Edepsiz kelimelerin içinden çýkmak belki arsýzlýðýma dem vurur diye düþündüm. Düþünmek bu ya hep suçlu bakýþlara çeviriyor yüzünü insanýn. Derler ya düþünme o kadar uzun uzun diye. Hýzla karar ver aklýn ne derse o olsun, yüreðin zaten hep kenarda, kim dinler ki onu. Yüreðimizin suskunluðuyla kurulmuþ ve kurgulanmýþ bir hayatýn üzerinde yürüyoruz. Kendi gölgemizin korkusu sarýyor etrafýmýzý kimi zaman.

Düþünüyorum da, hep iyilerin yolunda gidip iyi kelimelerle dans etmek, sokakta, çýlgýnlýðýyla ve yýrtýk kýyafetleriyle dans eden, yüzündeki mutlu çizgileri inadýna sergileyen, güzellikten mahrum olmak gibi geliyor. Bazen, kelimelerde öyle oluyor. Üzerine güzel kýyafetler giydirip edebiyle salýp ortaya tango yaptýrýyoruz. Sonra içindeki çýlgýn ruhu keþfedip patlatýyor en alasýndan bir çiftetelliyi yada direkler arasýnýn o meþhur kantosunu.

Sözlerimiz kývrak zekâmýzýn mý, yoksa kývraklýðýmýzýn mý eseri bilinmez? Hepimiz bir iþin erbabý olup fikirler beyan ediyoruz. Öyle ya sözün vergisi, kazancý, ödemesi yok, geri dönüþü de olmadýðý rivayetler arasýnda. Romancýlýðýmýz, öykücülüðümüz ve þairliðimiz gýrla gidiyor. Duygularýmýzý döküyoruz, kimi zamanda görkemimizi. Yaþadýðýmýz o ufak aþklarý –çabuk bittikleri ve yenisini çok çabuk bulabildiðimiz için ufak- ballandýra ballandýra tarif edip her eski aþka bir küfür edasýyla lanet okuruz dizelerimizde. Aþk bu oyuna gelmez tabi, acýtýyor namert þey. Okkalýda oluyor oturmasý bir yerlerine insanýn.

Bu insanoðlu garip bir varlýk kardeþim, þu yaþamda sadece aþkýn, topraðýn, paranýn peþinde koþturup duruyor. Ýki söz için adam öldürebiliyor, yada iki söz söyledi diye yýllarca demir parmaklar ardýna atýlabiliyor. Edepli sözler mi götürüveriyor insaný içeri acaba. Edebini yitirmiþ söz söyleyen zaten pek akýllý biri olmadýðý için kimseler karýþmýyor. Anam, babamýn avradý olsun ki diye baþlayan öfke týkýnmalarý hep sessizce yansýyor þaþalý ve neonlu tabelalara.

Sokaklara þiir yazanlarý da görüyoruz, sözlerin tarif edildiði yerler ya oralar, “Merve seni çok seviyorum” yada “o þimdi asker” yada “Leyla ile Kerem” kalp içerisinde Z ve D harfleri. Kimse bunlarý duvarlara yazýyor diye suçlanmazken “özgürlük” diyen biri hop edepsizliðinin cezasýný almak için uzun uzun düþünme mekânýna alýnýyor. Demek ki söz söylenecek yazý yazýlacak yerleri iyi bilmek gerekiyor. Bu yüzden demiþ olmalý atalarýmýz “gerektiði yerde susmasýný bileceksin” peki, gerekmediði yerde susmaya alýþtýrýyorsa bu susmalar, kim düzeltecek susmalarýmýzýn ayarsýzlýðýný. Hep susarsak , sessizliðin sesini dinlemeye baþlarýz. Zaten, Uzakdoðu mistizmi de bunu söyler “sessizliðin sesini dinle” dinledik dinlemesine de duyduklarýmýzý kime söyleyeceðiz? Söylemezsek, dinlemek ne iþe yarar ki sessizliðimizi?

Garip tecelliler yaþýyoruz, konuþmayý bilmediðimiz dönemlere dönmeye baþlýyoruz. Bu Darwin kardeþ bir yerde hata yapmýþ olmalý diye düþünüyorum. Evrim teorisi tersine iþlemeye baþladý. Baksanýza dünyadaki insanlar insan olmaktan çýkýyorlar iyice, üstelik büyük bir çoðunluðu. Bir süre sonra evrim teorilerine karþý teoriler geliþtirenlerde ne olduðunu anlayamayacaklar. Küçükken sormuþumdur bu ýrklar arasýndaki farklýlýklarýn kaç bin yýlda oluþtuðunu, bu DNA denen hücreler kaç yüz bin yýlda bir deðiþime uðruyor diye. Hayýr, atalarýmýn nerden geldiðini çözemiyorum, bu sessizliði itilmiþ kelimeler arasýnda. Sulara gömülen bir dünyanýn ardýndan ortaya çýkmýþsak son bilmem kaç bin yýlda bu kadar deðiþikliði saðlayan atalarýmýza teþekkür etmek istiyorum. Sözüm meclisten dýþarý derler, kaç meclis var ki hangisinden dýþarý olmasýný isterler? Hem neden meclisten dýþarý olsun ki? Býrakýn oraya da gitsin bir iki söz, belki orada da ihtiyaç söz konusudur.

Bakýn konu sözden açýlýnca durmuyor çenesi insanýn saat epeyce geç olmuþ gitmek zamaný da geliyor. Sözün sýnýrý yok bakýn nerelere gitti yakýnda size gelebilir. Aðýrlamak konusunda kendisine çok iyi davranýn güceniyor çünkü. Söylenecek tüm sözleri özgürce söylemeniz dileðiyle.

Devam etmeli bu yazý

Sevgiyle Kalýn
Murat Tali (17.03.2006 00.57)

Bu bir deneme yazýsýdýr, beðeninize sunulmuþtur

Saygýlarýmla