KELEBEK MÝSALÝ ÖMÜR

Bir kelebeðin ömrü gibiydi hayat
Bir günlük hayatýmýzýn
Çeyreði olan çocukluðumuzda verdiklerini
Günün kalanýnda alýyordu her birimizden
Ne hayallerimiz kalýyordu,
Ne de çocukken ki büyük hayallerimiz.

Bir zamanlar sýðmýyordu
Sayfalara sevinçlerimiz.
Anýlarýmýzdan oyuncak yapýp
Geleceðe köprü kuruyorduk.
Þirin çiçeklerle süslenmiþ sokaðýmýzda
Koþuyorduk sonrasýný düþünmeden.
Düþüyorduk kanýyordu kolumuz, bacaðýmýz.
Düþünmüyorduk acýyý da,
Kanayan yaramýzý da.
Ama hayattý bu
Yüreklerimiz yerlerinden sökülmüþcesine
Hayallerimizde gitti,
Tutunduðumuz yaþam da.
Þimdi düþtüðümüzde bedenimiz yerine
Ruhumuz kanýyor ellerimizde

Kelebek misali hayatta
Ömrümüzün kalan yarýsýnda
Karýþtý gölgelerimiz bir oyuna...
Bir kuklacýnýn elinde
Oynatýldýk rolden role
Gözlerimizden yaþlar süzülse de
Bakmadý kimse yere düþen yaþlarýmýza.
Savurdukça savurdu her birimizi hayat
Mühürledi gözlerimizi,
Kilit vurdu hayallerimize.
Tutsak kalan bedenlerimizle,
Karanlýkta kalan gözlerimizle
Uzaktan duyulan bir çocuk sesi gibi
Sessiz sessiz aðladýk her birimiz

Hayat sokaðýnýn yitik sakinleri bizler
Bu gece susuyorduk
Kaybettiklerimize...
Bir günlük ömrümüz eriyordu sona.
Ve çýktýðýmýz kabuktan
Bir günlük kýsa hayatýmýzda.
Erdiðimiz birkaç mutlulukla.
Saatin on ikiye vurduðu anda
Hayatýmýzýn son ding dongu çalarak
Göçüyorduk usulca...

Biz gitsekte geçiyordu
Yerimize bir baþka kelebek
Ve ay ýþýðýnda parlayan kanatlarýna
Dokunuyordu bir insanýn eli...

Kelebeklerin hayatlarý bizden kýsaydý.
Kýzamazdýk onlara,
Ýsyan edemezdik tanrýya
Bize mutlu yaþanabilecek
Koca bir ömür bahþediliyorken...