Bugün bir þarký dinledim. Öyle bir duygusu vardý ki týpký frezya çiçeði gibi narin ve iç gýdýklayýcýydý. Dedim ki bu duygularý bir erkek taþýyamaz. Erkek it gibi sever, eþek gibi sever. Böyle bir duyguyu kadýn yüreðinde barýndýrýrdý ancak. Kuþlardan, bulutlardan, nergislerden, güllerden bahseden bir ruh anca narin bir kadýn bedeninde bulanabilirdi. Çünkü kýr çiçeklerini boynuna takan narin bir kadýnýn bedeni aþk kokarken zümrüt ve yakut gerdanlýðý elinin tersiyle iterdi. O anca aþkla duygusal anlamda zenginlik yaþardý. Baþka zenginlikler narin kadýný bir pýrlanta dükkanýna çevirebilirdi ama onu asla kraliçe ve prenses yapmazdý. Onu sadece saçýna takýlan kýr çiçeklerinden yapýlma taç prenses yapardý. Erkek de severdi fakat it gibi eþek gibi severdi. Ya ýsýrarak ya da inatlaþarak severdi erkek. Narin kadýn ise kýr çiçeklerinin en doðal haliyle betimlerdi duygusal halini. Çiçeklerle bezerdi yüreðinin topraðýný. Çiðdemler, papatyalar açardý gönlünün alüvyon ovalarýnda. Ýçinin ýrmaklarýndan coþkuyla akýp gelen duygular birike birike ovalarýný oluþtururdu, toprak ve su denizle buluþurdu bu yüreðinin nadide coðrafyasýnda. Kadýn sevince; dere, nehir, toprak, ova, ülke olurdu. Sonra fethedilmeyi beklerdi. Ýsterdi ki biri gelsin baþkent kursun dilediði yere. Tarlalarýný ve bahçelerini eksin biçsin. Yeter ki kýr çiçeklerini ezmesin, incitmesin en ince duygularýný. Ýsterdi ki derelerinde çýrýlçýplak yüzsün ama baþka diyarlarda soyunmasýn. Bedeniyle ve ruhuyla ülke topraklarýnýn tek sahibi olsun. Baþka yerlerde gözü olmasýn. Bugün bir þarký dinledim. Öyle bir duygusu vardý ki týpký frezya çiçeði gibi narin ve iç gýdýklayýcýydý. Bir kadýn duyarlýlýðýnda þarkýydý. Bekleyeni dile getiren, yalnýzlýktan söz eden, aradýðýný bulamamaktan dem vuran bir þarkýydý. Bu dert bir kadýn yüreðine sýðabilirdi ancak. Bir dert ince bir telden bu kadar kýrýlgan ve hassas çýkabilirdi. Sazýn kalýn telleri erkekleri anlatýrdý. Bu sazýn hep ince telleri titremekteydi ve hüzzam þarkýlara eþlik etmekteydi. Bu þarký bir kadýný seslendirmekteydi. Bu apaçýk belliydi.
Kadýn þu sözleri mýrýldanmaktaydý: Günün en karanlýk saatleri bunlar. Hayat bütün bulanýk sularýný içime akýtmakta. Bir bardak gibi týka basa dolmaktayým gecenin bir vakti. Herkes uykuda bir ben aklýný oynatmýþçasýna düþünce duvarlarýna týrmanmaktayým. Yine aklýmdasýn ey sevgili. Yormaktasýn beynimi. Baþýmý yasladýðým gece karanlýðý saçýmý gün aydýnlýðý beyazlýðýna boyamakta. Yalnýz deðilim sen yoksan da yanýmda. Kabusumsun, rüyamsýn, bölünmüþ uykularýmsýn sen her gece yataðýmda. Yine yorgan daðýnýk, yastýk süt dökmüþ kedi masumluðunda. Iþýklar ters çevrilmiþ bir vazonun içinde bir mum ve ha söndü ha sönecek ve benim nefesim tükenecek bir kýsýk ateþ ayarýnda. Dýþarýda tepeler ve aðaçlar kara kartalýn pençesine düþmüþ küçücük bir tavþan gibi. Biriktirmekteyim yüreðimin kuyularýna gökyüzünün karanlýðýndan sýzan gölgelerini. Sana gün aðarýrken bir günaydýn diyebilmek için kendimi yýkamaktayým gecenin karanlýklarýyla. Sen sabah yüzüme sýmsýcak öpüþünü kondurduðunda gece nasýl sopsoðuk bir cesede dönüþtüðümü bilmeyeceksin. Gece karanlýðýnýn bir lahit gibi üzerime nasýl kapandýðýný hiç bilmeyeceksin.
.