Post-travmatik bir denklemdeydik buluþtuðumuzda.
Tüm belirtiler vardý travmadan kalan.
Terk edilmiþtik, bedenlerimiz esir alýnmýþtý,
ruhlarý kafesinden sadece ölüm çýkartabiliyordu dýþarý.

Yýkýntýlar arasýndaydýk.Depremlerin ardýnda kalmýþ, savaþtan sonra bulunmuþ isimsiz çocuklardýk. Kabuslardan çýkmýþ dalgalar alýp sürüklemiþti beni. Karanlýk aðaçlar susturmuþtu yüreðini..
Daha kaç kelime tasvir edebilirse bizi, o kadardýk.
O kadar yaralý o kadar kimsesiz…
Sen yorgundun. Terk edilmiþlikten sinmiþti ruhun. Hep geriden bakýyordun sokaklarýna bu boþ þehrin. Yürümekten ürküyor, tek kalmaya korkuyordun. Annenin adýný unutmasaydýn haykýracaktýn belki de.

Oysa ben.
Ölmüþ ruhlarýn kovucusu.
Kim doðurmuþtu beni hiç öðrenememiþtim.
Bildiðim tek sahibimdim. Sahipsizlik gibi teklik. Tamamlanmamýþ aidiyetimle gözlerimi çevirdim sana. Cesurdum. Ýlerideydi gözlerim.
Öðrendiðim her þey korkak etmiþti ellerimi.
Ama ben en çok þafaklarý sevmiþtim.
Yýkýntýlar, sessizlik ,acýlar zevklendirir olmuþtu bedenimdi.
Yýkýmýn olduðu yerde anýlar da kalmazdý.
Anýsý olmamak, geçmiþi silmek ne kadar iyi gelirdi.


Kimse terk etmemiþti beni o güne dek.
Bendim hep silen izleri.
Oysa ben de terk etmemiþtim, ruhu kaçmamýþ hiçbir bedeni.
Sadece temizliyordum.
Çöpçü balýklarý gibi, yitik bir aþktan geriye kalan son bedeni, son nefesi de ben atýyordum dýþarýya.
Akýtýyordum tüm irini.
Yaramý dikiyor ve kapatýyordum.

Cinayetle suçlasalar da beni.
Öldürmedim yaþayan hiç kimseyi.
Bu nedenle terkler ürkütmezdi beni.
Bilmediðimden belki.
Yaþarken sökmedikleri için kalbimi.


Griye çalan gök, taþlarý sökülmüþ kaldýrýmlar , siyah duman tüten evler.
Ve sen.
Mavi rüzgarýnla estin içime. Griler maviyle renk buldu. Tüm yýkýntýlarýn üzerine güneþ doðacak gibi geldi bana. Ya da öyle esti rüzgar.
Renginden habersizdin. Savaþ bitmiþ, gücün kalmamýþtý. Ölmeye yüz tutmuþtun, son tepenin üstünde.
Savaþý baþlatan tek kurþunu atmýþ birisinin aðýrlýðýný taþýyordun.Tüm cesetlerden sen sorumluydun hep. En büyük ceset de sendin bu yüzden.Aðýrdýn.

Konuþmak yerine gözlerinle anlatýyordun kendini. Duyamayacak kadar kör , göremeyecek kadar saðýrdým oysa.
Kendi dilimle anlamak istedim.Kendi alfabem vardý benim.Kendi anlamlarým vardý gözlere yüklediðim. Çözecektim seni. Ýyileþtirecektim.
Hep yaralýlarý sevmiþtim ben. Küçükken bulduðum serçe gibi. Hani kurtaramadýðým. Bir hamlede boynu kýrýlan.
O günden sonra kaç þifacý el vermiþti bana.
Kaç kez tükenircesine kurtarmýþtým kimseleri.

Sen yaralý çocuk.
Kim olduðunu unutma evresindesin travmanýn. Yeniden dönemeyeceðin sahneler uçuþuyor beyninde.
Kim ilk bastý tetiðe, kimin kanýydý üstündeki?
Bütün belirtiler unutma eyleminde..
Kayboluyor içinde.
Hatýrladýkça uzaklaþýyor hepsi. Çaðýrdýkça kaçýyor anýlar.
Kimdi ? Neydi seni buralara getiren?
Nerede kopmuþtun yaþam ekseninden ?
En son kim çaðýrmýþtý adýný haykýrarak?
Sen ile baþlayan cümleler ne zaman düþmüþtü belleðine?

Ben cesurdum. Kendi yoksunluk belirtilerimle, seninkileri de yükleyecektim sýrtýma.
Kime çektiðini bilemediðim bir cesaretti benimkisi.

Adresini bilmediðim sokaklarda dolaþmaktaydým. Yanýna vardýðýmda kanýyordun. Akýyordu gözlerinden ince sýzý. Kimse hatýrlamayacaktý seni.
Öyleydi korkularýn.
Ayný aðacýn altýnda ölmekten korkuyordun, yürümekten ürktüðün gibi.
Ne gitmekti ne de kalmak seninkisi. Oysa yeniden baþlayabilirdi deprem. Yeniden atýlýrdý on pare.Her tarafýn þarapnel!

Býrakmamalýydým seni. Tuttum gözlerinden, sildim kanýný, elimi tutup kalktýn. Ellerime nasýl güvendiðini sormayacak kadar durmuþtu aklýn.

Benim hafýzam silikti. Her afet sonrasý gibi. Bundandý korkmamam. Oysa kirlendiðimi unutmuþtu ellerim. Hafýzam derin kayýplarda. Adým gibi kayýp geçmiþim.
Bedenim açýkta. Sadece seni kurtaracaktým bu savaþýn ardýnda.
Tehlikeyi bilsem de, adýmý unutacaðýný görsem de istedim. Yürüdük, kaldýrýmlar boyu gitti sessizliðimiz.

Sessizlik cinayetleri düþletir bana. Katiller parmak ucunda yürürdü hep. Yeniden döndükleri her meydana sessizlikleri düþerdi dört yandan.

Cesaretleri yoktur, ellerinin kanýna. Sen katil deðildin. Faili meçhul bedenlerden biriydin biliyorum. Ben katil olmasam da sözlerim failiydi her cinayetin.
Soðumuþ bedenleri terk etmekle ünlüydüm ben. Ölmüþlüðünden habersiz, sesini tek kendi duyan silik ruhlarý yitirttim hep.
Vicdanýmý kurtardýklarýmla sildim.
Sen ve ben.
Travma sonrasý iki beden. Hafýzasý kopuk, düþleri uzak, uykusu yitik.
Hangi ilacýn iyi geleceðini bilmediðimiz hastalýklardaydýk, yüklenmiþ mutluluk tabletleriyle kurtarmaya çalýþýyorduk kendimizi. Plastik sevgiler bekliyorduk, sentetik dostlarýmýzdan.

Cesaretin gelene kadar bekleyecektim baþýný. Yeniden uçana , kendi yolunu bulana kadar. Mevsimlerle sýnýrlayacaktým aþkýmýzý. Bir baþkasýný düþlemeden.
Bir mevsim yeterdi bana, ilaçlarým, þifa otlarým için.

Saçlarýný sevdikçe günlerin geçtiðini anlamadým. Sarýydý günler, kýzýldý dolunay. Gece siyah, düþler ýslaktý hep.
Tenim ilacýndý.
Tenin ilacýmdý.

Zamana baktýkça inandým mevsimlere. Tarih olmasa da ýþýk vardý.
Gün döndükçe dönüyordu rengin. Uzaklýðýna alýþmýþtým.
Beklentisizlikle ferahtý içim.

Yaralarýný sevmeye baþlamýþtýn.
Gittikçe ben görüyordum içinde.
Sessizliðin en çok suskunluðumu anýmsatýyordu bana.
Duruþun en çok ben, gülüþün içimdeki sessiz kahkaha.

Binlerce parçadan oluþur insanýn bilmecesi. Bulduðun her biri , bir diðer düðüme býrakýr seni.
Aþk ihtimaliyle ise sarsýlýr her bir parça. Çoðalýr havada ve yükselir.
Kafan darmadaðýnýktýr.Cesaretin ezikliðinle gölgelenir.
Aklýn korkutur, gözlerin cesaretlendirir gövdeni.
Kimse bilmese de gövden anlayacaktýr sesleri.

Üþüyen ruhunu gövdemle ýsýttým.
Çarem kendimden ibaret.
Sözlerim bir mevsim, ruhum yýkýntýlar arasýndaki þehir kadar.
Çýðlýðým martýlar gibi uzak denizlerde.
Havada karýþýyorum toplarýn sesine.

Travma sonrasý bir aþktý bizimkisi.
Linç edilmiþ ruhlar, isimsiz anýlar, sahipsiz yaralarla dolu.
Bir þehir ne kadar yok edilebilirse yok edilmiþtik o kadar.
Dilsizdim þahit olduðum her sahnede.
Unutmamak için almýyordum defterime hiçbir anýyý. Her þey olduðu gibi kalmalýydý.
Havada, içi boþaltýlmýþ..
Unutkanca harcanmalýydý her aný.

Hoyratça seviþmeliydik hep. Acýtarak. Öyle anlamalýydýk yaþadýðýmýzý.
Öldürüldüðünden haberi olmalýydý bedenimizin.

Seviþtikçe þiirler düþtü aramýza, sana verdiðim, senin aldýðýn.
Mevsim bitmeden okunmalýydý hepsi.
Her satýr arasýnda kendinden bir parça bulmalýydýn. Geçmiþine olmasa da kendi yap-bozuna eklemeliydin her bulduðunu.
Yeni olmalýydý her þey.
Sen olmalýydý.
Temiz,yürekten ve sadece sen.
Yaralarýn kabuk baðladýðý, izlerin seni korkutmadýðý, tepelerin gözünde büyümediði günlere doðmalýydý gecelerimiz.

Yolun sonuna gelmiþtik. Mevsim gibi bitiyordu bir savaþ daha.
Düþman birlikleri terk ediyordu meydanlarý.
Yeniden yeþilleniyordu her karýþ, binbir aþkýn kanýyla sulanmýþ.
Sarsýntýlar bitmiþ, sel sularý çekilmiþti geldiði yere. Tüm tozlarý alýnmýþtý taþ duvarlardan kalanlarýn.
Yollar açýktý. Tepeler engin.

Ve sen korktuðunu iyileþtiðin gün fark ettin.

Ýyileþmekten, þifacý elleri sevmekten ürktün. Sessizliðimden cesaretle döktün zehrini.

Ne kadar uykuda, ne kadar öylesine seviþtiðini...
Sustuðun her gecenin, içimdeki sýzýsýydý anlattýðýn. Bilmediðim bir katli yoktu bedenimin. Hepsi bildiðim, hepsi dinlediðim…

Geceler boyu huzursuz uykularým biraz benden, en çok uyanma ihtimalinden ötürüydü.
Uyandýðýnda yalnýzlýðý görmek nedir bilirdim.
Kendi terini silmek.
Rüyadaki hayata dönmek istersin bir çýrpýda.
Bu nedenle istedim ki hep uyanýk olayým sen uyanýkken.
Ve nöbetini tutayým gecelerinin.

Þimdi þafaðý beklemeksizin bitiyor nöbetim.
Yol gibi mevsim de geliyor sonuna.
Kýþ baþlamadan yürümen lazým.
Yeni-den- yollara düþmeli.
Ýçinin dolduramadýðý(m) boþluðunu dinlemelisin, ve doldurmalýsýn usulca.

Kýþlarýn uykusu uzundur sevgilim.
Geceler bitmez nöbetini tutan olmayýnca..

O halde yol zamanýdýr.
Güneye gitmenin, yeniden uçmanýn zamanýdýr.

Sen kaçmayý seven asker, ben ruhlarýn yitik bekçisi...

Bir yoldu bizimkisi.
Bir mevsimdi bitti.

……………………………………………………………………….
Bir baþka savaþta yaralanmaman umuduyla…