Hani insanýn uzak dostlarý vardýr.

Uzaktýrlar.

Uzaktadýrlar ama anýlarýnýz, mesela bir dört eylül akþamý gözlerinize o upuzun hüzün ikliminin serin rüzgarýný estirecek giriþ kapýsýný size açýverir bir selam ile.

Bir þey olur birden bire!... Baþka söz deðil “iyi ki varsýnýz!...” diye bir þey oluverir birden bire.

O uzak dostlarýnýzýn selamý ile vagonlarýna güzel þarkýlar yüklediðiniz marþandiz olur anýlarýnýz. Hep birbirine uzak istasyonlarda durup mola verdiðiniz ama ayný ruhu arayýp dinlediðiniz þarkýlarýnýzýn solfejli sokaklarýnda dolaþýyor olsanýz bile, yaðmur kokmuþtur topraklarýnýz bir selam ile.

Ne çok sevdiðinizi hatýrlamýþsýnýzdýr ýslanan topraðýn kokusunu. Onlarla görüþmeyeli beri ayný þiirle bakýp gizlemiþsinizdir sulanan gözlerinizi, ayný buluta bakmýþsýnýzdýr belki, hani sana yaðmamýþtýr da ona yaðar, ya da ona yaðmamýþtýr da sana yaðan bulutlara.

Beklemeden çýkagelmiþtir belki bir gün dostlarýnýz kapýnýza. Zilinizi çalmýþtýr, zilinizi çalan eli kucaklamýþsýnýzdýr oysa sadece ekranýný titretebilmiþ bile olabilirsiniz gerçekte. Ancak yürekler titremiþtir bunu hiçbir teknoloji beceremeyecektir…

Ve iþte nihayet düþmüþtür ansýzýn bulutlardan damlalar…

Ýçinize, vakitsizce gelen yaðmurlu þarkýlarýn þulesi damlamýþtýr…

Daha görmeden bile birbirini baþlamýþ aðýr aðýr yaðmur ve çiseleyen týpýrtýlardan içinizden yangýn külleri uçuþturmuþtur dostun sesi.



Uzak dediðiniz dostlarýnýz, suladýðýnýz solmayan tek çiçeðiniz, salonunuzun en güzel yerine buyur ettiðiniz bir konuk olmuþtur.

Susamýþ çiçeðinize jale.

Sesi içinizi, umudu varlýðýnýzý þenlendirmiþ, içinizdeki çizilen çemberlerin kýrýldýðý aný hep yaþamak isteyip bu yaðmur hiç bitmesin dediði dostlarý vardýr insanýn hani.

Uzaktýrlar.

Ancak uzak demek uçurumdur.

Yakýn demek ise gökyüzü.

Dost; içinizde dereleri kurutmaya davranan zamanýn, mekanýn inadýna yakýn olan demektir.

Dost yakýndýr…

Dost, ona “yaðmurun hiç bitmesin dostum” diyebildiðin.