Ýnsanlar yine yanýlýyor!

Kuþ bakýþýný yüksekten bakmak anlamýyla sýnýrlandýrýyorlar.

Belki de bunu kasýtlý olarak böyle deðerlendiriyorlardýr diye düþünmeden edemiyorum.

Gerçi benim düþüncemin ne önemimi var!

Kimim ki ben?

Topal bir “Hüdhüd” belki de... Ara sýra gevezelik eden ama genellikle insanlarýn bakmaya tenezzül etmediði hayatýn kör noktalarýna kanlý gözlerini dikmiþ, sonbaharýn karþýsýnda buruþan, yapayalnýz bir heykel gibi çoðu zaman hareketsiz, bu meydan çeþmesinin yanýna sinmiþ, toplu taþýma araçlarýnýn ve çocuklarýn seslerine bekçilik etmek gibi bir göreve kendi kendini atamýþcasýna bir itinayla çevreye kuþ bakýþlarý atan ve topal yalnýzlýðýnda kendini avutmaya çalþan bir Hüdhüd...

Ýnsanlar gelmek bilmeyen sabahý sanki sýrtlarýnda bir tufan gibi taþýyorlar! Bu meydan daha tan aðýrmadan aklý aðrýyan binlerce topuk tarafýndan arþýnlanýyor her sabah... Birilerinin telkin ettiðinin peþinde bir ömür tüketip, umduðunu bulamayanlar ya da aramaktan yorulanlar, duraðan bir hayattan bunalýp baþýna iþ arayanlar, kaybolanlar, ardlarýnda merak edenleri olanlar ve olmayanlar, bekleyenler, bekletenler, beklediði gelenler... az da olsa aradýðýný bulanlar, belasýný bulanlar, fiyatý olanlar, deðeri olanlar... Savaþ sonrasýnda silkelenip kendine gelenler, hepten kaybedenler, kaybedecek bir þeyi kalmadýðýný düþünenler, yeniden baþlayanlar, yarasý kabuk baðlayanlar, hala kanayanlar, kaybettiklerinin izini sürenler, aradýðýný bulmaya çalýþanlar, neyi aramasý gerektiðini arayanlar, aþýklar, maþuklar, yalnýzlar, gezginler, bezginler, satýcýlar, alýcýlar, modern hýrsýzlar, evsizler... Envai çeþit insanýn hikayesi görünmez, duyulmaz bir lisanla yazýlýdýr bu kaldýrýmlarda...

Ýnsanoðlu kendi dik baþýnýn hizasýndan baþka bir görüþ mesafesini keþfe çýkmayalý hayli bir zaman oldu... Bu yüzden kendinden baþkasýný göremiyor olmasýna mazeretler sýralar! Bense bu minik kuþ bakýþlarýmla benden umulmayacak ne kýþlar erittim buralarda... Bazen en soðuk gecelerde içim ýsýndý þahitlik ettiklerimle, bazen de en bunaltýcý sýcak demlerde kanýmý dondurdu insanoðlunun soðukkanlýlýðý...

Gün batýmýnda kýrmýzý kýrmýzý kývrýlan nehirler gibi, durmadan kývrýlarak akar insanlar bu meydandan. Ve ben çoðu zaman hepsinden aþaðýlarda ya da en fazla bir saçak yüksekliðinde bir tente üzerinden þehrin yataðýna akmasýný izlerim. Yorgun omuzlarýna karþýn gevþemiþ yumruklarýný soðuða tutarak arýndýðýný sanan gençler en geç kalanlarýdýr. Çocuklarsa hayatýn acýsýyla tatlýsý arasýna çekilen kozalar... Herkes farkýnda veya deðil, eþyanýn karþýsýnda duruþuna göre malup ya da galip devirir bir günü daha... Eþyayý yaratan karþýsýnda imanýn ahlakýyla, layýkýyla güvenenip Allah'a secde edenler eþya karþýsýnda eðilmeden ilerlerler. Diðerlerininse eþya karþýsýnda doðrulduklarýna hiç þahit olmadým. Gündüzün ýþýklarý çekildiðinde þehirdeki boþluðu dolduran karanlýk... Benim gözümde kocaman bir metal yorgunluðu... Külçe gibi yýðýlýr gecenin orta yerine.

Herkesin ömrü bir su birikintisi gibi... Günler yaðmur taneleri gibi karýþýr bu bulanýk birikintiye. Bazen de önüne katýp götürür farklý beldelere. Her insan damlalardan birini, içinde en çok helezona yol açaný, ya da açtýðýný sandýðýný çoðalmak istiyor esasýnda. Fýtri bir meyil bu...

Ýþte çeþmenin yanýnda soðuktan nefesi buhar buhar yüzüne dolanan, güvercinlerin çeþme etrafýndaki rutin tavafýna katýlan genç bayan da bunlardan biri. Ýçine düþen ve hayli yankýlanan bir damlanýn ardýna düþüp, onu daha da çoðalmak için akþamýn bu saatinde ayaklarýnýn kendisini buraya getirmesinden kolayca anlayabiliriz bunu... Çift çekirdekli anlamlarý yerli yerine oturtmak olsa gerek niyeti... Gerçi yanýna gitmeden bu kadar da kuþ bakýþý ihtimallerle kafanýzý þiþirmenin alemi yok. Ýþte yaralý kanadýmý zorlayarak aðýr aksak bir kanat çýrpýþla yanýndayým. Hem böylelikle avuçlarý arasýnda ufaladýðý ekmek kýrýntýlarýndan herkes gibi nasiplenebilirim. Gücüm yerine geldiðinde daha rahat gevezelik de edebilirim. Ben karnýmý doyururken gecenin tek düze hýþýrtýsýný renklendiren bu cömert dostumun parmaklarý arasýndan ekmeðin lirik bir hýþýrtýyla kaldýrým taþlarýna dökülüðünü dinleyebilirsiniz siz de... Gündüzleri yayalarýn para karþýlýðýnda bizlere yem atmalarýný saðlayan o yaþlý teyze savaþta vurulduðundan beri unuttular bizi pek çoklarý... Belki de kendi açlýklarýný dindirmenin savaþýdýr bizi daha az hatýrlamalarý... Bu yüzden artýk bu çeþmenin baþýna gelip melankolik bir mýrýltýyla bir kaç dilim ekmek ufalayan ademoðlullarý büyük bir minnetle anýlýyor kuþ tarihinde...

Bakmayýn böyle cümleler kurduðuma birçoðunu çeþme baþýnda acýyla mýrýldanan aklý aðrýyan gece kaçkýnlarýndan duydum. Geçenlerde biri ceplerinde getirdiði buðdaylarý kendi etrafýnda döne döne bizim önümüzü serptikten sonra baþýný ellerinin arasýna alýp hüzünle;

“Annem geceleri uyumam için

Yosun tarlalarýnda gezdirirdi beni,

Ayýn gölgesinde

Kaparken gözlerimi,

Aydýnlýk bir dünyaya açardým...

Sabah ayaklarýmda deniz serinliði

Ormanlarýn yeþili çýnlardý kulaklarýmda

Aðladýðýmda yýldýzlar

Kýymýk kýymýk gözlerime batardý,

Düþtüðümde açýlan yaralarý

Bahçede uyuklayan

Lodosa yalatýrdým

Ýçim gýdýklandýðýnda

Acýsý geçerdi

Tüm karanlýklarýmýn!”

-dedi ve aðladý...

Belki de savaþta yitirmiþti annesini...

Gelelim bu gece bize ekmek ufalayan bayana. Ben bunlarý size anlatýrken o da telefon kulubesine doðru ilerlemeye baþladý.

Devam etmesi muhtemel...

Dilsizmütercim...