Gomlegimin dugmesini acip kravatimi gevsetesim geliyor. Aksine, tam oturdugundan emin olmak icin iyice yukari cekiyorum. Prezentabl gorunmem gerek. Cunku biliyorum karakterimize neler giydigimizin degil, vucudumuza neler giydigimizin onemli oldugu yillari yasiyoruz. Kravatimi duzeltip tekrar gozlerine bakiyorum. Heyecanla anlatmaya devam ediyor. Bilmedigim tesislerde bilmedigim projelerden bahsediyor. Yaptigi isleri gulumseyip basimla onayliyorum ama icten ice ne kadar asagilik bir insana donustugunu de dusunmeden edemiyorum.

Ukala bir sekilde siritip adini bile bilmedigim yemegine yoneliyor. Firsat bu firsat deyip kirmizi sarabimdan buyuk bir yudum aliyorum. Birazcik sakinlesmem, duyduklarimi kabullenmem lazim. Ne diyorsun sen be adam desem ne olacak? Dunya'yi ben degistiremem ki. Sadece bir kisiyim, o ve benzerleri her yerde.

Kan kirmizisi sosla pismis etinden bir parca yedikten sonra konusmaya devam etti. " Ben de dedim ki bundan asagi zaten yapamayiz. O da sonunda bu dediklerime tatmin oldu ve projenin sorumlulugunu bize verdi. Halbuki nereden bakarsan bak, bak valla yalan soylemiyorum, o fiyatta yuzde otuzbes kar var ama inandirma sanati boyle bir sey kardesim, biliyorsun sen de" dedi.

Nedensizce belki artik ruhumu iyice kaybettigimden olsa gerek tebrik ettim ve bu islerin zaten boyle yurumesi gerektigini soyledim. Numaradan telefonuma bakip o arada hesabi istedim. "Kalkiyor muyuz patron?" dedi. Kalkmamiz gerektigini, kizimin hasta oldugunu, esime de erken donecegimi soyledigimi belirttim. Biraz bozuldu ama hesabi ben odeyince pek fazla da aldirmadi.

Paltolarimizi da giyip araclara dogru yoneldik. "Sen de ona cok selam soyle kardesim" demelerinden sonra aracima bindim. Kucuk bir sorun vardi. Alkolluydum. Iki kadeh sarap icmistim gerci. Ne kadar problem olabilirdi ki? Radyoyu actim ve eve dogru yola koyuldum.

En sevdigim arkadasimin da para ve guc tarafindan satin alindigini gorunce icimden bir seyler iyice kopmaya basladi. Biz degildik bu. Bir sise birayi paylastigim, herhangi bir adaletsizligi gordugunde catir catir lafi yapistiran, aramizda ucun besin lafini yapmayan dostum; cikarlari icin insanlari kandirmayi sanat olarak gormeye baslamis, kendisini abarta abarta gosterme pesinde olmus ve sonunda da benligini, insanligini kaybetmisti.

Ben de mi boyleydim yoksa orta yas krizine mi giriyordum? Herseyimin ama herseyimin olmasina ragmen neden hala mutsuzdum? Gencligimi hatirliyorum. Bize boyle ogretmislerdi. Boyle bize gostermislerdi. Hic bu kadar bos hissedecegimi soylememislerdi ama. Yoksa sadece bende mi oluyordu bu?

Yari dalgin bir sekilde arabayi kullanirken genc bir polisin karsidan el isareti yaptigini gordum Simdi dedim "Sictim". Zaten bir kere durdurmasalar sasiracagim. Gec saatte efendi efendi yolundan giden luks bir araba gormek demek illa surucusunun alkollu olacagi demek degildi ki dedim kendi kendime ama buna kendim bile inanmamistim sadece icgudusel olarak kendimi kendimden aklamaya calisiyordum.

Aracima yaklastiginda cami actim. "Alkollu muyuz?" dedi. Istedigi cevabi verdim, devam ettim. Hayattan beklentilerini, hayatin ona vereceklerini ve de ilkelerinin pesinde kostugu zaman neden kaybedecegini iceren anlamli ama kisa bir konusma yaptim. Birbirimizi anladik ve yoluma devam ettim.

Belki de bu yuzden boyle olduk dedim kendi kendime. Sirf hak ettigimiz cezalari almamak icin... Baskalarini kucumsedik, kurnazliklar dusunduk ve daha iyi maddiyata sahip olduk. Belki henuz arkadaslarimin ve kendimin su an ki durumundan hosnut degilim, belki bir bunalim icindeyim ve belki hak ettigim neyse ben de onu bulacagim ama tek bir sey var. Bugun degil.