Başlıyorum...Sanki zamana inat, hayata inat, hiç bitirmeyecekmiş gibi başlıyorum.ama biliyorum, bitecek.Bu yazı, bu hayat, bu aşk bitecek...Belki bu son yazışım olacak.Son kez de olsa yazıyorum...
Seni seviyorum...
Hani umudum tükendiğin de çıkagelmiştin ya, Umut getirmiştin bana.Gülmeyi unuttuğum da gelmiştin, bana gülmeyi armağan etmiştin.Hala unutmadım o günü...
Elini tutmuştum, başımı omzuna koymuştum.Sanki birbirimizle geçirdiğimiz son bir dakika gibi, sonsuzluk sona erecekmiş gibi, izlemiştik birbirimizi.
Elini tutmuştum, başımı omzuna koymuştum.Sanki koca bir son gibi, sanki koca bir geminin şaşkın gözler önünde dibe batışı gibi...
Ağlarken bile gülerdim seninle hep.Çünkü biliyordum.Yanımdaydın.
Burnuma gelen çiçek kokusu...Elinin sıcaklığı...Sadece yürüsek bile bundan duyduğum haz...
İnsan sonsuzluğu nasıl hisseder? Ben hissettim.Senin yanındayken sonsuzluğu hissettim, sona ermeyişi hissettim.
Gözlerinle gözlerime dokundun.
Dudakların dudaklarıma değmişti...Güneş saçlarımızı okşuyordu...Dudakların dudaklarımdaydı...
Elini tutmuştum, başımı omzuna koymuştum.Sanki ben ve sen değil "biz" mişiz
gibi.Biz hep bizdik diye dünyaya meydan okur gibi.
ve yine...
Elini tutmuştum, sen dizime yattın.Uyudun.Ben... Gittim... Seninle sevgiyi hissettim...
Sen büyüdün...Ben yoktum...
