Bu þiir, þiirin Leb deðmez
(Dudak Deðmez) çeþidiyle yazýlmýþtýr.

Hülyaya seslenir çaðýn kuþlarý
Duyan insan dilde sözü unutur.
Gönülden gönderir göze yaþlarý
Ýçer azar azar tuzu unutur.

Ne deniyor dinle hele kalender
Cahilde izan yok, nasihat eder
Ýki gözden ýlgýt ýlgýt yaþ gider
Yaný yara yaslar, düzü unutur.

Hoþ görün aþýðý kavrulsun, yansýn
Küllerini görsün Aslý, uyansýn
Aþýk her saniye aþkýný ansýn
Hayaline dalar yüzü unutur.

Sakin gölde sessiz çalkanýr kuðu
Þu ayýn on dördü, þu yakýþýðý
Leylalarýn þirin, arsýz aþýðý
Atar tezeneyi, sazý unutur.

Ýki gönül yakýn eder ýraðý
Asaletin sýr sultaný çýraðý
Gülün her dalýna düþer kýraðý
Hararet yükselir, közü unutur.

Þu aþkýn hatýrý olsaydý þayet
Ödenirdi, candan aziz þu diyet
O gönül de hoþnut olurdu gayet
Ki, çoðu arzular, azý unutur.

Ýnsan, insanlýktan azýnca çýkar
Düþkününe kuyu kazýnca çýkar
Þair, ruhsuz þiir yazýnca çýkar
Sana aþýk olur, nazý unutur.

O çaðlarý hasret ile anarsýn
Aðustosta ayaz vurur, donarsýn
Sen kendini kuldan evla sanarsýn
Seni kýþýn gören, yazý unutur.

Sýr okyanusunda inciyse erek
Hayaller çoðalýr arzu diyerek
Lakin Kaleli’ye Hülyasý Gerek
Hülya der, gelini, kýzý unutur.
23.02.2005 Trabzon