Elim Suya Deyse, Su Islanýr!...


Hani hüzünler sýcaktý o zamanlar, üstüne öyle tek yaðmur damlasýnýn düþmediði zamanlar...
Belki sýyrýlsaydým kalabalýktan mavi olacaktý gökyüzü ya da uzaklarda bir yerlerde iyot kokacaktý deniz. Ya esiri olacaktým iyotlu mavinin ya da esret zincirlerini koparacaktým...

Böyle düþünürken bir gazete uzatýverdi eli nikotin kokan büfeci. Býyýklarý sararmýþ, eli günlük gazete mürekkebi ile harmanlanmýþtý, gözlerine baktým önce belki gök mavisiydi gözleri, lakin iyottan habersizdi... Elimde gazetemle uzaklaþýrken iþ ilanlarý birazdan benimle tanýþmanýn ve yýrtýlýp atýlmanýn yokluðunu yaþayacaklardý... Altý saattir evden uzakta, evden uzak bir iþ bulma çabasýndaydým, önüme gelen ve beni ilk buyur eden bankýn üzerine oturdum.
Önümden geçen kalabalýða aldýrmayarak, uzaklardan bir yerlerden tanýdýk gelen melodinin içinde iþ ilanlarýyla tanýþtým; "Vasýfsýz eleman" ilanlarýný okurken ilk defa bir vasfým olduðu için bu kadar kýzdým kendime...

Gece yakýndý, benim birazdan evde, gecenin ise o her sokaðýný bir bir adýmladýðým baþkentin üzerinde olamasý gerekiyordu. Vasýflý, yalnýz ve beþ parasýzdým. Kýzdým, kendime kýzdýðým kadar baþkente, baþkente kýzdýðým kadar geceye kýzdým. Gazetemin kapýsýný kapatýrken kendi yüzüme, yanýma birisinin oturduðunu farkettim. Belki o da benim gibi uzaktan gelen o tanýdýk melodiyi hatýrlamaya çalýþýyordu veya bir içimlik sýgarasýný bitirip kalkacaktý. Ama öyle olmadý...

- Kimindi bu melodi?
- !....
- Çok tanýdýk, bana babamýn alkol kokan bardaklarýný hatýrlattý...
- Kimin oluðu o kadar önemli deðil sanýrým, önemli olan size babanýzý hatýrlatmasý.
- Öyleya babamý düþünmeyeli kaç melodi geçmiþtir üstünden.

Hali çok garipti, üzerinde sýrf eskitmek için aldýðý belli olan yarý yýrtýk bir kot, kollarýný geriye katladýðý kirli bir gömlek ve kucaðýnda, yýrtýk yakasýný sakladýðý bir mont vardý. Gözleri uzaklardan bir yerlerden gelecek birisini bekler gibi dalgýndý. Ýçine çektiði her sýgara ile birlikte dudaklarýna saçlarý yapýþýyor, yarým parmak eldivenli diðer eliyle saçlarýný dudaklarýndan arýndýrýyordu...

- Ailenizden uzaksýnýz sanýrým (?)
- Evet, aramýzda yollar deðil, ahiret var!
- !...
- Ne de çok özlemiþim bu alkol kokan notalarý...
- Özür dilerim.

Sorduðum soruyla onu rahatsýz etmiþ olmamýn mahcubiyeti ile kalktým yerimden.

- Nereye? dedi
- Bilmem. deyiverdim.
- Seninle biraz yürümemin bir sakýncasý var mý?
- Tabi. dedim, az önceki mahcubiyetimle.

Kýzýlay'dan bizi ayaða kaldýran o hüzünlü hayat hikayesi, Karanfil Sokaðý'nýn ortasýna kadar sürükledi beni, zamanýn ve olaylarýn hiç farkýnda olmadan....

Gazi Üniversitesi, Güzel Sanatlar Akedemisi, Resim Öðretmenliði bölümünde okuyormuþ bundan iki yýl önce. Babasýný karþýlamak için terminale gitmiþ bir gece, 13 no'lu peronda kontaðýný kapatan aðýr ve hantal otobüsten inen yolcularýn yüzünde babasýný aramýþ ama o yüz saatler önce oturduðu koltukta sýrrýný yitirmiþ. Babasý öldükten sonra okulunu býrakýp bir büfede çalýþmaya ve kendisinden sonra üniversiteyi kazanan kardeþine ve annesine bakmaya çalýþmýþ....

- Þurada birþeyler içer miyiz?

Bu soru birden gömüldüðüm batakta daha çok çýrpýnmama neden oldu. Üzerimde sadece eve gitmek için ayýrdýðým son param ve elimde, sýkýntýmý ondan almak için buruþturduðum gazetemden baþka birþeyim yoktu. Tereddütle yüzüne baktým;

- Ben ýsmarlýyorum, hadi gel.

Kendimi ezik hissettim birden, neden sonra kendime geldiðimde sarý neon ýþýklarý altýnda karþýlýklý ve teklifini kabul etmiþken buldum kendimi. Ýlk defa yüzüne dikkatle baktým; çaresizliðin, sahipsizliðin, ezilmiþliðin ve bir de güzelliðin biri bin para... O anlatýyor ben ise anlattýklarýný yerli yerine oturtmaya, kusmaya çalýþtýðý acýlarý paylaþmaya çalýþýyordum.

(.....)

- Kalkalým mý? dedi aniden.
- Tabi. diyebildim.

Dýþarý çýktýðýmýzda gece buluta durmuþtu, birazdan dinlediðim bu hüzünlü hikaye gibi patlayacaktý yaðmur. Aceleci ve birazda tedirgin adýmlarla uzaklaþýyorduk sokak aralarýndan, Ankara ilk defa bu kadar karanlýk ve ilk defa bu kadar aðlamaya yakýn duruyordu. Çok geçmeden bizi buluþturan ve beni buyur eden bankýn önünde buldum kendimi. "Ne zaman, nerelerden geçerek geldik buralara ve neden burasý..." Diye düþünürken benden uzaklaþtýðýný farkettim. Nereye? Diyebilecek kadar güç buldum kendimde ve sordum;

- Nereye?
- NEREDEN GELDÝÐÝMÝ HÝÇ SORMADIN KÝ!

O giderken ben de Ankara'ya eþlik edip aðlamak istedim ardýndan. Kulaklarýmda bana hikayesini anlatýrken kurduðu o eþsiz heceler;

" Sana bugüne kadar kimseye anlatmadýðým, þimdiye kadar bana ait kalan bir dünyayý anlatacaðým.
Anlamak için sadece hayal gücüne ihtiyaç duyduðun bir serüvenin sonuna geliyoruz... Bundan sonra serüven yine sürecek, hayal gücüne yine ihtiyacýn olacak... Ama bu kez hayal gücünü, sana sunacaðým dünyayý doyasýya anlamak, alabildiðine hissetmek için kullanacaksýn...
Sana kapýlarý açtýðým bu sorunlu dünya, sana cömert bir dünya olacak... Varlýðýný sadece hüznü anlayanlarýn mutluluðu için adanmýþ bir dünya... Iþýklarýný sadece onu anlayanlar için parlayacak, sýcaklýðýný sadece onlara sunacak... Bu dünya baþkalarý için gözdaðý veren bir fýrtýna, hüznü anlayana huzur ve dinginlik olacak...
Biliyorum, bütün bunlar biraz gerçek dýþý... Aslýnda güç þey gerçeði açýklamak... Çünkü açýklanabilecek tek gerçek var o da gerçeðin sürekli biçim deðiþtirdiði... Senin hayallerinde canlandýrdýðýn gerçek nasýl birþey bilmiyorum. Ama anlatacaklarýmdan sonra benim gerçeðimin seni, bugüne kadar hiç yaþamadýðýn derecede etkileyeceðini biliyorum... "

Adýný ve nereden geldiðini bilmediðim bu "yokluðum"dan sonra Ankara'da ne zaman gözümü gökyüzüne diksem her yer gri bulut...

Þimdi kim bilir "yokluðum" hangi bulutla yaðar...
Hangi bulut onu kýskanýr...
Suyu yaðan bulut...
Bulut desen su...
Suya deðse elim, elim kuru kalýr...
Elim Suya Deðse, Su Islanýr!...


Aykut POLAT