(güneþin batýþý ile)
sonsuz çokluktaki hüzünlerden bir seçki yaptým
baþka þairlerin içli dizelerinde demleniyorum..
dudaklarýma yalnýzlýk þarkýlarý yerleþiyor
söylemek istemesem de, anlamsýz gelse de sözleri
acýmasýzca dökülüyor bu ezgiler yüreðimden

gemiler geçiyor uzaktan
canhýraþ çýðlýklarla sensizliðimi selamlýyorlar
dalgalar bir karaya vuruyor, bir ruhuma
acýnýn rengi ile bulanmýþ sular
hep tersine akýyor nedense
ay ýþýðý kýrýk dökük öyküler anlatýyor.
gece kuþlarý bile bir þeyler söylüyor yaþama dair
bir ben anlatamýyorum kendime
sensizliðin seni sevdiðimi anladýðým gün baþladýðýný

gidiþinden kalan ayak izlerini yokluyorum ruhumda
bu ayrýlýk gerçek mi diye
kocaman yaralar geliyor ellerime..
savrulurken zamansýz kopuþlarýn rüzgarýnda
her þeyi unutmak istiyorum
gördüðüm ve yaþadýðým her þeyi

(bundan böyle)
bilmediðim okyanuslarda boðulmalýyým
bildiðim yalnýzlýklar beni kandýrmýyor
daha önce gördüðüm düþler aldatmýyor
sonsuz kere sonsuz bir kayboluþ gerekli bana
karanlýktan daha kara bir örtü olmalý
ancak böyle korunabilirim yoksunluklardan

görüyorum ki, ayrýlýk sonrasý diye bir þey yok
hiçlik ve anlatýlmaz bir boyutta asýlý kalmak var..
iþte ben, tüm o þiirlerin kanayan dizelerinde
ve þarkýlarýn acýmasýz haykýrýþlarýnda
sensiz bir hiç olduðumu algýlýyorum...

Yasemin Can