Sevgili okurlar! Tekrar merhaba!

Bu yazý, hüzünlü bir dertleþme öyküsüdür.

29 Kasým 2016’da þu notu düþerek Facebook’ta profilimi karartmýþtým.

“Karanlýktayým, karanlýktasýn, KARANLIKTAYIZ?
Ancak demokratik güçlerin birliðinin saðlanmasýna dair ufak bir ýþýk görene deðin karanlýktayým.”

Þimdi, sosyal medyada profil ve kapaklarda #HAYIR ý vurgulama eylemine çok farklý ideolojik görüþe sahip kiþilerin katýlýmý fikrimi deðiþtirdi.
Beceriksizlik, gizli-pazarlýk ya da baþka nedenlerle muhalefet gibi muhalefet yapmayan, yapamayan büyüklü küçüklü, örgütlü örgütsüz güçlerin, hiç deðilse sosyal medyada topluca ayný hedefte kýpýrdanýr oluþu, pek ihtiyaç duyduðum bir UMUT doðurdu.


Anlayacaðýnýz, kepenekli kocaman bir çobanýn güttüðü, “EYYY!” ünlemiyle sürüyü uçuruma doðru hýzla koþturan kösemenin sürüsünün dýþýnda kalan baþka sürülerin, köþede bucakta yapayalnýz kalmýþlarýn artýk tek bir sürüye dönüþme eðiliminde olduðunu, uçuruma götürmeyecek bir kösemenler birliði arayýþý içinde olduklarýný düþündüm.
Ýkilem þöyleydi: Ya o lanet çobanýn emrinde “EYYY!” li kösemenin sürüsüyle birlikte uçuruma yuvarlanacaðýz ya da hepimizi tek tek kurtlar kapacak. Kýrk katýr mý, kýrk satýr mý?

Bu çoban, sürü, kösemen konularýna yýllardýr öyle kafamý takmýþým ki düþlerime girer olmuþtu. Hatta ilk yazýlarýmdan birini “Yoksa Biz Sürü müyüz?” baþlýðýyla yayýnlamýþtým. Artýk sinirlerim iyice bozulmuþ, haber dinleyemez, okuyup, yazamaz olmuþtum. Bu duruma gelmemde yaþamýn kiþisel olarak bana dayattýðý baþka zorluklarýn, acýlarýn da rolü vardý elbette. Hepsi bir araya gelince yaþam, iyice dayanýlmaz oldu.
“Ýnsan yedisinde neyse yetmiþinde de oymuþ” sözü doðru sanýrým. Ýflah olmaz devrimci inadýmla yeni yeni ayaklanýyor, “#HAYIR, böyle yaþayamazsýn, tekrar dirilmenin yolunu bulmalý, ayakta ölmelisin” diyorum.
……………………….

Benim hiç göremediðim bir dedem var. Babamýn babasý. Fotoðrafý evimin baþköþesindedir. Hakkýnda bütün bildiklerim ise çocukken babamdan, halamdan dinlediklerimdir. Bir de yaþadýðý döneme ait okumalarýmdan elde ettiðim, anlatýlanlarý doðrulayan bilgiler var.
Yiðitliðini örnek aldýðým, hiç görmediðim dedeciðim, iþte bu günlerde düþümde ziyaretime geldi. Þaþýrdým kaldým. Þaþkýnlýðýmý çabucak atlatýp kucaðýna boynuna sarýldým. Sevdi, okþadý, ailesinden yaþayanlarý sordu, memleketin halini sordu, anlattým, dinledi, dinledi. Ýzlediðini, çok üzüldüðünü söyledi. “Evladým #HAYIR lý akþamlar, #HAYIR lý sabahlar vb deyin ki #HAYIR lara vesile olur belki.” dedi, saçýmý okþayýp gitti.

Ben de “Deneyelim bakalým, diðer büyüklü küçüklü sürüler, tek tek köþesinde yaþayan koyunlar bir araya gelip de aklý baþýnda bir kösemenler birliði oluþturabilecek miyiz, yoksa “Umut fakirin ekmeði ye memed ye” mi diyeceðiz yine?” dieyip Facebook ve Twetter’da profil ve kapak fotoðraflarýmý #HAYIR a çevirmekle ayaða kalkmaya çalýþtým. Arkadaþlarýma da duyurdum.

Saðolsunlar var olsunlar, arkadaþlarým ilgilendi. Kimi zaten bir yerlerden duymuþ olmali ki bu deðiþiklikleri yapmýþtý, kimileri de bizlere katýldý. Ne de olsa aklýn birdir, deðil mi?

Kabahat bende. Konuþmalarýmýzýn tümünü aktaramadýðýmdan arkadaþlarým bu söylemi dillerine doladý. Sosyal medyada uzun yazsan okunmaz ki… Yaptýðým hatayý anladým ama ayýp olmasýn diye ben de onlarý ayný söylemle yanýtladým.

Dikkatle izlemiþ olmalý, dün gece dedeciðim yine geldi girdi düþüme.
“Evladým, dün akþam yazdýðýn ‘#HAYIR lý akþamlar, #HAYIR lý sabahlar vb deyin ki #HAYIR lara vesile olur belki’ dediysem, bunu örnek olsun diye söyledim. Ne de olsa eski zamanlarýn insanýyým.
“Þöyle yapacaksýnýz” dedi bu kez: Ahval-i þeriatýnýz pek vahim. #HAYIR ý bu þekilde (diyezli, besteli) yani farklý biçimde yazýn. Kim yaparsa yapsýn her yanlýþý gördüðünüzde, kim söylerse söylesin her yalaný duyduðunuzda #HAYIR deyin, ayaða kalkýn da cümle alem duysun, ‘Bakýn þunlara unuttuklarý bu itiraz sözcüðünü hatýrlamýþlar’ desinler istedim.
Sen de arkadaþlarýn da yanlýþ anladýnýz galiba. Hayýrlý akþamlarý, hayýrlarý sabahlarý, dilinize pelesenk edip bizim istibdat dönemlerindekilere özenenlere benzediniz.

Zamane dindarlarý hayrý þerlik, dini imaný hýrsýzlýk, uðursuzluk addedip ahaliye zulmediyorlar. Sizin lisanýnýz farklý olmalý evladým. Sen saçýmýn sakalýmýn aðardýðýna bakma, aklým da yüreðim de hâlâ gençtir benim. Ah, nerede o gençlik günlerimiz, nerede? Biz daha 1890’larda padiþaha, istibdata, jurnalciliðe #HAYIR demesini bildik. Ben o yüzden Mekteb-i Týbbiye-i Þahane’den atýldým. Hekim yapmadýlar. O zamanlar Týbbýye-i Þahane’de okuyan zaten kaç talebeydik, çoðumuzu attýlar. Beni Ýstanbul’dan ta cenuptaki limanlarda Karantina Müdürlüðüne sürdüler. Bürna (Sýtma), verem, ve dahi nice cenubi illetle uðraþtýk durduk… Yýlmadýk, daha nelere nelere #HAYIR dedik, yokluk yoksulluk içinde savaþtýk, Cumhuriyeti kurduk. Þimdi bak þu halinize! Burada bile caným yanýyor” dedi rahmetli dedeciðim, gözleri dolu dolu gitti. Kendi hýçkýrýk seslerimle uyandým. Yastýk sýrýl sýklamdý.

Bir de Ýkinci Meþrutiyet’ten sonra cenupta (Güney) Karantina Müdürlüðünden ayrýlýp Ýstanbul’a atandýðýnda, baþarýlarýndan ötürü kendine verilmiþ arazileri yoksul köylülere daðýtma öyküsü vardýr dedeciðimin. Neyse, konumuz o deðil þimdi.
Aþaðýda, dedeciðimin öðrencilik yýllarýný, 1890’lý yýllarda Týbbiyenin ve öðrencilerinin ahvalini anlatan bir metin alýntýladým. Sizlere de aktarmak istedim. Umarým ve dilerim, üþenmez okursunuz.

“Týphane-i Amire ve Cerrahhane-i Amire’nin birleþtirilmesiyle 17.II.1839 da Galatasaray da açýlan Mekteb-i Týbbiye-i Þahane’nin açýlýþý Fransýz devriminden 50 yýl sonra olmuþtur. Fransýz devrimi ile baþlayan, Avrupa’nýn siyasal, düþünsel ve sosyal düzenini temelden deðiþtiren ve bir çaðýn kapanýp yeni bir çaðýn baþlamasýna neden olan ‘’ Aydýnlanma’’, Týbbiyeliler tarafýndan da yakýnda izlenirken, insanlýðýn ufkunda parlamaya baþlayan ‘’Hürriyet, eþitlik, adalet ‘’ ve ‘’ insan haklarý’’ kavramlarý, Osmanlý imparatorluðunun son dönemlerindeki keyfi ve baskýcý yönetim, geri kalmýþlýk ve tutuculuk yüzünden, bu genç týbbiyeliler tarafýndan hasretle özlenir olmuþtu. Bu günlerde geliþip pekiþen ‘’Týbbiye’li ruhu‘’ günümüze kadar, gücünü kaybetse de sürüp gelmiþtir.

Týbbiye’den söz ederken, imparatorluðun içinde bulunduðu askeri, siyasi ve sosyo-ekonomik durumdan da söz etmek gerekmektedir. 1877 Osmanlý-Rus savaþýnda yaþanan aðýr yenilgi geniþ toprak ve büyük nüfus kayýplarýna yol açmýþ, yaþanan salgýnlar, kýtlýk ve yoksulluk 500 binden fazla insanýn Ýstanbul ve Anadolu’ya göç etmesine yol açmýþtýr. Batý’ya olan borçlar Düyun-u Umumiye ile ödenmeye baþlamýþ, Abdülaziz tahttan indirilmiþ, öldürülmüþ ( intihar ? ),I. Meþrutiyetle baþlayan parlamenter rejim baþarýsýz olunca da II.Abdülhamit’in kuþkucu ve baskýcý rejimi yerleþmiþti. Hýzla küçülmekte olan, dehþetli yoksullaþmýþ ve geri kalmýþ Ýmparatorluðu kurtarmak adýna “ bir þeyler yapma “ görevi, Týbbiyeli’lerin omuzlarýna yüklendi.

1890’lý yýllarda Týbbiye’de öðrenci olan Dr. Þehidullah Fikri, Týbbiye öðrencilerini þöyle tanýmlýyordu:”…O günlerin Askeri Týbbiye’si kendine özgüydü. Öðrencilerin çoðu, ele avuca sýðmaz öðrencilerdi. Týbbiyeli’ler saltanatýn karþýsýnda, ordunun yanýnda ve politikacýlarýn arkasýnda koþturan vatansever gençlerdi…”O yýllarda okula yeni baþlayan öðrenciler, Týbbiye’li aðabeyleri tarafýndan þöyle uyarýlýrlardý:”…Bu mektep ilim ve hürriyet ocaðýdýr. Burada ilim, milleti istibdattan kurtarmaya çalýþmalýdýr. Bu mektebin gelenekleri, terbiyeleri vardýr. Her sýnýf, kendinden yukarý sýnýfa itaat ve hürmet eder. Arkadaþlar birbirini sever ve yardým eder. Ýdare hey’eti, istibdat hey’etidir. Hocalar, hürriyetperverdir; onlar bizdendir. Talebeler arasýnda yaþanan hiçbir þeyi, talebelerden kimse idare hey’etine haber veremez; bu, casusluktur…”

Dr Yavuz Ceylan

http://www.hekimedya.org/index.php/yazarlar/dr-yavuz-ceylan/594-tbbiyeli-tarihi-ve-bayram-3.html

Ýþte böyle sevgili okurlar!

Hayallerimizi aldýlar. Hiç deðilse düþlerimizi, kiþiliklerimizi, kýrýntýlarý kalmýþ özgürlüðümüzü almalarýna #HAYIR DÝYELÝM MÝ?

16.01.2017
Vildan Sevil