Benim kaybettiðim yýllar ve insanlar var, hava kararýyor, güneþ bu þehir de benim için batýyor, dolunayýn yüzünde ki ifadeyi görüyor musun, seni özlüyorum, seni seviyorum, göz yaþlarý hiç bu kadar sulu olmamýþtý, hiç bir yas bu kadar uzun sürmemiþti, sen yoksun artýk ve hayat devam ediyor, suyun tadý simdi de ayni ama eksilen bir þeyler var, yýllar insanlardan hep bir parça alýyor, gelip gittiðim yollar bile eskiyor, gözümden dökülen yaslar milattan önce bilmem kaç yýlýndan beri beni bekliyormuþ sanki, artýk þarkýlar bir ýzdýrab, yemek yemek hepten eziyet, gürültüye katlanamýyorum, kalabalýklara tahammülüm yok, kasýrganýn ortasýn da bir serçe yavrusu gibiyim sýðýnacaðým tutunacaðýmýn bile akýbeti meçhul, keskin bir býçak yüreðime bir çizik atýyor yüzüm de en nahoþ ifadem, sesim biraz kýrgýn, ellerim tutmuyor ve bu yalnýzlýk sonsuza kadar sürecekmiþ gibi, hýçkýrýklar bu sefer aðlamaktan; hiç ona kadar kadar sayýnca bitecek gibi görünmüyor, burnum akýyor ama nezleden deðil hem çok þey bitmiþ gibi, hem hiçbir þey olmamýþ gibi ; hayat iste, ölüm de bu puzzle in bir parçasý...