Bana bir kumbara verdiler. harcadım. önce çocukluk hayallerimi, sonra gençlik heyecanlarımı, aşka olan inancımı, insanlara karşı güvenimi. sonra aynaya baktım. biyolojik yaşıma inanamazdım nüfus kağıdımda yazmıyor olsaydı. yaşlandığımı gördüm aynada. aynalar mı yalancı yoksa o pembe kağıt mı? yoo hayır asla ruh yaşı o doğum yılıyla ölçülemez. basbayağı yaşlandım işte. aynaya baktığımda o cıvıl cıvıl, şirin, geveze kızı görmüyorum. onun umutları vardı, aşkları vardı, neşesi vardı, inançları vardı. gülebiliyordu içten... aynadaki yaratıksa ne memnun ne de mutlu olabiliyor. ne aşık olabiliyor ne de güvenebiliyor. boşlukta asılı... inancı yok kimseye.
Neyse, ne diyordum... Bana bir kumbara verdiler, harcadım. harcandım. yaşlandım. içini bomboş gördüğümdeyse, harcadım diye kızmasınlar diye, gözyaşlarımı sakladım içine. geleceğim mi? onuysa çaldırdım. eşgal istemeyin boşuna. ruhuma o kadar tecavüz ettiler ki isimleri karıştırdım.
Ne diyordum? bana bir kumbara verdiler,çöpe attım... ] ]
KİTAP İZLERİ
İnsan Olmak
Engin Geçtan
Türkiye'nin Ruhuna Tutulan Ayna: Engin Geçtan’ın Eskimeyen Klasiği Üzerine Her ülkenin edebiyatında, nesiller boyu elden ele dolaşan, altı çizilen cümleleriyle adeta kolektif bir yol arkadaşına
İncelemeyi Oku
