..E-posta: Şifre:
İzEdebiyat'a Üye Ol
Sıkça Sorulanlar
Şifrenizi mi unuttunuz?..
"Küle değil, ateşe üflemelidir." -Divanü Lügat-it Türk, Savlar
şiir
öykü
roman
deneme
eleştiri
inceleme
bilimsel
yazarlar
Anasayfa
Son Eklenenler
Forumlar
Üyelik
Yazar Katılımı
Yazar Kütüphaneleri



Şu Anda Ne Yazıyorsunuz?
İnternet ve Yazarlık
Yazarlık Kaynakları
Yazma Süreci
İlk Roman
Kitap Yayınlatmak
Yeni Bir Dünya Düşlemek
Niçin Yazıyorum?
Yazarlar Hakkında Her Şey
Ben Bir Yazarım!
Şu An Ne Okuyorsunuz?
Tüm başlıklar  


 


 

 




Arama Motoru

İzEdebiyat > Öykü > Sevgi ve Arkadaşlık > Hakan Yozcu




3 Nisan 2018
Sevginin Adı Başka  
Hakan Yozcu
Kadın: - Execuse me, (Affedersiniz) dedi. Muhtara dönüp: - Kadın İngilizce konuşuyor. Yabancı sanırım, dedim. Karanlıktan ve uzak mesafeden göremediğimiz için kadının kucağındaki minicik köpeği ancak o zaman fark ettik.


:AFIJ:
Akşam vakti. Güneş dağların arkasına saklanmış, kendini yok etmeye çalışıyordu. Bulutlar, yanan ateş gibi kor alev haline gelmişti.
Bahar mevsiminin ilk günleri olmasına rağmen hafif bir soğuk vardı havada. Rüzgâr, rahatsız etmeyecek derecede esiyordu. Namaz vakti olduğundan Camii ’den yükselen ezan sesi, tüm köye yayılıyordu. Akşam namazına geç kalmamak için köy meydanından koşarak camiye gidenler vardı.
Camii, yol kenarında olduğundan arada bir araçlar geçiyordu. Bazen bir taksi, bazen bir traktör, bazen de motosiklet oluyordu bu.
Camii, aynı zamanda komşu köylere giden yolun da kenarındaydı. Bu nedenle trafik, bu yolda oldukça yoğun oluyordu. Özellikle de bu saatler, iş çıkışı olduğundan şehirden gelip bu yolu kullanarak evine gitmek isteyen birçok kişi vardı.
Birkaç sene önceye kadar, bu yol olmadığı için, köy, daha durağandı. Fazla araç, gelip geçmezdi. Köyün kuzey- batısında kalan komşu köyler, büyük bir daire çizerek şehre ulaşırdı. Ama bu yolun açılması ile şehre ulaşımları oldukça kısalmıştı. Yaklaşık 40 dakika daha önce varabiliyorlardı şehre. Tabii ister istemez bu köyün de trafiği artmış oluyordu.
Artık daha fazla araç geçiyordu köyün içinden. Köyde çok fazla çocuk vardı. Köy yollarında, sokaklarda oynuyorlardı. Tehlike yaratabilirlerdi. Bir kazaya her an davetiye çıkarabilirlerdi. Bu nedenle de araç sürücülerinin çok dikkatli olması, köy içinde en düşük hızla gitmeleri gerekirdi. Bunun dışında kimseye de bir zararı yoktu. Hatta faydası bile oluyordu. Bu sayede köydeki marketler de iş yapmaya başlamıştı. Hatta bir de lokanta açılmıştı meydana. Hem de müşterisi oldukça iyi olan bir lokanta olmuştu…
Ben, bir ziyaret için köyün muhtarına gitmiştim. Muhtarın evi, tam Camii karşısındaydı. Deyim yerindeyse bu yola hâkim bir konumdaydı. Gelen geçen her şeyi ve herkesi görüyordu Muhtar. Evinin Camii karşısında olması da soranlara anlatmak için büyük bir kolaylık sağlıyordu:
-Merhaba kardeş. Muhtarın evini soracaktım.
- Doğru gidin. Karşınıza bir cami çıkacak. İşte tam o Camii karşısındaki ev, muhtarın evi.
Muhtar, esmer, 55 yaşlarında, hafif göbekli, güler yüzlü, içten davranan, misafirperver biriydi. Beni görünce her zamanki içtenliği ile karşıladı. Hemen dışarıya bir masa ve iki tane sandalye çıkardı. Hanımına seslenerek kahvelerimizi söyledi.
Hanımı da güler yüzlü, misafirperver bir kadındı. Biraz sonra kahvelerimiz gelmişti. Tabii daha önceleri muhtarla sık sık bir araya geldiğimiz için, eşi, kahveleri nasıl içtiğimizi biliyordu. Ben, daima sade, köpüklü ve Sultan Kahvesi içerdim. Muhtar da Sade ve Oza içerdi.
Burada kahve kültürü bambaşkaydı. Hemen herkes kahve içerdi. Kimileri sade, kimileri orta, kimileri de şekerli alırdı. Tabii kahvenin markası da önemli idi. Çok tiryakiler Oza içerdi. Oza, biraz daha sert ve acı bir kahve markası idi. Sultan ise, daha hafif ve daha yumuşaktı.
Bu köyde genellikle Oza içiliyordu. Arada bir Mehmet Efendi içenler de vardı. Ama bu kahve, kahveyi çok hafif içenler için geçerliydi…
Kahvenin yanında mutlaka bir bardak da su gelirdi. Biz, çocukluğumuzdan öğrendiğimiz bir gelenekle veya alışkanlıkla, önce fincanın içine sudan birkaç damla döker, biraz bekledikten sonra içerdik. Bunu sorduklarında da hep büyüklerimizden duyduğumuz hikâyeyi anlatırdık: “Padişah, bir gün kahve içerken veziri:
-Padişahım, kahvenizin içine zehir atıldığından şüpheleniyoruz. İçmeden önce bir kontrol edelim, demiş. Fincanın içine biraz su damlatmış. Fincan hemen köpürmüş. Tabii bu da kahveye zehir atıldığının kanıtı imiş. Zehirli olan kahveye su damlatılırsa kahve köpürürmüş. Zehir yoksa herhangi bir şey olmazmış. Kahvenin telvesi dibine çökermiş. Padişah, bu işi yapanı hemen buldurup idam ettirmiş.
İşte bu hikâyeden dolayı, kahve fincanına su damlatmak, bir gelenek halini almış. Etrafınızda kahve içen birinin fincana su damlattığını görürseniz hiç şaşırmayın. Sebebi bundandır. Yüzyıllar öncesinden gelen bir ananedir…
Kahveleri içerken, Camii Avlusunun yanından geçen, komşu köye giden yoldan sarışın bir bayan ile yanında küçük bir kız çocuğu gördük. Etraflarına bakınarak köye doğru yürüyorlardı.
Kadın, kırmızı kısa bir şort ve üzerine beyaz bir tişört giymişti. Küçük kız da pantolon ve gömlek giymiş başına da bir şapka geçirmişti.
Bize doğru yöneldiler. Adımları muhtarın evine doğru hareketlenmişti. Hava henüz kararmakta olduğu için kim olduklarını tam olarak seçemiyorduk.
Muhtara bakarak:
-Misafirlerin var, dedim. Buraya geliyorlar.
Muhtar:
-Ben tanıyamadım. Yan köyden galiba, dedi.
-Şimdi anlarız, dedim.
Bize doğru yaklaşan kadın, anlamadığımız bir şeyler söyledi.
Muhtar bana dönerek:
-Ne diyor? dedi.
-Anlamadım, dedim.
Kadın ve küçük kızı, iyice yanımıza geldiler. Artık, yüzleri tam olarak beliriyordu. Saçları sarı, gözleri mavi, yüzü çil çil olan bayan, gülümseyerek bize bakıyordu. Kızı da tıpkı kendisi gibi sarı saçlı, mavi gözlü ve yüzü çil çil idi.
Kadın:
-Execuse me, (Affedersiniz) dedi.
Muhtara dönüp:
-     Kadın İngilizce konuşuyor. Yabancı sanırım, dedim.
Karanlıktan ve uzak mesafeden göremediğimiz için kadının kucağındaki minicik köpeği ancak o zaman fark ettik.
Kadın, kucağındaki köpeği okşayarak seviyor ve bize İngilizce bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Bana dönerek:
-Sorry, dedi. Do you speak English? (Özür dilerim, İngilizce biliyor musunuz?)
Ben, “Çok az” anlamına gelen:
-     A little speak English, dedim.
Kadın:
-     Ok, diyerek, anlatmaya başladı. Fakat o kadar hızlı ve seri konuşuyordu ki ben hızına yetişemiyor ve onu anlayamıyordum:
-     Sorry. I dont understand you. Plaese, slow talk me?
Yani anlamadığımı, yavaş yavaş konuşmasını rica ettim. Bunun üzerine kadın da tane tane İngilizce konuşarak, derdini anlatmaya çalıştı.
Anladığım kadarıyla: “Köpeği, yolda bulduğunu, sahibinin kim olduğunu” soruyordu. Ben de bunu bilmediğimi söyledim.
Muhtar, bana “Büyük bir ihtimalle köpeğin, sahipsiz olduğunu, birilerinin oradan geçerken yola atmış olabileceğini, eğer istiyorsa onu alıp götürebileceğini” söyledi. Ben de kadına, bunu, dilimin döndüğünce İngilizce olarak anlatmaya çalıştım.
Kadın anlamıştı. Yine kendi diliyle: “Köpeği alamayacağını, bulunduğu yerde buna izin verilmediğini” söyledi.
Üzgün olduğumuzu, yapacak bir şeyin olmadığını anlattım.
-     Ok, diyerek dönüp kızıyla birlikte köy meydanına gitti. Meydanda bulunan market ve lokantaya girdi. Kısa bir süre markette kaldı.
Biraz sonra da dönüp tekrar bizim yanımıza geldiler.
Kadın da, küçük kız da çok durgun ve mutsuzdular. Belli ki dertlerini bir kimseye anlatamamışlar, köpeğin sahibini bulamamışlar ve bu nedenle de üzülmüşlerdi.
Kadın:
-     This is very sweet dog,(Bu, çok tatlı bir köpek) dedi.
-     Yes, dedim.
-     Please,take it. You see (Lütfen ona siz bakın)
-     Oh am sorry, l can’t look. (Özür dilerim. Ben, bakamam)
-     Ok am sorry… (Tamam. Özür dilerim)
Kadının gözleri doldu. Konuşamaz oldu. Köpeği, küçük kız, kolları arasına aldı. Bir eliyle de okşuyordu. Biraz sonra küçük kız ağlamaya başladı.
Annesine dönerek:
-Will it die, (Ölecek mi?) diye sordu…
Kadın:
-No, (Hayır) dedi, sevgi dolu bakışlarla kızına. Şimdi o almıştı kucağına köpeği
-Wiil not die. (Ölmeyecek?)
O anda, bisikletleriyle gezen köylü çocukları yanımıza geldiler. Onlar da merak içindeydiler.
Çocuklardan biri:
-Amca, köpek sahipsiz mi? diye sordu.
Ben:
-     Galiba, dedim. Bu yabancılar da köpeğin sahibini arıyor.
Çocuklardan biri:
-     O köpeği, az önce bir taksiden bıraktılar. Ben, gördüm.
Diğer çocuk, ağlayan küçük kıza bakarak:
-     Bu çocuk niye ağlıyor, diye sordu.
Ben:
-     Köpeğin sahipsiz olmasına üzülüyor. Ölecek diye ağlıyor, dedim.
Çocuk kurtarıcı gibi:
-Ya amca niye ölsün. Sen, bu köpeği bize ver. Biz, onu, yarın köpek bakım evine veririz, dedi.
-Öyle bir yer var mı burada? dedim.
Çocuk:
-Var tabii. Köyün 2-3 kilometre dışında, belediye yaptı. Sahipsiz köpeklere orada bakıyorlar. Daha geçen gün, yine böyle bir yavru köpeği götürüp verdik, dedi. Alıyorlar…
-O zaman bunu da götürün, dedim…
-Tamam, Sen hiç merak etme, dedi bilgiç edasıyla.
Kadın merakla bizi izliyordu. Hiçbir şey anlamamıştı:
-     What you say? (Ne söyledi?)diye sordu.
Kadına durumu anlatmaya çalıştım. Anlatabilecek miyim diye endişe ediyordum. Ama o kadar da zor olmadı. Kadın anlamıştı. Sevindi:
-Please, promise me. (Lütfen bana söz verin)
Bu kelimeyi bildiğim için hemen anlamıştım.
-     No problem, trust me… (Sorun yok. Bana güvenin)
-     Ok. I trust you. Thank you very much. (Peki. Size güveniyorum. Çok teşekkür ederim.)
Çocuklar, köpeği alarak gittiler. Muhtar da sıkı sıkı tembih edip:
-Köpeğe iyi bakın çocuklar. Yarın da götürüp teslim edersiniz…
Çocuklar bisikletleriyle giderken kadın ve küçük kız sevinçle arkalarından bakakaldılar. Umutları vardı artık. En azından köpek, sokakta olmayacaktı bundan böyle. Sevinçliydiler.
Küçük kız, köpeğe el sallıyordu:
-See you again. Bye bye…
Kadın, tekrar bize dönerek:
-Please, tomorrow, dedi.
-Ok my friend.
-Thank you very much. Bye bye.
Muhtar, bana dönerek:
-     Ya misafirleri yemeğebuyur edelim. Akşam vakti. Bunlar açtır şimdi.
Ben, kadına dönerek:
-Sorry. Will you stay for dinner with us. İf you stay me we are very happy. (Bizimle akşam yemeğine kalır mısınız? Çok mutlu oluruz.)
-Oh sorry. Very late. (Özür dilerim, çok geç oldu)
-Do you drink Turkish Cafe with me? (Türk kahvesi içer misiniz?)
-Thank you very much. We must go. Because very late. (Çok teşekkür ederim. Gitmemiz gerek.)
-Ok. You know. (Peki, siz bilirsiniz)

Hava artık iyice kararmıştı. Akşam kendini hissettirirken soğuk, biraz daha artmıştı. Üşümeye başlamıştık sanki.
Kadın ve kızı arabalarına doğru yürüdüler. Biraz sonra arabaya bindiler. Küçük kız durmadan bize el sallıyordu. Araba motorunun sesi duyuldu. Birkaç saniye sonra da araba gecenin karanlığında kaybolup gitti.
Muhtar ile biz baş başa kalmıştık yine.
Muhtar:
-     Yahu, bu Avrupalılar, hayvanları ne kadar çok seviyor böyle. Biz olsak dönüp bakmazdık bile.
-     Bakmamayı bırak Muhtar, neredeyse ağlayacaktı kadın, dedim.
-     Çocuğa baksana nasıl da ağladı. Daha şimdiden bu hayvan sevgisi aşk olsun vallahi bunlara. Ben de yarın çocukları takip edeyim de köpeği yuvaya versinler. En azından sözümüzü yerine getirelim…

02.04.2018
Güvercinlik






Söyleyeceklerim var!

Bu yazıda yazanlara katılıyor musunuz? Eklemek istediğiniz bir şey var mı? Katılmadığınız, beğenmediğiniz ya da düzeltilmesi gerekiyor diye düşündüğünüz bilgiler mi içeriyor?

Yazıları yorumlayabilmek için üye olmalısınız. Neden mi? İnanıyoruz ki, yüreklerini ve düşüncelerini çekinmeden okurlarına açan yazarlarımız, yazıları hakkında fikir yürütenlerle istediklerinde diyaloğa geçebilmeliler.

Daha önceden kayıt olduysanız, burayı tıklayın.


 


İzEdebiyat yazarı olarak seçeceğiniz yazıları kendi kişisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluşturmak için burayı tıklayın.


Yazarın öykü ana kümesinde bulunan diğer yazıları...
Adını Sen Koy
Vatan Sağ Olsun
Dut Ağacına Asma Aşısı
Kadirli'de Bir Gece
Iskadro (Siğil)
Kıbrıs Ada Kışı
Cassandra Hotel Bodrum
Güzel Bir Dünya
Futbol Maçı
Lahmacun

Yazarın diğer ana kümelerde yazmış olduğu yazılar...
Vakit Gelince [Şiir]
El Eder [Şiir]
Acı Ektim [Şiir]
Hayallerim [Şiir]
Gönlümün Tacısın Yar [Şiir]
Kurban Olurum [Şiir]
Kara Güzel [Şiir]
Nerdesin? [Şiir]
Yüreğimde İhtilal Var [Şiir]
Hayat Seni Çözemedim [Şiir]


Hakan Yozcu kimdir?

1964 doğumluyum. Kuzey Kıbrıs'ta yaşıyorum. 1988 Erzurum Atatürk Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünden mezun oldum. 20 yıl çeşitli okullarda edebiyat öğretmenliği yaptım. Uzun yıllar Yenivolkan ve Güneş Gazetelerinde köşe yazarlığı yaptım. Şu an Habearkıbrıslı ve Güncelmersin Gazetelerinde yazıyorum. Birçok internet gazete ve sitelerinde yazılarım yayınlanıyor. Şiir, öykü ve tiyatro oyunları yazıyorum. Bu alanlarda çeşitli ödüllerim var. Kendime ait basılmış "Güzel Bir Dünya" ve "Mesela Başka" isimli iki adet öykü kitabım var. 7 tane tiyatro oyunum var. 6 yıl Kıbrıs Türk Devlet Tiyatroları Genel Müdürlüğü görevinde bulundum. Halen Başbakan Yardımcılığı Ekonomi, Turizm, Kültür Ve Spor Bakanlığı'na bağlı Müşavirim.

Etkilendiği Yazarlar:
...


yazardan son gelenler

 




| Şiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleştiri | İnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babıali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratıcı Yazarlık

| Katılım | İletişim | Yasallık | Saklılık & Gizlilik | Yayın İlkeleri | İzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Girişi |

Custom & Premade Book Covers
Book Cover Zone
Premade Book Covers

İzEdebiyat bir İzlenim Yapım sitesidir. © İzlenim Yapım, 2024 | © Hakan Yozcu, 2024
İzEdebiyat'da yayınlanan bütün yazılar, telif hakları yasalarınca korunmaktadır. Tümü yazarlarının ya da telif hakkı sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadır. Yazarların ya da telif hakkı sahiplerinin izni olmaksızın sitede yer alan metinlerin -kısa alıntı ve tanıtımlar dışında- herhangi bir biçimde basılması/yayınlanması kesinlikle yasaktır.
Ayrıntılı bilgi icin Yasallık bölümüne bkz.