HÜZÜN DUYGULARI

Bilmem kaçýncý kez yüreðim burkularak yaþarým hüzünleri. Ve ayrýlýk varsa, içim hep bununla doluysa, yoðunluðuna hayat bu duygularla bir oluyorsa ve efkâr basýyorsa her yanýmý; söyleyecek ne bir sözüm kalýr; elim, kolum, kanadým kýrýk ayaklarým alýr götürür beni en ücra köþelere. Bu izbe yerlerde kimsesiz belki de hýçkýrýklara boðularak hayattan kopmuþ günlerin acýsýyla yeni aðýtlar sessizce dökülür yüreðimden. Biliyorum ki aðýtlar yüreði bizarlara çareler olmaz; lakin yine de gözyaþlarýný katre katre dökmekten yeðdir.

Körelen sevgiler; anlayýþsýzlýðýn dipsiz kuyularýna salar beni.Ýyi günlerin sýcaklýðýna kavuþmayý hasretin bütün dayanýlmaz kýþkýrtýcýlýðýna raðmen mecalim kalmaz;bitkin düþen insanlara inat, deniz dalgalarýnýn bir külçeyi kýyýya vurduðu gibi vurur beni.Ilýkça esen rüzgarlar ne kadar okþasa da gönlümü; avunacak her bir þeyden uzaklarda kendi kaderimi yaþarým.An olur belki bir kasýrga gelir bütün karamsarlýklarý örseler atar bir yana..belki… Kasýrgadan bir þeyler ummakla nasýl çýkar bu akýlla bu gönül yepyeni ufuklara?

Ateþin dumanlarýnda savrulan ten, közünde nasýl olur da yanmaz! Üzerimizden çýkaramadýðýmýz benliðimiz bizi dertten derde salmaz da n’eder! Her þeyin tadý bir yerlerde saklý kalmýþ, unutulmuþ isimleri dal uçlarýnda… Umutsuzluk ne feci… Ýsyanla hemþeri olan duygularla daha nereye kadar? Hangi gönül nerede mutluluðun salýncaðýna binecek ve coþkun nehirler gibi çaðlayacak? Yollar çýkmýyor güzelliklere; güzellikler gelip de bulmuyor bizi ve güzellik diye bir bataða saplanmýþýz. Kýmýldadýkça batýyoruz. Batacaksan bat ey gönül! Ey dünya isyaným: sükûtunu baþýna bir sevda melaneti olarak dolanmasýdýr. Ne rüzgârlar, ne soðuklar ne de ateþli sevda hastalýklarý getiremedi kendine. Böyle bir bela ki çýkmaz sokaklara götürür, yitik insanlarýn hayatlarýnda bulursun kendini.

Bu hüzün duygularý ne gözyaþlarýna, ne acýlarýn tatlý hayallerine bir liman olur. Ne kadar durursan dur, ne kadar beklersen bekle bu limanýn rýhtýmý yok. Beklemek, düþlemek hep boþu boþuna. En iyi mutluluðu ve güzelin en güzelini kim bulmuþ? Hep avunmalar ve faydalar üzerine kurulu hülyalar gibi bir hayat içinde gidip geliyoruz. Kendimizi hep olmak istediðimiz yerde sandýðýmýzdan hayal âleminde yaþýyoruz, bulunduðumuz yerden bir adým ileri gidemeyiþimiz hep sayýklamalarýmýz; sanmamýzdýr. Aslýnda her þey olduðu yerin gerisinde ve biz de bu gerçeði yaþýyoruz. Hayatýn tatlý renklerinde iç içe olmak ve bunu bir ömür biçimi olarak görmek… Yaþadýðýmýz gerçek bundan baþkasý deðil. Nere ve nereye gidersen git varacaðýn yer bulunduðun yerdir! Ötesi: ötelerde; duyduðumuz, hissettiðimiz, sandýðýmýz ve inandýðýmýdýr.

Tabiatýn baþkalýðý kendimizi sarmalýyor ve her þeyimiz deðiþiyor bunu biz çok mu çok az görüyoruz. Kendimizi dahi görmekten mahrumuz, biçareyiz. Sadece yaþlýlýk ve bünyemize rahatsýzlýk veren her neyse onu görüyoruz, duyuyoruz, biliyoruz. Bakýþlar, duyuþlar… her þey sürekli deðiþiyor: bizler ayný yerde deðiliz. Sýcaklar, soðuklar dahi sürekli yeni yüzlerini gösteriyor. Ancak ve ancak önyargýlarýmýzýn algýladýklarýnca hayata bakmayý bir duruþ sanýyoruz. Þiddetinden kasýrgalar gönderen rüzgâr, her yerde ayný anda tesir etmiyor. Aðaçlarýn kimini kýrýyor, kimi es geçiyor, kimini de topraðýn baðrýndan söküp dýþarý çýkarýp atýyor. Ýnsanlarda öyle bazen zayýflar saðlam, saðlamlar zayýf oluyor; umulmadýk taþ kan akýtýyor.

Günler… Yüreðimize kurþun yarasý gibi sýzan günler…

Mutluluklarý sadece tebessüme sýðdýran günler; bir parmak balla ömrümüzün her anýný saadet içinde yaþadýðýmýz nerde görülmüþ? Zoraki gülüþler gibi geçici bir refahýnda ne hüzünler saklýdýr. Günler, yollar ve yýllar…

Bütün bir ömür çok uzun sandýðýmýz gülücükler… Gülücükler de hüzünlerde saklýdýr.

Bütün kasvet ve sýkýntýlardan sýyrýlmanýn zamanýný kollayýp hüzünleri bir lahza da daðýtmanýn þimdi zamanýdýr.

Ruh coþkunluðu;karamsar duygularýn yitiminde,bir anlamda insaný sýzlatan hüzünlerin yok oluþunda aranmalýdýr.. Þimdi bu sis bulutlarýný aðýr aðýr kaybetmenin, yeni bir þevkle kendine gelmenin ve hayatýn o geçici güzelliðinde yaþamanýn zamanýdýr!

Ayakta kalmak, neþeli olmak için çoðu zaman; insaný perliperiþan eden hüzünleri bir yana býrakmalý ve hayattan haz almalý; hayatta iyi olmanýn bir gerçeði de budur.