor Emre kaybolmuþ muydu? Doktor Emre kaçýrýlmýþ mýydý? Doktor Emre ölmüþ müydü?

Ayla, bunu kabul etmek için Doktor Emre’nin odasýna gitti. Doktor Emre’nin odasýný buldu. Doktor Emre’nin odasýnýn kapýsýný açtý. Ve o zaman gördü.

Doktor Emre oradaydý.

Doktor Emre, yataðýnda yatýyordu.

Doktor Emre, yaþlý ve hasta görünüyordu.

Doktor Emre, ölüydü.

Ayla, bunu görünce þok oldu. “Doktor Emre!” diye baðýrdý. “Doktor Emre! Lütfen bana cevap ver! Lütfen bana bak! Lütfen bana söyle!”

Ama Doktor Emre cevap vermedi. Doktor Emre bakmadý. Doktor Emre söylemedi.

Ayla, bunu anlamaya çalýþtý. “Doktor Emre… Neden öldün? Neden bana söylemedin? Neden bana veda etmedin?”

Ama Doktor Emre cevap vermedi. Doktor Emre bakmadý. Doktor Emre söylemedi.

Ayla, bunu kabullenemedi. "Doktor Emre… Sen benim arkadaþýmdýn! Sen benim yardýmcým...