Git þimdi! Bana biraz çiçek aç
Sana bahar gelmiþ
Eteklerinden belli
Bileklerin incecik, bileklerin
bir tay gibi ufka meyilli
Biliyorsun koyar adama
Bir yüzü unutup, hatýrlayamamanýn dehþeti

Git þimdi! Bana biraz týrman
Sebepsiz…
Öp diyecektim
Dudaklarýn baþka þehir
Gel diyecektim
Ayaklarýn gâvur kaldýrýmlarda öylesine yiðit
Sus diyecektim
Bak! Yine seni söyledim

-Oysaki bir çiçektim
Ne bana týrmandýn
Ne de kopardýn senden-

Git þimdi! Beni kendime býrak
Karlý bir yolda biten
Üstelik kimsenin fark etmediði
Yalnýz karanfiller gibi
Kokuma aldanan
Korkarak,
çocuklarýn aymaz çýðlýklarýndan
-Aklýmda yine senin ayan
Ve o yaramazlar daha çocuk
Koparsalar da onlara kýzamam
Ne çocuklara, ne de sana kýzacak kadar
Bir Çingene’nin ellerinde yitmedim
Yani mutluluða þimdilik mal deðilim!

Git þimdi! Sana sadece kokumu verdim.
Güzel koktun
Artýk deðil
Güzel gülüyordun
Ayrý bir þehir
Zor olacak seni unutmanýn keyfi!

Ýki karanfil öldü
Ýnsanlar buna ayrýlýk der
Gerisini sen düþün gayri

Yapraðýmýz esir hepi topu iki santim mesafe
-Yapraðýmýz el
yapraðýmýz ten, benden-
Sana bakýyorum dallarým gölge
Sen güneþe dönmüþsün yüzünü
Aydýnlýk diyorum
Mutluluk iþte
Çýnlýyor kulaðým,
Sen güneþe büyüdükçe

Ýyi dilekleri unutur insan
Ölümü düþününce
Affet yaþamak artýk lanetin
Bu efkâr artýk aramýzda ki en doðal hadise!

Git þimdi! Uzun þiirler can sýkar
Okuma! Okumak bu çaðda duvar
Ve bizim duvarlarýmýz
Almanlarýnkine beþ basar!

Git þimdi!
Bana, bizden kalan güzel bir enkaz býrak.
Çünkü bizi ayný anda inþa edemez hiçbir aþk!