BÝR SEVGÝ DENÝZÝ


Ýlk bakýþta bunca þaþkýn ve sakar olabilir mi bir insan? Seni ilk gördüðümde yüzündeki sýra dýþý tebessüme, parýltýya takýldý ayaklarým; bir sakarlýk yaptým iþte, kendimi yere düþürdüm… Yýllar geldi geçti önümden bir kervan misali, yeri böylesi özlemedi dizlerim! Zarif ellerinden bir kelebeðin kanadýna dokunurcasýna, büyük bir þefkatle, sevgiyle tutmak istedim. Gözlerinin mahþerine, mahzenlerine girip beni esrikleþtirecek o muhteþem yýllanmýþ þarabýný içtim… Durgun, asude, dinlendirici bakýþýna bin kere serenat getirdim… Artýk iþrete de hacet kalmadý; daima esrikliðindeyim...

A benim kuzum! Sen ne duydun hakkýmda bilmem fakat çocuklar gibi patavatsýz, pervasýz oluþum; içimden ne geliyorsa söyleyiþim bu yüzden…

Sorsan þimdi bana! Vuslat ellerinde, kavuþmak ister misin diye! Vallahi istemem sevgilim... Ben senin ýþýltýlý ruhunu sevdim ve o hep yanýmda… Ýçimde yarattýðým dünyayý bir bilsen, sen de þaþar, sakarlaþýrdýn eminim.

Sýrlý biriydin, kendine esaret… Fakat bir o kadar ince ve insanca… Her söylediðinden etkilendim, sen de etkilendin; ister kabul et ister etme! Ben senin yorganýna düþkündüm, içimin karanlýðýný ýsýtan…

Sevgi Tanrý’nýn eseri demiþ ya “Sevgili Fecri EBCÝOÐLU”; sevgi Tanrý’nýn eseri canýmýn içi… Ben ne tanrýyým ne de peygamber; yine de dünyamý deðiþtiren anlamlý bir þehir yarattým sende, ýþýklý sokaklarýný gezdim, hiçbir ayaðý kucaklamamýþ kaldýrýmlarýný öptüm… Ulaþýlmazýmdýn, vuslatýmdýn… Ben senin ulaþýlmazlýðýný, eriþilmezliðini de sevdim... Elimi uzatýp dokunduðumda kaybolacaksýn diye korkularla düþüp kalktým. Bunu çok iyi biliyorsun ki kavuþmayý daraðacý bildim. Küçücük bir tebessümüne, senden gelen bir gülüþe neler ektiðimi, neler yeþerttiðimi bir bilsen kollarýma atýlýrdýn… Yanýlgýn buradaydý ömrümün sebebi, bunu da istemedim. Kimi hor gördün belki, kimi insanlýðýmý sevdin, sürekli yön deðiþtiren yarým akýllý bir deli rüzgâr bildin. Aklýmdan þüphe ettiðini bile düþünmedim deðil! Cancaðýzýn sað olsun, senden gelen her þeye kefilim. Ne sýrtýmda bir kambur ne de yüreðimde bir höyük, gönül topraðýmda gülþensin sevgilim… Beni “yar” bellemen deðil ki dileðim; bir karþýlýk gelsin diye sevmedim ki seni.

Þimdi daha iyi anlýyorum yaþanmýþlýklarý. Güzel Yaratýcý, depremde enkaz altýnda býrakýp bir kepçenin narin ellerinde hayata döndürdüðünde, seni sunmakmýþ amacý… Bu nimetlerin en büyüðüdür yalan dünyayý gerçek kýlýp cennete çeviren… Oysa kaderime razýydým. Hiç þikâyet etmemiþtim biliyor musun? Anlýk serzeniþlerim olsa da tüm acýlara tebessüm ettiðimi nerden bileceksin!

Uzaðýnda yanacaðým ve bir yangýndan ilk kez bu kadar hoþlanacaðým. Bu durum sürgit devam edecek ta ki ben ölene ve o nur yüzüne tebessüm edene kadar. Eðer cennet varsa sevgilim; dilerim ki seni benden fazla seven olsun cennette eþin.

Bütün bunlara bir damlacýk bile olsa üzülmeni istemem. Baþka bir duam var ki; ne gelecekse seni üzen, hepsi bana gelsin caným benim.

Dolup taþtýðýn sevgi denizinden bir yudum tuzlu su bende içtim. Yýllarým denizlerde geçti, deniz aþýrý coðrafyalarý gezdim, kendime sevgililer edindim. Yüzlerce gül kopardým dalýndan, fakat hiçbirine ihanet etmedim, ihaneti gördüðümde ardýma bakmadan çekip gittim. Ýlk defa terk edemiyorum. Terk et beni caným, ben senin terkine de razýyým. Bir sevgi, sevda dilencisi deðilim ki! Gerçek sevginin sancýlý yüreðimde olduðunu cümlesinden daha iyi bilirim. Artýk sýr kalmadý, bütün sýrlarýmý ifþa ettim. Mutluyum þimdi.. Oldu ki; þimdi dedin, “ben seni çok sevdim” saðol be gözbebeðim…Bütün kapýlarý kapattým, ben sana bu dünyada gelmeyeceðim.,


Hidayet DAL/Issýz Adam