Sevgili …

Bana yazacaðýný söylemiþtin, hatýrlýyor musun? Þimdi dört duvarý üzerime gelen, sensiz bir anlamý olmayan, senin çekip çevirdiðin bu evde, güneþ ýþýðý gibi ihtiyacým vardý mektubuna. Birkaç saattir, içimde günlerdir kelimelerinin yokluðuyla zayýflamýþ kalbim, her ‘an’ ý ‘aný’ ya dönüþtürürken, dayanamýyor sensizliðe. Aradan geçen iki haftaya raðmen hâlâ yazmadýn bana. Belki de yazamadýn, boþ ver, artýk bir önemi de yok…

Seni tanýmadan önce, sonumun daha da kötüye gideceðini haber veren sinsi bir duygu henüz içime yerleþmemiþti. Ýçimi yavaþ yavaþ kemiren, yiyip bitiren suçluluk duygusu, gece gündüz demeden iþkence yapmaya daha baþlamamýþtý ve þimdi kendi kendime soruyorum: “Hadi ne oldu rüyalarýna?” Baþýmý üzgün üzgün sallayýp “Yýllar nasýl da geçiyor…” diye mýrýldanmaktan baþka verecek cevabým yok. Yeniden soruyorum kendime: Gençlik yýllarýný nasýl geçirdin? En mutlu anýlarýný nereye gömdün? Gerçekten yaþadýn mý sen? Bak, dünyada her þey nasýl gittikçe soðuyor, görüyor musun? Ve biliyorum ki daha bir çok yýllar böyle gelip geçecek ve arkasýndan da korkunç yalnýzlýk bir yýlan gibi sürünerek yavaþ yavaþ gelecek. Bunlarýn farkýndayým-farkýndasýn. Þimdi ise bütün kalbimle nefret ediyorum senden. Ayak bastýðýn, dokunduðun her yerden, beni düþünmediðin ve yazmadýðýn her þehirden…

Sanýyor musun bu yazdýklarým doðru? Ölesiye seviyorum seni. Bir þizofren gibi aþýðým sana.
Mutluyum þu an inan.
Elveda hayat
Hoþçakal

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Sevgili …

Sana yazacaðýmý söylemiþtim ama, yazmadým-yazamadým. Kendimi toparlayamýyorum iki haftadýr, derin bir çýkmazdayým seninle. Çok yýprandým yaþadýklarýmýzdan, o evde duramazdým, duramadým, yaþayamam. Sen vurdum duymazlýðýnla, boþvermiþliðinle, ipe sapa gelmez düþüncelerinle yaþattýn bunlarý. Ben ise karýþýyordum içine, alkolün kanýna girmiþ kan gibi çabucak pýhtýlaþýyordum, gömleðinde kumaþýna iþliyordum kendimi, ipliðine iplik katýyordum. Çýk-rýk oluyordum, benden çýkýp, senden giriyordum.

Ne olur, sevgimin ufacýk bir kýsmýnýn bile eksildiðini düþünme. Seviyorum seni. Beni yücelten, kadýn yapan senin sevgin… Bunu bil. Seninle hayat buldum, seninleyken sadece senin sevginden korktum, eksilmesinden.

Son mektubunda, iþinde terfi aldýðýný açýklamýþsýn, ne kadar sevindim bilemezsin. En baþta da söylediðim gibi sen çoktan hak ettiðin yerdesin. Yükseleceksin. Lütfen arkadaþlarýnla da görüþmeyi ihmal etme. Bir kaçý beni arayýp seni sordu son günlerde. Telefonlara cevap vermiyormuþsun. En azýndan seni merak eden insanlara karþý bunu yapma. Evin halini de merak etmiyorum deðil, ben yokken toplamýyorsundur sen þimdi. Ne kadar bahsetmesen de bu aralar çok içtiðini biliyorum, kendine zarar verme. Beni boþ ver, iyiyim bunu bil.

Bana biraz daha zaman ver lütfen, her þey düzelecek, geçecek söz.
Umarým bu mektup zamanýnda eline ulaþýr.
Unutma senden baþka þansým yok.