Gülümseyerek baþlamýþtýnýz güne dün
Açýlan kapýlardan sevinerek girmiþtiniz
Bugün yoksunuz, tüm kapýlar kapalý
Yer-gök karanlýk, yolunuz yangýn yeri...

Iþýðýnýz kýsýldý, karanlýk ölümün koluna girdi
Elleriniz deðil, bedeniniz kömürdü
Yýldýzlarýnýz bir parladý, bir söndü
Siz uzaktan görmediniz, ay ve güneþ çok aðladý
Derinlerde, en derinlerde binlerce yürek parçalandý...

Ülkemin göðünü kara bulutlar sardý
Alevler is kokuyordu, nefesler ödünçtü
Zindana düþmüþtünüz, soðuktu
Yürekte kömür yarasý
Yoktu tesellinin çaresi...

Tutuþtu kara kömür
Sizi de yaktý, bizi de
Ter dökmeye baþladý aklýmýz
Rüzgarý susturduk, güneþi küstürdük
Aydýnlýðý söküp yerine karanlýðý koyduk
Madenci kardeþin son tümcesini de kömürle yazdýk
Ölüm yolunda çok kuyular kazdýk
Biz hiç uslanmadýk, akýl toplamadýk...

Soma yerinden oynadý
Sedyeler, ambulanslar sýra sýra
Kapý önlerinden cansýz beden topladý
Çýðlýk çýðlýða insan sesi, su sesi, siren sesi
Topraðý inletti, daðlarý yere serdi ölüm sesi...

Dilimiz acýdan gayrý bir þey konuþamaz oldu
Zamaný deðildi elbet gözlere perde çekmenin
Ardýnýzda bunca öksüz býrakmanýn...

Ah can kardeþlerim, sizleri biz öldürdük!
Ne beceriksizdik ki, yaþama þansýnýzý elinizden aldýk
Yaralarýnýzý sarmak, yangýnlarýnýzý söndürmek yerine
Yüreðinize kömür basýp, yarýnlarýnýzý kül ettik...
Biz ne vicdansýz, biz ne acýmasýzdýk ki,
Canýnýzý canýmýz saymadýk
Ve bugün sizi ebediyete uðurladýk
Zamaný topraða gömdük!..

Rukiye Çelik
Ankara / 22 Mayýs 2014