Eskiden geceleri sýrt üstü yataða uzanýp soba deliðinden sýzan alevin aydýnlýðýnda odadaki nesnelerin þekilden þekile girmesini izlerken, gözlerini tavana dikip zaman çýrasýnýn yanarken çýkardýðý sesleri dinlerdi. Þimdi bu çýranýn bir yerinde, sýrtýný döndüðü pencerenin demirlerinin karþýsýndaki duvara yansýmalarýna bakmakla yetiniyordu. Araba farlarý virajý her döndüðünde uzayýp, soluklaþan bir iz býrakýyordu odanýn içinde. Dýþarýdaki gürültü içeri sýzýyordu. Ýçerideki sessizlik de dýþarýya bir tavýr alýþ gibi çoðaldýkça çoðalýyordu. Seslerden bir kýsmý duvarlara çarpýp geri dönerken, içeride oturmuþ eline aldýðý bir nesneyi evirip çeviriyordu. Ýstiyordu ki duyduðu seslere dair bir seçiciliði olsun. Þehrin ve içindeki gürültünün ardýndaki anlamý okuyabilsin. Onu düþünce rutinlerinden ayýran sorular, alevlenip sönüyordu belli aralýklarla yüzünde. Sancýsý geceye denkti. Diðeri de karþýsýna oturmuþ onun bu halini izliyordu. Ýçinden çatýrtýlar duyulmaya baþladý. Ayaða kalkýp bu düþünsel balyozu içinde neyin boynuna asacaðýna kararsýz pencere kanarýna doðru ilerledi. Belki de, korkuyordu gün aðýrdýðýnda bu cürmün üzerine kalmasýndan. Acele etme, dedi öteki. Ýnsanlar put kýrýcý balyozu kimin boynuna asacaklarýnýn kavgasýný zamansýzca verdiklerinden sorularýný besleyecek ferleri tükeniyor. Hatta bazen onu sabýrsýzlýkla cevabýn boynuna asýyorlar. Diðeri, hak verdi ve durdu. Akleden kalbin pýhtýlarýný çözmek için ne yapmalý der gibi baktý dostunun gözlerine. Sancýlý bir soru su veriyordu aklýnýn madenine. Bu yola koyuluþ aklýnýn pýhtýlarýný çözecek gibiydi onun.

''Dona kalan bir ýrmaða benziyordu zaman'' bazen. Sorularýn çýkardýðý sürtünme sesi pek de kafiyeli sayýlmazdý. Bu yüzden dýþarýdan duyulduðunda iç gýcýklardý pek çok defa. Ýnsanlar yüzünde soru iþaretleriyle gezen çehrelere tüylü bir þeftaliye dokunmuþcasýna ekþiyerek bakarlardý. Soru sorma yoldaþlýðý yerine, bulunacak olan yeni cevaplarla, hali hazýrda var olan cevaplarýný tokuþturma kolaylýðýný yeðlerlerdi. Bu durum örsünü vuruyordu teraziye. Tebbessümüne inþirah içirilmiþ çocuklar þaþkýnlýkla bakardý bu hale kapý aralýklarýndan. Çocuklar ve kuþlar eflatun bir fon gibi uðuldardý þehrin gürültüsüne boðdurulmuþ can kulaðýmýzda. Fakat þu aþikardý ki, herkesin içindeki karanlýk aydýnlýðýný arýyordu. Aranýyorsa bulunacaktý elbet. Bazýlarýmýz pusuda gözlüyorduk aydýnlýk arayan karanlýðýmýzý. Pütürlü soru iþaretleri törpülüyordu hakikatin önündeki duvarý inceden inceye. Yeni anlamlar yumuþak dokuyu geçip, aklýn sinir uçlarýna dokunup kanatýyordu.

Bir sessizlik oldu tüm bunlar düþünülürken. Köprüler, diye iç geçirdi içlerinden biri. Ötekinin budadýðý, berikinin yamadýðý. Kelimeler, diye karþýlýk verdi öteki. ''Gerçeðin beceriksiz avcýlarý!'' Kelimelerimiz ne kadar örtüþüyorsa O'nun kelimeleriyle hakikate dair o kadar isabetli. Ve köprülerin harcý ne kadar O'nun rýzasýysa, o kadar dirençli.

Dilsizmütercim...