KUTSAL AZÝZE ÇORAPLAR

Pembe çorabýmý giyerken cýrttt diye yýrtýldý, çok ýsrarla çektim kavradým onu, üzüldüm tabi, cehennemden bir güzel insaný kurtarmak ister gibi, zorladým. Çorap atýlacak hale geldi diye düþündüm, atarým artýk bunu, öteki de harap halde, baþ parmaklar dýþarý çýkýyor, çorabýn yönünü deðiþtirirsem yýrtýk üste gelebilir ya da dikerim, bugün kýrmýzý þapkamý diktim, ta Ýspanya’dan hediye geldi. Ve düþündüm, bu çorabý asla atmayacaðým, ben onu çok kutsal amaçlarla zor satýn aldým, pazardan çorap satýn almak kolay iþ deðildir, ben o çoraplarý kendime almamýþtým, hediye edecektim birine, þimdi yüzyýlýn alevlerin arasýndan sað çýkmýþ gibi periþanlar, artýk çorap isyan edene kadar; “býrak yakamý, hayatým bitti, býrak rahat biçimde ruhumu teslim edeyim” dese bile… o çoraplarý atmayacaðým…çorap intihar edip dünyadan ayrýlmak isteyebilir; izin vermeyeceðim, kedim öldü, bahçeye gömdük, bu çorap öldüðünde bahçeye gömeceðim, þayet ülkede yaþayanlar benim gibi eþyalarýna deðer verse, inanýn büyük bir ekonomik atýlým yaparýz. Ýnsanlar çöpe saðlam eþyalar atmaktalar. Çorabý bahçeye gömdüðümü görürse annem kesin delirdiðimi düþünecektir; oysa ben çok ciddiyim! Þaka yapmadým size!
Ve þu benim ayaklarým…bilenler bilir…Hz Meryem’in ayaklarýndaki ýþýltýdan bir tüy olsun ki onlarda…olsun ki…bilen bilir…beni ne kast ettiðimi…ey beyaz güvercin! Ey ikiz nur! Ey kutsal siyah at!
Ýsa Kantarcý