Elbise dolabýnýn sol köþesine büzüþmüþ, paltolarý siper etmiþti kendine. Taþýnmalar sonrasý bir türlü ayarý tutmayan menteþe aralýklarýndan süzülen ýþýk, kocaman açýlmýþ kara gözlerine ayna gibi yansýyordu. Elleri ile kulaklarýnýn iþlevini yok etmeye çalýþýyordu. Ama bu sýzýntýlar yok muydu iþte, sesi de tüm çýplaklýðýyla içeri geçiriyordu. Küçük parmaklarýnýn arasýndan çýðlýklar yükseliyordu.

Yankýlanan kapý sesiyle sýçradý ve ayaklarýný biraz daha karnýna doðru çekti. "Giden kim acaba?" sorusu beyninin içini kemiriyordu. Pembeleþen yanaklarýnýn rengi, kýyamet kýzýlýna dönüvermiþti. Salkýmýndan kopan sarý üzüm taneleri kadar üzgün görünüyordu. Sessizlikte büyüyen adýmlar durmuþ ve kapýyý sonuna kadar açmýþtý. Kafasýný yukarý doðru kaldýrdýðýnda gözleri, annesinin ýslak gözleriyle buluþtu. Kendisine uzatýlan yumuþacýk elin yardýmýyla dýþarý çýktý.

"Acýkmýþsýndýr sen. Gel de doyurayým".

Sanki hiç bir þey olmamýþ gibi, elele annesiyle mutfaða geçtiler. Zehra, masanýn üzerindeki peçeteyi burnunu sýk sýk çeken annesine doðru uzattý.

Gülbahar, tezgaha dönük yüzünü birden çevirdi ve kýzýnýn dizlerinin dibine çöktü. Sýkýca sarýldý yavrusuna. Bir yandan da saçlarýný okþuyordu.

Zehra, kendini arkaya doðru çekti ve "Anne, babam bir daha eve gelmeyecek mi?" diye sordu.

Gülbahar'ýn korktuðu soru gelmiþti. Sanki kelimeler çile olmuþ, harfler birbirine dolaþmýþ gibiydi. Dilinin ucunda çözebilse cevabýný verecekti ama bir türlü olmuyordu. Duygularý ýslanmýþ da düþünceleri ondan okunmuyor gibiydi.

Zehra, annesinin bakýþlarýndan ürkmüþtü. Yaz günü bedeni tir tir titriyordu. Gülbahar, iki sandalyeyi de ayný anda arkaya doðru çekti. Ýkisi de oturdular. Kýzýnýn küçük ellerini avuçlarýnýn arasýna sýkýþtýrdý.

- Yavrum. Biliyorsun babanla sorunlarýmýz var ve bir türlü çözemiyoruz. Bir süre o da ben de düþüneceðiz ve sonra ortak bir karar vereceðiz.

Zehra, elini kurtardýktan sonra ayaða kalktý ve;

"Biliyorum iþte! Siz boþanacaksýnýz. Ayþe'nin anne ve babasý gibi".

Gülbahar'ýn dudaklarý sanki bir ton yük altýndaymýþ gibi açýlamadý. Gözleriyle konuþmayý denedi ama onlar da sustular. Adým attýðý noktada, kýzý bir nokta daha geriledi.

Çalan kapýnýn sesiyle ikisi de birbirlerine baktýlar. Ýki yürek sanki ayný yerden atýyordu ve birinin gözleri "keþke babam gelmiþ olsa" diðerin ki ise "Ýnþallah Orhan'dýr" diyordu.

Zehra, hoplaya zýplaya antreye doðru koþtu ve "kim o" bile demeden kapýyý açtý. Baþý önce yana doðru düþtü ve sonra arkaya döndü.

"Anne çöpümüz var mý?"

diye seslendi. Gülbahar mutfak balkonundan çöp kovasýný aldý ve poþeti apartman görevlisine uzattý.

Usulca kapattýðý kapýya sýrtýný yasladý ve "Keþke Orhan'la anlaþamadýðýmýz her bir konuyu da, þu kocaman siyah çöp poþetlerine doldurup atabilseydim ne güzel olurdu!" diye düþündü.

Zehra, okumayý bile daha sökmemiþken sanki annesinin yüreðini satýr satýr okumuþ gibiydi. Elini tekrar uzattý ve "Anne'ciðim haydi gel yemek yiyelim. Acýktým" dedi gülümseyerek.

Tekrar mutfaða doðru yürüdüler. Gülbahar ve Zehra'nýn küçücük anlarýna sýðdýrdýklarý kýrýlmýþ olsa da kocaman düþleri vardý. Belki yine, yeniden, kim bilir...


Aysel AKSÜMER