Ne zaman bir gül görsem, geçmiþteki o güzel âný hatýrlarým .Mutluluk,aþk,sevgi ve hayat anlayýþýmýn deðiþtiði,genç kýzlýk günlerimin unutulmaz hatýrasýný…Bir yaþamdan baþka bir yaþama,madde dünyasýndan sezgi dünyasýna,sonluluktan sonsuzluða geçtiðim,hazzý doyasýya tattýðým o kutsal anýyý ilk günkü tazeliðiyle saklayabildiðim için kendimi kutlamalýyým.
On sekiz,on dokuz yaþlarýndayken oldukça deliþmen,hareketli,muzip bir kýzdým.Her þeye karþý dayanýlmaz bir alay etme isteði duyardým içimde.Kendimi beðenir,baþkalarýný eleþtirir;yaþamý parmaðýmýn ucunda döndürebilirim sanýrdým. Bu aþýrý kendine güven hissiyle gönül maceralarýnda da oldukça hercai mizaçlý birisi oluvermiþtim.Benimle ilgilenen genç-yaþlý erkekler vardý etrafýmda. Ýstediðime yüz verir ,istemediðimi reddederdim.Arkadaþlýk kurduðum gençlerin duygularýyla,hayalleriyle oynamaktan,onlarý önce umutlandýrýp sonra da en kýsa zamanda terk etmekten hoþlanýrdým.Peþimden yalvaranlar;aðlayanlar olurdu da dönüp arkama bakmazdým.
Ben,kaybetmek nedir bilmezdim;ben terk edilen deðil daima terk edendim,ben unutulan deðil unutandým.Benimle ilgilenmeyecek,bana bakmayacak bir erkek tasavvur edemiyordum. Benim elde etmek için gayret sarf ettiðim bir erkek hiç yoktu.Tabii o hariç…

O’nunla iliþki kuruþum bile zalimlikle,acýmasýzlýkla doludur.O,en çok sevdiðim bir arkadaþýmýn sevgilisiydi.Ben onun , o da benim bu güne kadar dikkatimizi çekmemiþti hiç.
Arkadaþým bir gün,ne kadar mutlu olduðundan,nasýl sevip sevildiðinden bahsederken içime aniden bir kýskançlýk düþtü.Saf saf konuþan,gözleri sevgilisinin hayalinden baþka bir þey görmeyen arkadaþýmýn yüzüne haince bakarak “O’nu da koleksiyonuma dahil edeceðim,o da bir gün bir paçavradan baþka bir þey olmadýðýný anlayacak.” diyordum içimden.Coþkulu anlatýþýna tahammül etmek,onun çocukça bulduðum aþk hikayelerini dinlemek bana oldukça zor geliyordu.Ellerimi tutmuþ:
-Ah bir görsen,bir bilsen…diyen arkadaþýma:
-Yeter,saçmalýyorsun artýk! dedim ve onun þaþkýn bakýþlarý arasýnda oradan uzaklaþtým.
Ertesi gün,onlarý bir pastanede birlikte gördüm.Benim etrafýmda gene birkaç kiþi vardý.Oturduðum yerden O’nu iyice inceledim.Orta boylu,kumral saçlý,mavi gözlü,oldukça pürüzsüz bir cilde sahip,vasat giyimli bir gençti.En çekici tarafý sesiydi.Monotonluktan uzak,güven verici,yumuþak,kulaða hoþ gelen bir sesi ve güzel bir telaffuzu vardý.Yerimden kalktým,hemen bitiþiðimizdeki masadaydýlar, yanlarýna gittim.Tanýþtýk.Yaklaþýk iki saat masalarýnda oturduðum halde ancak üç-dört kere baktý bana.Anlaþýlan arkadaþým gibi onun da gözü hiç bir þeyi görmüyordu. Ýliþkinin yakýnlaþmadan doðduðunu bildiðim için onu sýk sýk görmeye karar verdim ve öyle de yaptým.Çeþitli bahaneler yaratarak onunla beraber oldum;kýsacasý onu da elde ettim.
O’nu da elde ettim,derken galiba biraz abartýyorum;Çünkü ben onu deðil,o beni avuçlarýnýn içine aldý.O’nun her þeyini mükemmel olarak görmeye baþladýðým gün ise artýk ben eski ben deðildim.O sihir,o büyü,o rüya nasýl da sarmýþtý tüm benliðimi…Sersem bir kuþ misali,aþkýn öksesine yakalanývermiþtim iþte!...

“O mabedin kapýsýný açacak anahtarý bulduk artýk biz.Kutsal tapýnaðýn bekçisi benim,ben senin yolunda sana ulaþmak için çabalamaktan baþka hiçbir özelliði olmayan bir zavallýyým.Ruhumu azaplara da sürüklese,benliðimi ateþlerde de yaksa þu günahkâra o sevgi þarabýndan bir kadeh ver ne olur!”diyen inleyiþlerinin samimiyetine,göz pýnarlarýndan elime düþen yaþlarýn sýcaklýðýna nasýl dayanmýþtým?Niçin mutluluktan o an ölmüyordum,niçin yaþamýmýn en þahane anýnda yok olup gitmiyordum,niçin o aþkýn ateþi bedenimi buharlaþtýrýp uçurmuyordu ve niçin o anlar ebediyete kadar devam edip gitmiyordu?
“Seni sonsuzluða dek seveceðim.Bizim aþkýmýz,sevgimiz zamanla ve mekanla sýnýrlý deðil.Biz birbirimizi milyarlarca sene önce seviyorduk,milyarlarca sene sonra gene seveceðiz.” diyordu;ama gerçek dünyada her varlýk sürekli bir deðiþim içersindeydi.Ýþte bahar mevsimi,aðaçlar rengarenk çiçeklere bürünmüþ,çimenler þarkýlarýný söylemeye baþlamýþ, kuþlarsa pür neþe…Ya sonra?...Sýcak yaz,alabildiðince bir hareketlilik-sanki doðanýn acelesi var gibi-,ayçiçekleri siyah,ekinler sarý baþlarýný bükmüþler,aðaçlarda olgun meyveler…Yani toprak ana aldýðýný vermeye baþlamýþ.Sonra sonbahar,sonra da kýþ…Kýsýr döngü sürmüþ milyarlarca sene ve sürecek milyar kere milyar sene…
Neyi kurtarabilmiþ insanoðlu zamanýn elinden?Hangi aþk,hangi sevgi kalmýþ geçmiþten günümüze?Kimin aþký,kimin sevgisi bizimkinden azdý?Ýnsanlarýn büyük bir çoðunluðu sevmiþ ve sevilmiþti;hepsi o kadar…Herkes birbirine ölünceye kadar seveceðine dair binlerce yemin ettiði halde bu yeminlerin kaçý tutulabilmiþti ?
O uðursuz “son” bir gün mutlaka gelecekti ve belki de ben,o zaman þimdiki kadar güçlü ve dayanýklý olmayacaktým.Bu düþünceler aklýma geldikçe huzurum büsbütün kaçýyor,tüm çabalarýma raðmen kendimi rahatlatýcý bir çözüm yolu bulamýyordum.
O’nun neyi istediðini,neyi sevdiðini,varlýklara nasýl baktýðýný çok iyi biliyordum.”Güzel”e ve güzelliklere düþkündü.Estetik deðeri bulunan her þeye hayrandý;ama çirkinliklere,kabalýklara,kötülüklere tahammülü yoktu.Bu konuda eksikti;yaþamý olduðu gibi deðil düþlerinde yarattýðý gibi kabulleniyordu.Çirkin bir yüz,çamurlu bir sokak,yaralý bir parmak,kirli bir elbise ona tiksinti veriyor; yüzünü buruþturmasýna yol açýyordu.
Peki,ben…Ya ben,ömrümün sonuna kadar ona güzel görünecek miyim?Bu günkü halim,daha kaç sene devam edebilir?Zaman yüzümde derin çizgiler, vücudumda buruþukluklar yaratmayacak mýydý?Evlendiðimizde sabahleyin yataktan en güzel giysilerini giymiþ, saçlarýný düzeltmiþ,parfümünü sürmüþ olarak mý,yoksa gözleri þiþmiþ, saçý baþý daðýlmýþ olarak mý kalkacaktým?Hamile kaldýðýmda,gün geçtikçe büyüyen karnýmla dokuz ay boyunca bana bakmaya tahammül edecek ve beni þimdikinden daha çok sevdiðini samimi olarak söyleyecek miydi?
Münakaþalarýmýz,kavgalarýmýz olmayacak;birbirimizin þahsýna karþý hakaretler savurmayacak mýydýk? Yaþamýn yükü,geçim derdi,güncel sorunlar onun düþüncelerini deðiþtirmeyecek,belini iki büklüm yapmayacak mýydý? Ýþlerine, yorgunluðuna raðmen bütün zamanýný benim için ayýracak ; beni memnun ve mutlu kýlmak için mi uðraþacaktý?Ve biz,”her þeye raðmen” mutluyuz,birbirimizi seviyoruz diyebilecek ve bu yalanlarla ne kadar kendimizi kandýrabilecektik?
Kötümser,bedbin,olumsuz düþüncelerdi bunlar,biliyorum;ama gerçeðe de çok yakýndýlar.Ortaya çýkacak olumsuzluklardan dolayý ikimizin de karþýmýzdakini vefasýzlýkla suçlamaya hakký olmayacaktý.Zaman denilen canavarýn yeyip tükettiklerinin sorumlusunu aramak da aslýnda aptallýk deðil miydi? ”Son”dan,yaprak dökümünden sevgimizi,gelecekte kurtarabilme þansýmýz yoktu;o þans belki bu gün ama baþka bir þekilde vardý.
Kararýmý vermek çok zor oldu,acýsý þimdi bile yüreðimi daðlýyor;ancak kazanýlacaklarýn yanýnda bu ýstýrap çekilmeye deðerdi.Temiz bir aþkýn hatýrasý,sonsuz bir sevginin öyküsü kalacaktý elimizde,bu yetmez miydi?

Olaylar her yönden bana yardýmcý oldu.O sýralarda babamýn bulunduðumuz þehirden baþka bir yere tayini çýkmýþtý.Evdeki telâþ oldukça fazlaydý.Eþyalar toplanýyor,kolilere yerleþtiriliyor,ambalajlarý yapýlýyor ve bir köþeye diziliyordu.Bu meþguliyet günlerin geçmesini de çabuklaþtýrdý.Bu arada evimize kiracý da bulduk.
O’nun olup bitenlerden hiç haberi olmadý.Son gecemize kadar bir þey sezinlediðini sanmýyorum.O gece ise her þeyi bilmesine,anlamasýna raðmen öylesine güçlü göründü ki gözümde…Nerdeyse fikrimi deðiþtirip onunla kalmaya karar verecektim.Ezilmeden,baþýný önüne eðmeden yürüyordu,iþte arkasýna bakmadan gidebiliyordu;evet o belki bir meydan savaþý kazanmamýþtý ,belki de ölümlerden dönmemiþti;ama O,yine de benim için büyük bir kahramandý.Çünkü ölümlerin sözü olamazdý ayrýlýklarýn yanýnda…
*******

O gece son defa bahçedeki erik aðacýnýn altýnda buluþacaktýk.Yarýn yola çýkýlacaðý için herkes erkenden yatýp uyumuþtu.Odamda düþünüyordum:”Bu gece muhteþem olmalý ve ben ölünceye kadar bu geceyi unutmayayým.O’na yüreðimi,ruhumu,duygularýmý verdim;neden vücudumu da vermeyeyim? O’nun bunu herkesten çok hak ettiðine inanýyorum.Her þeyim O’nundur.” diyordum.

Önce banyoya sýcak suyun içine girdim,küvete bol miktarda parfüm döktüm.Banyodan çýkýp makineyle saçlarýmý kuruturken bir yandan da aynada çýplak vücuduma bakýyordum.Bacaklarým muntazam,belim incecikti.Kalçalarým tahrik edici,göðüslerim ufaktý. Sýrtým, omuzlarým çekici,gözlerim yeþildi.Ýnce dudaklý ve hafif kalkýk burunluydum .Aynada kendime güldüm, bu incelemeden hoþlandýðým için…Kendimi bir Kleopatra’dan,bir Katerina’dan çok üstün görüyordum ve en az onlar kadar baþtan çýkarýcý buluyordum.Üstelik benim farklý bir yaným da vardý bu gün:Herkesi deðil,sadece O’nu etkilemek,ona güzel görünmek ve onun olmak istiyordum.
Saçlarýmý iyice daðýttým.Üzerimde sadece mavi bir elbise vardý.Südyensiz göðüslerim diri ve istek vericiydi.Ayaklarýma bile bir þey giymeden indim bahçeye.Utanmasam bu elbiseyi de giymezdim.Sanki doðal halde O’nu daha çok memnun,kendimi de daha fazla mutlu kýlacaktým.
Aðacýn altýndaki çimenlerin üzerine oturmuþ,bekliyordu.Ay ýþýðý altýnda esrarengiz bir görünüþü vardý.Belki de bana öyle geliyordu.Dalgýndý.Yanýna gelince ancak beni fark edebildi.Ayaða kalktý,ellerimi tuttu.Bu arada bir þey düþürdüðünü gördüm,eðilip aldý.Bu bana getirdiði bir tek güldü.
Elleri tatlý sert,bakýþlarý karanlýða raðmen delici ve ýþýklýydý.Yere oturunca bir þeyler konuþtuk ama galiba sýradan þeylerdi ki þu an ne konuþtuðumuzu hatýrlamýyorum.Bir kedi gibi göðsüne sürtünmeye baþladým,anladý ve saçlarýmý okþadý.Baþýmý hafifçe kaldýrdý ve dudaklarýný dudaklarýmla birleþtirdi.Dudaklarýmý kurtardýðýmda ikimiz de nefes nefese kalmýþtýk.Elbisemi çýkarýp yan tarafa koydum.Gözlerine baktýðýmda en ufak bir þaþkýnlýk ifadesine rastlamadým.Yeþil çimenlerin üzerine çýrýlçýplak uzandým,çimenlerdeki hafif ýslaklýðý vücudum hissediyordu.O gece,benim zifaf gecemde yeþil çimenlerden yataðým beni cömertçe sardý,örttü,hatta biraz gizledi de…

***********




Bir bulut ayý kapatýyor,sonra açýyor;ama bu uzun sürmüyor bir diðeri bu sefer kapatýyordu,ateþ böcekleri ýþýklarýný yakýp söndürüyor,deredeki kurbaðalarýn çýðýrtkan sesleri ta buraya kadar ulaþýyordu.Gece birden yarýldý;hatta belki de güneþ doðdu ve battý.Sýzým sýzým,dalga dalga,kucak kucak,sýcak sýcak bir þeyler hissettim içimde.Hissettiklerim geldi gitti,geldi gitti;ne zamana kadar bilemiyorum.Zelzeleler oldu,fýrtýnalar koptu,gök yarýldý, yýldýrýmlar düþtü,seller geldi,köprüler çöktü,dolu yaðdý,yangýnlar kasýp kavurdu her yaný… Papatyalar aðlýyor,menekþeler gülüyor,kýrmýzý güller öpüþüyordu.Bir kuzu meledi kulaðýmýn hemen yanýnda,bir kýsrak dolanýyordu ilerdeki tepenin yamacýnda…
Tan yeri aðarýyordu,isteksiz…Boynuna ellerimi doladým,sabahýn ilk taze havasýný ciðerlerime çektim,O’nun teninin kokusu otlarýn ve çiçeklerin kokusuyla karýþtý.Sonra,yerdeki gülü gördüm,elime aldým.O:
-En kýsa zamanda evlenelim,seni mutlu etmek istiyorum.Daima yanýmda,her anýný her dakikaný bana vermeni arzu ediyorum,diyordu.O’na:
-Her þey çok güzeldi,güzel olarak da kalmalý.Seni anlamadýðýmý düþünme sakýn.Daha fazlasýný istemek de hakkýn.Yalnýz daha fazlasý için çabalarken eldekini de kaybetme ihtimali vardýr.
-Biz dilersek,daima kaybýmýz deðil kazancýmýz olacaktýr.Þu an ne hissediyorsak sonsuza deðin ayný þeyleri hissedip yaþayacaðýz.
-Güzellikleri kalýcý yapmak mümkün,ancak gerçek yaþamda deðil; düþte, duyguda,ruhta…
-Seni anlayamadýðým için beni baðýþla!
-Güzeli ve güzelliði seversin deðil mi?Tereddüt etmeden cevap ver soruma!
-Evet.
-Þu elimdeki gül,hâlâ güzel görünüyor mu sana?
-Evet.
-Peki,þimdiki hali,þu avuçlarýmýn içindeki parçalanmýþ hali de güzel mi? Samimi olarak cevap ver ama…
-Hayýr.


-Öyleyse geçici deðil,kalýcý güzelliklerin peþinde koþmalýyýz.Bu sevgiden,aþktan,kýsacasý yaþadýklarýmýzdan baþka fazlasýný istemiyorum ben!Bunlar benim için ömrümün sonuna kadar yeterlidir.Biz’e saygýlý olmak,bizim vefa borcumuzdur.Gölge ve kir düþmemiþ olan beraberliðimiz, anýlarýmýzdaki aþkýmýzý yaþatacaktýr.Beni anlýyorsan þu yataðýmýz olan çimenlerin üzerine uzanýp o güzel aný tekrar tekrar düþleyip yaþarken,sen…
-Cümlenin sonunu getirme,anladým…Sen uzan oraya,ben gözlerini ellerimle kapatayým.Daha sonra da hiç yaþamýna girmemiþ gibi kaybolacaðým…
Giderek uzaklaþan ayak sesleri düþlerimi bölüyordu;sonra,artýk onlar da duyulmaz olmuþtu.
********

Ben o þehirden ayrýldýktan sonra sözünde durmadýðýný,benim nereye gittiðimi öðrenmek için günlerce araþtýrdýðýný öðrendim.Çocuklarýmýn babasý öldükten sonra yaþamýmýn en önemli bir parçasý olan bu baba evine yine döndüm.Daha doðrusu maddi sýkýntýlar nedeniyle dönmek zorunda kaldým.
Þimdi bu evin balkonundan o erik aðacýna bakýyorum,ama artýk orada aðacýmýz,çimenlerden yataðýmýz yok.Çünkü onlarýn yerinde sefer tasý gibi bir apartman yükselmiþ….


Bir de son günlerde yaþlý bir adamýn yoldan geçerken o apartmana doðru dikkatlice baktýðýný fark ettim.Her gün ayný saatte geçen, aksi birisine benzeyen bu ihtiyar sanki oradaki anýlardan haberliymiþ gibi bakýyor…Yoksa diyorum,evet yoksa…
Hayýr,hiç öyle þey olur mu caným?...O,o;BEN de ,ben deðilim….