ï¿½zEdebiyat - Mï¿½jgan Akyï¿½z

Onu gördüðümde siyahýn bu kadar siyahýný daha önce hiç görmediðimi düþündüm. Karþýmdaki koltukta keyifle oturan ve neredeyse koltuðun oturma yeri kadar büyüklüðünde, birçok kollarý olan kocaman bir örümcek. Ben ayaklarýmý topluyorum, oturduðum kanepede sanki kaybolabilecekmiþim gibi büzüþüyor, kendimi saklamaya çalýþýyorum fakat nafile. O ise zaten yalnýzca bana geldiði için gözleri üzerimde. “Bu sefer gerçek bu, hayal filan deðil” Diyorum, tutabilsem tutacak kadar gerçek bir yaratýk. Böyle zamanlarda felçli biri gibi kýpýrdayamýyorum, üzerime tonlarca aðýrlýk biniyor ve ellerim ayaklarým kýpýrdayamaz oluyor. Görüyorum, duyuyorum, korkuyorum fakat eylemde bulunamýyorum, ses tellerim kesilmiþçesine sesim çýkmýyor.

Üç yaþýndaki oðlum koþarak salona giriyor, elinde küçük plastik top ve örümceðin oturduðu koltuða zýplýyor, gürültüyle oturuyor. “Oraya oturma!” Diyecek kadar bile zaman ve güç bulamadým. Örümceði görüþüm, korkudan tutulmam, ardýndan oðlumun odaya giriþi hepsi toplam iki saniye kadar bir zamanda oluyor aslýnda saate göre. Korkunun tek bir saniyesi saatler sürüyor oysa. Oðlumun koltuða oturmasý ile örümceðin yok olmasý ayný anda oluyor. Kurtuldum örümcekten, vücudum çözülüyor, korku yerine ferahlýk yayýlýyor kalbime. Nefesim düzeliyor, soluklanýyorum, sanki kan yeniden dolaþmaya baþlýyor damarlarýmda, ýsýnmaya baþladýðýmdan anlýyorum. Sýrtýmdaki soðukluðun yerini sýcaklýk alýyor. Oðluma gülerek bakýyorum yine beni kurtardýðý için. Kollarýmý açýyorum ve o da kollarýma zýplýyor. Sarýlýyorum doyasýya ona, kokluyorum, öpüyorum.

Doktora gittiðimde konuþmuþtuk bu konuyu. Halüsinasyonlarým algýlarýmý ne zaman yanýltsa oðlum devreye girdiðinde hepsi kayboluyordu. Onun yanýndayken zaten bu kopukluklarý yaþamýyordum. Gerçekle hayal arasýnda yüzümü hayata çeviren en büyük etken oðlum oluyordu. Hatta geçenlerde elimdeki örgü þiþini karnýma batýrmamý söyleyen bir kediden onun “Anne!” Diye seslenmesi sýrasýnda kurtulmuþ ve hemen þiþleri elimden fýrlatmýþtým.

Oðlumun yetiþemeyeceði kötü bir an olabilirdi. Bunlardan tamamen kurtulabilmek için doktordaydým ve çareler arýyordum. Rahatsýzlýðýmýn bilincine varmýþtým, ne kendime ne de çevreme zararým olsun istemiyordum. Doktor uzun bir tedavi süreci geçireceðimi söyledi ve sabýrlý olmamý tavsiye etti. Sürekli gözetim altýnda olacaktým ve bir deftere yaþadýðým duygu bozukluklarýný not alacaktým. “Yazdýktan sonra okuduðunda düzeltme yapmayacaksýn, öylece býrakacaksýn.” Diye uyardý beni.

Ýlaçlarý almaya baþladýðýmda kötü etkilediler önce. Hatta ilk hafta daha fazla hayattan koptum diyebilirim. Israrla kullanmaya devam etmemi söyledi doktor. Haklýlýðýný anladým ilerleyen günlerde. Artýk hayatta daha fazla kalabiliyordum. Bunu böyle tanýmlýyorum ben “Hayatta kalabilmek” Çünkü diðer gördüklerim ve yaþadýklarým hayatla ilgili deðildi, sanaldý. Sanalda kalmak ile hayatta kalmak arasýndaki tercih bana baðlý deðildi bu rahatsýzlýðým sýrasýnda.

Hastalýðýn baþlangýcýnýn hamileliðime dayandýðýný söylüyordu doktor. Yazdýklarým, hissettiklerim, yaþadýklarým ve onunla sohbetlerimiz bu sonuca götürmüþtü bizi. Bizi diyorum, çünkü hak veriyorum doktora. Karnýmdaki çocuðu aldýrmaya karar verdiðim andan itibaren baþlamýþtý sýkýntýlarým. Bakamam, besleyemem, yetiþtiremem sandým ve bebeðimi doðmadan öldürdüm. Öldürme iþleminde yapýlan bir hata sonucu da kýsýr kaldým. Bir daha asla çocuk sahibi olamayacaktým.

Benim yanlýþ kararým ve bebeðimi alan doktorun yanlýþ müdahalesi… O hasta koltuðuna uzanýþ, soðuk metalin dokunuþu. Soðuk metal þey… Bunu hiç unutamýyorum. Eðer ben bir kadýn doðum doktoru olsaydým o metali önce buharda filan hafif ýlýtýrdým mutlaka.

Psikolojik tedavilerimin sonucunu alýyor, iyiye gidiyordum. Çevremdekilerle iliþkilerim daha düzeliyordu. Kendimi meþgul edecek çok güzel uðraþlar edinmiþtim. Halüsinasyonlar görmüyordum artýk ve oðlum da kurtarmaya gelmiyordu.

Hayatta kalabilmemin bedelini gerçekte bir oðlumun olmadýðýný öðrenerek ödemiþtim. Bazý günler ilaçlarý kullanmýyorum sýrf oðlumu kucaklayabilmek için. Ne yapsam gelmiyor artýk. Onu ikinci kez kaybediþimdi bu.

Bunlarý birebir yaþamadýðým gerçek, fakat hiç yaþanmamýþtýr diyebilir miyiz?

Müjgân Akyüz Dündar/MAJ