Son iki aydýr her gün benim için bir önceki günü tekrarý gibi. Her sabah saat altý gibi evden çýkýyorum. Kýþ aylarýnda hava burada çok soðuk, sabahlarý puslu ve sisli… Bu boðucu hava içimi bunaltýyor, nefes almamý engelliyor ve bütün yaþam enerjimi çekiyor. Ýki tarafý aðaçlarla çevrili geniþ caddeye adýmýmý attýðýmda karþýmda duran yaþlý aðaçta ayný benim gibi soluk, mutsuz. Her gün ayný yolu yürüyorum, yaklaþýk bir buçuk saat. Ayný caddeden baþlýyorum, ayný sokaklar ayný ümitsiz yüzler ve yaþlanmýþlýklar. Fakat yol ayrýmýna geldiðimde karasýzlýk baþlýyor; saðdan mý gitmeliyim yoksa soldan mý? Daha dün ayný yol ayrýmýna geldiðimden eminim, fakat hangi yolu seçmiþtim? Ýçimde bir tutarsýzlýk baþlýyor yine. Deliriyorum mu ne!? Daha sonra zorla hatýrladýðým birkaç ayrýntý geliyor aklýma; kaldýrým taþlarý, derin çukurlar bir ekmek fýrýný ve bir önsezi. Evet, sanýrým saðdan gitmeliyim. Sanýrým… Aklýmda yüzlerce düþünce tepinirken, kendimi bilmeden yürümeye devam ediyorum. Ve bir þapka dükkânýn önünde aniden duruyorum, istemsiz. Duygularým ve içimdeki bir dürtü burada durmamý söylüyor. Kafamý kaldýrdýðýmda, dört katlý solgun, can çekiþen binayý görüyorum. Ýkinci katta yaþlý, sevimli Ýsviçreli bir kadýn bana gülerek el sallýyor ve el iþaretleriyle “gidebilirsin” diyor. Yukarýdan bana el sallayan bu yaþlý kadýna salt saflýðým ve içtenliðimle gülümserken bir yandan da bu yabancý kadýný tanýmaya çalýþýyorum. Ýçimden bir ses bu kadýný tanýdýðýmý ve daha önce konuþtuðumu söylüyor fakat –görüntü- yok. Tekrar ayný sokaklarý ve caddeleri kullanarak geri dönmeye çalýþýyorum. Son iki aydýr olduðu gibi ayný kararsýzlýklar ayný baþ dönmeleri. Hafýzam beni alt etmeye çalýþýyor. Sonra Karýcýðýmý hatýrlýyorum. Birtanecik karýcýðýmý. Evde karnýndaki çocuðumla beni bekliyorlar bir de getireceðim ekmekleri. Cebimdeki birkaç kapik* büyümüyor büyümüyor… Ah birde þu borçlarým olmasa. Allah kahretsin benim gibi budalayý. Onun düþüncesine, gülüþüne, en önemlisi beni sevmesine layýk deðilim. En çok da bu beni kahrediyor. Aslýna bakarsanýz onun gibi mükemmel bir kadýnýn benim gibi bir –budala- ile nasýl yaþadýðýný bile anlayamýyorum. Olsun yinede elimden geleni yapmaya çalýþacaðým. Of! Bu hava beni öldürecek. Hah. Bu bina evime benziyor sanki. Peki ya þu yaþlý aðaç deðiþmiþ mi? Yoksa kesip yerine baþkasýný m dikmiþler? Sanýrým doðru yerdeyim. Sanýrým. Tabii aklým ve hafýzam beni yanýltmýyorsa…


*Kapik: Rus en küçük para birimi.

Not: Dostoyevski 1868’de ikinci karýsýndan olacak ikinci çocuðunu beklerken, doðuma iki ay kala yürüdüðü yollarý unutmamak ve doðum anýnda ebeye en kýsa yoldan gitmek için her gün ebenin oturduðu sokaða gider ve gelir. Bilindiði gibi Dostoyevski sara hastasýdýr ve geçirdiði nöbetlerin etkisi olarak gittiði þehirlerde yön bulmasý ve yollarý ezberlemesi zaman almaktadýr. Yukarýdaki yazý, okuduðum bu anýnýn benim açýmdan hikâyeleþtirilmiþ halidir.