Sen bakma yanaðýmda duran tuz izlerine, her güneþ batýþýnda gülüyorum, son seferi diye. Bir intihar taþýdýðým doðru, deðil. Her köprü geçiþinde kendime kýzýyorum, neden bu meridyenler… Ýnanmazsým ama geçen gece pijamamýn altýna mayomu giydim de uyudum. Islaklýðým gerçekti ama þadýrvanda abdest alýyordum, oysa. Hayýrdýr!

Sen bakma, aldanma böyle ürkek tavýrlarýma. Daha geçen gece yirmilik bir kýzýn baldýrýnda puroydum. Nasýl sardýysa beni, dudaklarýmda nikotin, sorma gerisini. Neden güneþ doðsun ki…

Abartýsýz, öbür gece çiðdim. Yapraðý okþamasýnýn bittiðini anladýðýmda, düþmedim topraða, ben buharým. Gardiyanýyým karanlýðýn, gecenin öfkesi, çýðlýðýyým, suslarýn, aynada kemirilmiþ bir lades kemiði kadar yalýn, oyuncaklar kadar konuþulduðunda, ses verenim. Hayalim ben, dilsiz düþlerine tercüman… Ben, senin gündüzüne öfkenim. Geceyim ben! Baðýrmamak için, avazýný içine akýttýðýn, unuttuðun özgürlüðüm ben. Elinde uzaktan kumanda, sadece uyurken öptüðün kýzýným ben.