Kaç kez vurulup yarýda,yaralý kalmýþtý düþlerim týpký çocukluðum gibi kanlar içinde.Sorguladýðým ve her seferinde kalemini kýrýp astýðým düþlerimin suçu yoktu aslýnda,ipi her boynuna geçiriþimde vazgeçiyordum yargýlamaktan hayallerimi ama yetiþemiyordum,bütün suç ayaðý çürük o iskemlede.Ben vazgeçtiðimde çocukluðum sallanýyordu bir ipin ucunda ve bir çocuk aðlýyordu kalabalýðýn tam ortasýnda,annesini kaybetmiþ gibi hýçkýra hýçkýra....Patlamýþ bir top ve bir kuþun gözünden dünyaya baktýðým uçurtmam bir sabah kayýptý yine.Çocukluðumda bile yitip gidiyordu bindiðim zaman gemisi,geride ise kocaman bir sis perdesi.Deðiþiyordu insanlar;gidenlere gelenler ekleniyordu,her mevsimde uçup konsada bir çiçeðe yüreðim,kelebek kadardý ömrü bütün sevdalarýn.Bu kapalý giþenin en dramatik filmiydi oynayan ve hafýzalara kazýnan tek sahne çocukluðumdu ayakta alkýþlanan.Gökkuþaðýnýn içindeydi düþlerim,kýrýkta olsa,yitikte olsa benimdi çünkü yediverenin içinde kaybolmuþtu uçurtmam...
Anasayfa
