Ýlçemizde bir kütüphanemiz var. Oldukça zengin bir kütüphane. Sýklýkla oraya götürür beni ayaklarým. Mis gibi kitap kokusu, oranýn sessizliði ve havasý beni öyle etkiler ki ! Okumanýzý yarýda býrakacak hiçbir olumsuz þey yoktur kütüphanede. Ne telefon sesi, ne kapý zili, ne de herhangi bir gürültü. Orada kendimi çok iyi hissederim . Ýçimdeki bazý boþluklar dolar gibi olur.

Okuduklarým, öðrendiklerim; bilgisizliðimi çarpar yüzüme. ”Sen daha þuradasýn, oysa þurada olmalýsýn.” Der; bana rehberlik yapar sanki. Oradan çýkýnca yeni þeyler üretmek zorunda hissederim kendimi. Ve eve gelir, - okumuþ olduklarýmdan esinlenerek, baþlarým yazmaya. Tabi telefon veya kapý çalmazsa.

Kütüphanedeki kitaplar sanki gülümseyerek bakar yüzüme. Duvarda, okuma ve kitaplarla ilgili vecizeler vardýr. Her gidiþimde o vecizeleri sanki ilk kez görmüþüm gibi dikkatle yeniden okurum. Üzerlerinde uzun uzun düþünürüm. Kütüphanedeki kitaplarý yazanlara, onlarý bize kazandýranlara gönülden þükran ve minnet duyarým. Þairlerin ve yazarlarýn masa baþýnda çalýþmalarýný, akýllarýndan ve gönüllerinden geçirdiklerini kâðýda aktarýþlarýný hayal ederim. Ve sonra içim burkulur. Çünkü bu kitaplarýn, lâyýk olduklarý ilgiyi ve deðeri hiç bir zaman göremedikleri gerçeðini hatýrlarým.

Kütüphanede yetiþkin kimseye pek rastlamam. Yalnýzca, ödev hazýrlamak için gelen öðrenciler vardýr. O öðrenciler de okullar tatil olunca pek uðramazlar kütüphaneye. Orasý iyice bir sessizliðe bürünür. Zaten gelen öðrencilerin birçoðu da kütüphaneden nasýl yararlanacaklarýný; aradýklarý konuya ait bilgileri hangi ansiklopedide, hangi kitapta bulabileceklerini bilmezler.

Kütüphanede okuma salonunun kapýsýnda þair ve yazarlarýn resimleri vardýr. Ve altýnda “Kütüphanede sizleri bekliyorlar!” diye yazýlýdýr. Onlarý hiç bekletmediðin için mutlu olurum. Resimdeki o yazarlarýn artýk beni çok iyi tanýdýklarýný düþünürüm. Kendimi onlara çok yakýn hissederim. Çünkü bazýlarýnýn mutlaka en azýndan bir kitabýný okumuþ olduðum için, kendilerinin bana bir þekilde ulaþtýðýný, benimle bazý þeyleri paylaþtýklarýný düþünürüm. Onlarý kütüphanede bekletmediðim için, kendilerine sýk sýk ulaþtýðým için mutlu olurum. O resimlerle gözgöze geldiðimde, aramýzda bir elektriklenme olduðunu hissederim. Ama çoðumuz hep bekletiriz onlarý kütüphanelerde.

Kütüphanedeki kitaplar, bir iþportacýnýn tezgâhýndaki ürünler gibidirler. Birilerinin gelip onlarý almasýný bekler dururlar. Çünkü evde de pek okumayýz, kütüphaneye de pek gitmeyiz. Çoðumuz bu alýþkanlýðý henüz kazanamamýþýzdýr.

Kütüphanenin raflarýnda özenle sýralanmýþ kitaplar, okuyucuyu bekler durur. Yer altýnda olup da, henüz yeryüzüne çýkarýlmamýþ madenlere benzetirim onlarý. Yeryüzüne çýkarýlmamýþ ve iþlenmemiþ madenler nasýl bir iþe yaramýyorsa, okunmayan kitaplar da bir iþe yaramaz ne yazýk! Kütüphaneleri, öðrencilerin sadece ödev yapmak üzere geldikleri bir yer olmaktan kurtarmanýn bir yolu yok mudur? Bu konuda neler yapýlabilir? Bu sorular aklýmý kurcalar durur.

Bu konuda en büyük görev öðretmenlere ve anne-babalara düþüyor elbette. Çocuklarýmýza okumayý sevdirmemiz gerekiyor. Okumanýn bir görev, biz zorunluluk olduðu kadar; ayný zamanda keyifli bir uðraþý olduðunu da anlatmak gerekiyor.

Yalnýz þu var: Anne- baba olarak okumayý sevmiyorsak, okumuyorsak; çocuklarýmýzdan okumalarýný isteyemeyiz, bekleyemeyiz. Eðer biz okumuyorsak, okumanýn gerekliliðini çocuklarýmýza anlatamayýz. Onlara okuma alýþkanlýðýný kazandýramayýz. Çocuk bizden ne görürse onu yapacaktýr. Ne demiþ atalarýmýz: ” Aðaca çýkan keçinin, dala bakan oðlaðý olur.”

Birkaç yýlý köyde geçen çocukluðumda; babam bize çarþýdan þeker, çikolata, kuru yemiþ getirirdi. O zamanlar böyle þeyler, gazete kâðýdýndan yapýlmýþ kese kâðýtlarýna veya külâhlara konulurdu. Annem kese kâðýdýnýn içindekileri naylon torbaya boþaltýrdý. Kese kâðýdýnýn yapýþýk yerlerini dikkatlice, yýrtmadan açar, bazen de kâðýdýn yýrtýlmadan açýlmasý için buhara tutardý. “Haydi çocuklar okuyalým, bakalým neler yazýyor.” derdi. Biz üç kardeþ açýlmýþ kese kâðýdýný okurduk. O günün þartlarýnda kitap almak, kitap bulup okumak bizim için çok zordu. Ve o nedenle annem kese kâðýtlarýný bize okuturdu. Okuma alýþkanlýðý kazanmamýza bu þekilde katkýda bulunurdu.

Çocuklarýmýza þekerlemeleri sevdirdiðimiz kadar, kitaplarý da sevdirebilsek, mesele kalmayacak......Þöyle bir düþünelim: Çocuklarýmýza son zamanlarda ne gibi þeyler aldýk? Yiyecekler, giyecekler, oyuncaklar, þekerlemeler. Hatta birçoðumuz bütçemizi zorlayarak, çocuðumuz baþkalarýna özenmesin, onlardan geri kalmasýn diye bisiklet aldýk. Üstelik, çok tehlikeli bir araç olduðunu bile bile. Peki en son ne zaman kitap aldýk çocuðumuza? Veya ne sýklýkla aldýk? Ziyaretine gittiðimiz dostlarýmýzýn çocuklarýna kitap aldýk mý? Yoksa çikolatalar, þekerlemeler, oyuncaklar mý götürdük?

Çocuklara þekerlemeler, giysiler, oyuncaklar aldýðýmýz kadar “kitap” da almaya baþladýðýmýzda iþe de baþlamýþ olacaðýz. Çocuklarýmýza kitaplarý sevdirmek adýna yani. Onlarýn kitaplara ve okumaya ne kadar ihtiyaçlarýnýn olduðunu hissettirmiþ olacaðýz.

Gelin bu konuya kararlýlýkla yaklaþalým. Onlarý okumaya yönlendirelim, okumayý sevdirelim. Kendimiz de okuyarak onlara örnek olalým. Kütüphaneye gidelim, çocuklarýmýzý kütüphaneye gönderelim.

Haydi kolay gelsin. Ýþe baþlayalým artýk, daha fazla geç kalmadan. Fazlasý ile geç kaldýk zaten....

Ben , yukarýdaki düþüncelerimi sizinle paylaþarak; bu konuda üzerime düþen görevlerin bir tanesini yerine getirmiþ oldum. Sizin de bu konuda yapacaðýnýz birþeyler olmalý. Ve eminim ki, mutlaka vardýr.

Hoþçakalýn.