Sevgili!..

Hani, umut güvercinleri salmýþtýk ya, vuslat semalarýna. Yýllar geçti, hâlâ dönmediler...
Gözbebeklerinden öptüðümüz kumrular küstü sevdalara, gittiðin günden beri sustu dilleri, naðmeler söylemediler.

Sevgili!..

Güvertesine, sevgi gülleri býraktýðýmýz sevda gemileri vardý ya, alabora oldular hasret fýrtýnalarýyla, dibe çöktüler...

Sevgili!..

Binbir heyecanýn yeþerdiði gönül bahçemize, yarýn fideleri ekmiþtik hatýrlar mýsýn? Yokluðunda, yaðmayý unuttu kýrk ikindiler, kuru bir yapraða döndüler...

Sevgili!..

Her seher vakti, çið damlalarý ile ürpererek uyanan kan kýrmýzýsý güller, dönmedin diye, zemherilerde üþüyen kardelenler gibi boyun büktüler....

Ey Sevgili!..

Sensiz kalalý, hep hüzünler döküldü kirpiklerimden, ýsýnmadý içim, meltemler bile yüreðimi üþüttüler...