Bugün kalabalýk bir eve misafirliðe gitmiþtik, yüzlerde hep ayný ifadeler ne söyleyeceðini ve ne yapacaðýný bilemeyen insanlar,üzülsünler mi yoksa gülsünler mi, destek çýkýp moral mi versinler yol göstermeye çalýþýp bulmacamý çözsünler. Yirmi yaþýndaydým trafik kazasýnda ayaklarýmý ve bacaklarýmý kullanmaz olmuþtum, tekerlekli sandalye benim hayatýmdý ben buydum ve böyleydim zamanýmýn çoðu yazarak ve yaþadýðým günlere isyan ederek geçiriyordum.Bazen hayallere dalýyordum, komik iþte hayalleri genelde bizim günlük hayatta pek baþaramayacaðýmýz þeyler olur, film yýldýzý, pop yýldýzý, mersedese sahip olmak, havuzlu bir evde oturmak vs. ama benim hayallerim bir çok insanýn gerçeðiydi zaten.Ben bu hayalleri niye kuruyorum acaba iyi mi yapýyorum yoksa kötü mü, kendime mi zarar veriyorum yoksa intikam mý alýyorum, doðru mu yanlýþ mý, hayat çeliþkilerle dolu çözmeye çalýþtýkça kör düðüm oluyor týpký iplik yumaðýn ipini çektikçe düðümlenmesi gibi, bu düþünceler yüzünden baþladýðým hiç bir iþi bitiremiyordum. Fizik tedavimi yarým býrakýyor, yazdýðým hikayeleri yarým, þiirlerimi yarým býrakýyorum hatta bilgisayar oyunlarýný bile, kendim gibi ama bütün bunlar nesneldi, ne zaman istersem tamamlayabileceðim þeyler bende öyle miydim acaba ?
O gece bir rüya gördüm, rüyamda caddenin sonunda oturan ve kýrk yaþ dolaylarýnda olan evli iki çocuk babasý hüseyin beyi gördüm. Hüseyin bey mahallenin emlak iþleri ile uðraþýyordu, iyi bir kazancý, güzel bir eþi, saðlýklý çocuklarý kýsaca mutlu bir evliliði vardý, en azýndan dýþarýdan öyle gözüküyordu, kendiside içkisi ve sigarasýndan baþka kötü alýþkanlýðý olmayan bir insandý. Rüyama göre hüseyin beyin yerine geçmiþtim gözlerimi açtýðýmda yanýmda bir kadýnýn yattýðýný görmüþtüm, þaþkýnlýkla kalktým ve evi gezmeye baþladým odanýn diðerinde çocuklar yatýyordu birde geniþ bir salonu vardý pencerelerinden içeri tam anlamýyla ýsýtýp aydýnlatacak kadar güneþ ýþýðý giriyordu, pencerenin kenrýna gittim ve aþaðýya doðru baktým, burasý bizim mahalleydi baþka bir insanýn yerinde olduðumu anlamýþtým, ellerim iri, sakallarým sert, tenim esmerdi
arkamdan kadýnýn sesini duydum "erken kalkmýþsýn" dedi ve geriye doðru yani mutfaða yöneldi bende alel acele banyoya girdim, aynada yüzüme baktým ve hüseyin bey olduðumu anladým, derin bir nefes alýp sakinleþtim "artýk sen busun ve buna uyum göster" dedim kendi kendime. Mutfakta kahvaltý ediyorduk masada dört kiþiydik, dört kiþiliik bir aile, iki çocuk, bir anne ve bir baba baba, eþ, iþ adamý, ev sahibi bunlarýn hepsi bendim ve hepsi benimdi, bütün bu sahip olduklarým için hiç bir çaba sarfetmemiþtim.Bir an bunlarý düþündüm ve mutlu oldum yüzüme bir gülümseme geldi, kadýn beni fark etmiþ olacak "hayrola bugün çok mutlusun" dedi bende ona sadece "bugün çok güzel bir gün" dedim.Çocuklardan ufak olan " anne bugün okula gelmen lazým öðretmenim seni çaðýrdý"
-Benim bugün hastaneye gitmem lazým doktorda randevum var
-Ama anne öðretmen bana kýzýyor
Bende sözün bana geldiðini düþündüm ve "ben giderim" dedim, gözler bana çevrildi ve yüzlerinde bir þaþkýnlýk ifadesi vardý sanki ilk kez konuþuyormuþ gibi. Kadýn yani karým "Çocuða söz verme olmazsa yarýn ben giderim" bu güvensizlik niyeydi ýsrarla ben "ben giderim bugün iþlerimi ayarlar ve giderim"
"peki o zaman" dedi ve onayladý. Evden çýkýp iþyerine gittim, giderken yolda rastladýðým herkes bana selam veriyor ve benimle ilgileniyorlardý, iþlerimi öðlene kadar bitirip okula gittim, çocuðun öðretmeni ile görüþtüm daha sonra çocuðu okuldan aldým, cebimde gündüz kazandýðým bir miktar para vardý bununla evdekilere bir sürpriz yapmak istedim. Yanýmdaki küçük oðlana bir oyuncak aldým büyüðüne ise bir kitap, akþam içinde balýk restoranýna iki kiþilik yer ayýrtmýþtým. Günün sonunda restorana giderken eþimin suratýnda hiç mutluluk ve heyecan yoktu sanki her gün yaptýðý formalite bir iþ gibiydi, acaba evliliðimizde öylemi idi, monotonlaþan bir evliliðimiz mi vardý, yoksa her türlü iðreçliði yapan kötü bir koca mýydým belki de sorunlu olan oydu. Restorana geçtik, masaya oturduk, karþýsýna oturdum ve yüzüne gülümsedim, iki kaþýný kaldýrdý sanki dalga mý geçiyorsun der gibiydi "niye gülmüyorsun" dedim oda bana hiç düþünmeden "neden" bunun arkasýnda bir kahýr vardý ama kahrýn ne olduðunu bilemezdim çünkü ben hüseyin bey deðildim, bir kaç dakika düþündüm ve öyle bir þey demeyliydim ki içindeki olumsuz ruh halinden çýkarmalý ve kafasýný karýþtýrmalý kulaðýna su kaçýrmalýydým "gülmemek için ne gibi sebebin var ki, güneþ her gün doðmuyor mu, doða her þeye raðmen baþýnýn çaresine bakmýyor mu, tanrý sana olaðan üstü çalýþan bir metabolizma ve mükemmel bir vucud vermemiþ mi? neden deðiþtiremiyeceðin þeyler için sabretmeyi deneyip sahip olduðun þeyler için tanrýya þükretmiyorsun, unutmaki bunlarý ayýrt edebilecek akla sahipsin" dedim. kaþlarýný kaldýrýp gözlerimin içine baktý ve "filozof gibi konuþtun" dedi alaycý bir tavýrla, ben þunu düþündüm o anda, bu kadýn benim seçtiðim veya beni seçen kadýn deðildi yani benimle ayný düzeyde olmayan bir insanýn beni anlamasýný beklemek bir hata olurdu, bugüne kadar kendimi kadersiz hissettiðim þeyler aslýnda ne kadar deðerliydi. Benim için ve herkes için hayatýmýzýn þekillenmesinde en deðerli olan þey kendi kaderimizdi, o her zaman bizim için en iyisiydi, en iyisini bildi