bir kadın koştu gecenin sessizliğine
beyaz, uzun bir elbise üzerinde
saçları kırmızı, ayakları çıplaktı
ellerini uzattı boşluğa, güneşe dokunmak ister gibi
oysa aklı olan buradan kaçardı
her yer öyle ıpıssızdı, kapkaraydı.
sokak lambasının ışığı, altına kıvrılıp yatmış
kediyi aydınlatıyordu sadece ve ısıtıyordu.
bu saatte insana kendi ayak sesi bile
kırk kat yabancı
ağlıyordu kadın
sokak lambasından daha çok aydınlatıyordu kadın
kadın eni konu güzeldi
elbisesinin yakasını göğsüne kadar yırtmış
başka bir şey giymemişti
yağmur yağıyordu
önce pıt pıt dökülmeye başladı
sonra daha hızlı ağlamaya başladı
yağmur tanrısı
kadın ne kendini sırılsıklam eden yağmuru duydu
ne de arka sokaktan gelen ulumaları
diz çöktü ıslak toprağa
öyle hareketsiz kaldı
sabahın ışıklarıyla güneş dokundu kadının vücuduna
sonra kadın güneşe tutundu
ölüyordu gelinlik, ağlıyordu gelin
hiç gelin olamadığı için.
