O olabiliyordu.

Hayatý gibi boþ, beyaz bir kâðýt ve kalem önünde, yarý sarhoþ bir þekilde, tek baþýna giderek düzensizleþen hayatýný düþünürken, sadece onu beklediði için mutlu olduðunu hissettiðinde þöyle dedi kendisine; “Evet, onu bekliyorum.” Aslýna bakarsanýz gelmeyeceðini biliyordu ama o an içinde bulunduðu durum için bu o kadar da önemli deðildi. Yazamýyordu o akþam. Gözleri diðer insanlarýn yüzlerindeydi, arýyordu kendisini, beklediðini. Ne önemi vardý ki hayatýn, yaþamýn onu beklerken? Zaten hem kendi hatalarýndan, hem de baþkasýnýn üzerine attýðý suçlardan dolayý sevmiyordu hayatýný. Ýþte bu düþünceler onu çocukça bir heyecana sürüklemiþ, yerinde duramamasýný saðlamýþtý. Ara sýra iki katlý olan barýn merdivenlerinden bir aþaðý bir yukarý çýkýyor, gizlice barýn içini süzüyordu. Yerinde duramamak diye buna denirdi. Dayanamadý… Belki gelirde beni bulamaz diye tekrar yerine oturdu. Hayýr, sigara içmedi o gün. Ýçmemeliydi. Kimin umurundaki, Zaten hep çok sevmediðini söylerdi. Ve çok severdi kendisine yalan söylemeyi. “Bu son kadeh…” “O'nun karþýsýna sarhoþ çýkamam.” Dudaðýndan dökülen bu kelimeler hâlâ hatýrýmda. Peh! Hiç bitmeyen sonlar. Hiç inanmamýþtým O'na...
Bir anda geniþ, yüksek ve tam çaprazýnda kalan giriþ kapýsýna, gözü takýldý. Soðuk soðuk terliyor, etrafý incelemekten yorulmuþ gözleri büyüyordu. O'nun arkadaþýný görmüþtü kapýda. Kendisini görecek korkusu kapladý içini. Tabii ki kaçmak kurtuluþ deðildi, bunun farkýndaydý. Hemen yüzünü çevirdi fakat o loþ ýþýk altýnda bile oturduðu kahrolasý masa gün gibi aydýnlýktý. Omzuna dokunan narin bir el yüzünü
tekrar çevirmesine neden oldu…
—Nasýlsýn?
—Tek baþýna mý oturuyorsun burada?
Tabii ki görmüþtü kendisini ve hemen yanýna gelmiþti heyecanlý bir þekilde, beklediði “O”nun arkadaþý. Tam karþýsýnda ayakta duruyor, giydiði güzel elbisenin eteðiyle oynuyordu. Elbise giyen bayanlarý çok sevdiði geçti içinden. ‘Bu sefer yalan söylemeyeceðim’ dedi kendisine ve cevap verdi;
—Evet, tek baþýnayým.
—Birini mi bekliyorsun?
O an için dünyadaki en zor soruyu sormuþtu genç kýz. Bir an duraksadý, içkisinden bir yudum aldý, yalanlarýný silmiþti hafýzasýndan. Titreyen sesiyle:
— O'nu bekliyorum.
— Gerçekten mi? Biz de az önce konuþtuk O'nunla. Kendini iyi hissetmediðini söyledi. Dýþarý çýkamayacakmýþ bugün. Bizim yanýmýzda oturmak ister misin?
Bütün gücünüzle, elinizdeki bir vazoyu duvara fýrlattýðýnýzý ya da cam bir bardaðýn yüksekten yere düþtüðünü düþünün. Ýþte o þekilde kýrýldý ruhu binlerce, yüz binlerce parçaya. Belli etmemeye çalýþtý. Ayakta zor duruyordu. Solgun yüzü yorulmuþtu artýk, yinede gülümsemeye çalýþtý ve kibarca teþekkür etti. Yerinden kalktý ve bütün akþam izlediði büyük kapýdan dýþarý çýktý. Yürüdüðü sokak ýssýzdý. Elektrik lambalarý onun için yanýyordu. Bir anda durdu. Gözlerinde biriken bir damla yaþý sildi. Çok zor aðlardý bu huyunu severdi. Ve gülümsedi. Sadece gülümsedi. Hissettiði mutluluk duygusuydu. Sadece beklediði için mutluydu. Ýþte o derece seviyordu onu. Yolun sonuna geldiðinde, yanýndaki birinin kulaðýna fýsýldar gibi, o þiddette, birkaç kelime döküldü dudaklarýndan;

“Evet, O'nu bekliyorum.”