Hýrsýmýzdý bizi olmadýk yerlere sürgün eden ve kaybetmenin delicesine verdiði hazlarý alan.Bir tek ruhun isyanda deðildi,baðlanmýþ içtenliðinin gözlerindeki sesine,nasýlsa biliyordu seni kurtaracak yanlýþ yolun karanlýðýna saplanmayacaksýn.Yüzlerin daha canlý daha masum bakacak insanlara.Ve hiç kibir olmayacak derinleþen çizgilerinde.Böyle bir hayatýn acýmasýzlýðý bizdeki üzüntüleri dahada arttýracak birbirimize daha sýký sarýlacaktýk.Ýnsan vardý düþlerimizde ruhu bedenine yakýn,farklý alemleri tanýyan,her saf duruþunda ayrý bir parýltý saçan.Ne güzel hayale dalmýþýz.Bak bizi hiç ummadýk bir anda yakalayan acýlarýmýz yine yaný baþýmýzda.Kimlere huzur daðýtalým ki acýlarýmýz doðal kalsýn .

Eðer aþk diye bir þey varsa sýký sarsýn bizi çünkü biz yeryüzüne sürgün edilmiþiz.Yalnýz sen biraz daha sýký sarýl çünkü daha hassassýn.Sorgulayýþýn anlýk mutluluklarýnda düþüncelerine daha yakýn,insaný oluþturup hayaletine dalýyor.Her birinde ayrý elem farklý yürüyüþleri.Sana ‘kurtulmak’ demek istiyorum.Benden önce sen koþtun yardýmlarýna haklýydýnda hepsi kardeþlerindi ve yalnýz býrakmazdýn.Bense önce okudum onlarý sonra çýrpýnýþlarýna koþtum.Feryatlarýný dinledim,sarýldým ortak bir denize doðru açtýk özgürlüðümüzü.Dalgalarýn keskinliðinde limanlarýn yabancýlýðýnda ama ayrýlmayarak düþlerde oluþturduðumuz insaný hepsine tanýtarak.


Sadeliðe dokunur ellerimiz ,bizlerin asýl sevdikleri unutmamaya çalýþtýðýmýzdýr.Yaþlanýr bir gün ölenleri unutmamak için anýlara dalýp bir daha ayný dünyayý yaþamak.Ve sende ölürsen benimle aranasýn diye suratýndaki acýlara her birine isim verip öykülerini yazacaðým.Gece mutsuzluðunu,sabah düþlerini fakat kaybetmek olmayacak.Gizli dünyalarý aþacaðýz,karanlýklarýn güçlülüðüne son vereceðiz.Fazla sert oldu hayallerimiz.Deðiþmekten korktuk,kopmaktan.Yinede yakýn olsun üzüntüler bize.Yapýmýzdýr an gelir biriktirdiðimiz özlemlerin üstüne aðlarýz.Nasýl sevgili acý çekerse bizde yaþlý doðup küçülerek acý çekeriz.Sonsuz mutluluða heves duyar ben seninle yalana batarým.
Evet yoruldum artýk sevgili senin yanýnda duraksamalarýnla yoruldum.

Hangi konuþmamýzý bu güne uyduracaðýmýzý þaþýrdým.Taþralýðýna sulanmýþ saçlarýn yanýmdan uzaklaþýyor.Öðrendim artýk hangisi sensiz hangisi deðil.Deðiþmiþim anlýyorum artýk.Sevgi nasýl zalimce eziyor beni inanamýyorum.Ben neyle kandýrmýþtým kendimi düþüncelerini yayan bir gezgin olarak mý?Dünyamý geniþleteyim derken içimdeki boþluðum,kalbimdeki sýzým,inançlarým.O insanlara bakýyorum bundan kesinlikle eminim acýlarý gerçekti onlara yapýlanlarda saf kalbi ýþýldayan tertemizlerdi.Yoksulluklarý bana çok þey öðretti,kendilerine çaðýrdýðý benliðim bir tek onlarý özlüyor,seviyordu.Sevgi acýymýþ bana öðrettikleri yaþamýþlýk peki ya yoksulluk!...Aslýnda sevgili senin bana kattýðýn insanmýþ ne sana kýzýyorum ne yaþama ikilem hayatta yeter ki unutamayayým ben dünyada saf kaldýkça.

Ýyi Okumalar...Bülent Yalçýnkaya...