"Çok söz hamal yüküdür." -Yunus Emre
 |
|
 |
|
|
||||||||||
|
voltigeur kýrýk sesli gecelerin çaðlýðýyla haykýrýyorum sana gecenin gözü ve kulaðý mavi bir yürek taþmasý dilindeki melodinin ruhundayým uzaklarýmda yüreðinde yorgun rüzgâr telaþý Meyvan gece suskularýnýn yanýk baðrý yaralý turnadýr uçmayý bilmez yürek yel esse dal kýpýrdamaz gel derim böyle bir anda ama gelmezsin... voltigeur günden döndüm ýþýn ýþýn saçlarýnýn dalgasýnda, lülesinde kapýný çaldým ufuklarýn dibinde gitmiþtin sen yoktun sadece parfümün kalmýþtý gül gibi kokan kelebeklerin gecesefasý yanaðýnda Meyvan yýldýzlar senin saçlarýnda konaklardý dile gelirdi þafak vakti alnýnda þebnemler sarsak gün dönümlerinde ikindiðin, akþama karþý duyduðun kokular solan karanfillerdi ve ben seni bir mavi bulut gibi düþlerdim sen yoktun... voltigeur ekinokslara renk vermeye sýzlayan ellerimi kabuslardan koparmaya gittim sýðmadýlar geceye sýðmadý onlar hiç bir yere senin olmadýðýn o yerlerde gittim çok uzaklara gittim Meyvan ah bilmezdin sen bilmezdin Munzur’un oðlu ellerin senin Spartaküs direnciydi dað gibi yücelirdi baþýn kayaydýn Diyarbakýr kalesinde pamukta, tütünde diþleri arasýnda çarklýlarýn birdin beþtin on,yüz, bin milyondun sen voltigeur sefaletleri yüzdüm tenimde yüzdüm bütün denizlerinde kirlenince hava ve nehirlerimiz baþýmýza asit gibi yaðýnca göklerden tabu saðanaklarý - kimlik arayýþlarý sensiz sokaklarda devrildim kendi kanýmýn üstüne.... Meyvan hep izini sürdüm geçit vermez dað yamaçlarnda alyazmamý yýrttýlar adýna töre dediler de kazýdýlar ellerimden adýný görmedin sen göremedin... bütün sokaklarý bir adýmda geçtim kayýptý o kentler sen yoktun þafak bakýþlým sen yoktun... voltigeur umutlarý ürküttüm tenine yaklaþýnca hülyalar küstürdüm hamaðýnda sallanýnca eylül tozlarý çökünce sisli yollara... Meyvan Eylül karasý kasýrgalardan geçtik aþký kazýdýk bulanýk sulara ay düþürüp yýldýz çaldýk iki can bir tende yandýk seninle aynalarýn sessizliðinde düþsüz kaldým sonra dilini unuttuðum asýrlardan bilmediðim bilmem kaçýncý bin yýldan kalmýþtý aþk kaçýncý acýnýn tortusuydu göðsümü yakan stepleri tutuþturdu kaným voltigeur eðilip aðzýna dilindeki þarkýlarý öptüm sularýn depreþen köpüðünde üþüyen düþlerini örttüm yüzümü sürdüm yüzüne her iklimin apayrý bir köþesinde ne kadar döndüysem yönlere apayrý bir yara vardý hep /sen yoktun... Meyvan yine aynamda yüzün imge süzüyor kirpiklerin dilimde þarkýlar sana dair bana dair bize ve bizimkilere dair bizimkiler ki al kýzýl þuaydýlar halaylarla gelip aðýtlarla gittiler asi bir gelincik tomurlansýn þimdi yüreðinde bak yakamozlanmýþ ellerin ellerimde deniz eyle umudu varlýðýnla varlýðým Asya’dan Afrika’ya çocuklarýn gözlerinde baþaklansýn... voltigeur halay tuttum kaybolan ellerine ovamýza ateþ yaktým içine tenimi attým aþka baktým gözbebeklerine baktým sen yoktun medeniyetin yularý ve týmarý vardý bütün kýtalarý ve insanlardan renkleri sildim ayný dilin trajedisinde ayný kan/ayný kanser dehþetinde ateþler içinde üþüdüm üþüyorum bak hala yoksun soluðun tüterken ayazlý sabahlarýn körfezinde düþlerinin falezinde unuttum ellerimi... Meyvan bilmedin sen duvar diplerinde aradým ayak izlerini eylem meydanlarýnda geçit törenlerinde, yoldaþ omuzlarýnda kayýp mezar taþlarýnda göçebe kuþlara sordum kanat çýrptýlar düþ düþürdüðüm dizeleri küstürdüm ne nergizler býraktým kaya diplerinde ne sümbül perçemli yaðýz delikanlý bakýþlar hep yaðmur yaðardý yaylalara boz bulanýktý nehirler mevsimler dönerdi kaç bahar çift gezerdi kurdu kuþu kainatýn börtü-böcek insanoðlu genç-ihtiyar çift gezerdi bir ben kýsýr-kýraç ve sen yoktun... voltigeur kalburu gibi dünyayý sýrtýnda tutan Atlas’ýn karnýný deþmeye gittim omuzlarýna þiþler saplamaya gittim her þey yeni olsun diye... yol yakýlmamýþ bir meþale altýnda kapkaranlýk iken bu gece yarýsý hevesi içinde tutsana meþaleni ateþlerimsimizin küresine hayatýn avucunda tutuþan mavi yelesinde güzel günlere aþkýmýzýn Anka küllerinde yeniden doðuþa.... Meyvan unuttum düþürdüm sanma seni canýmdan özüne tozlanmýþým bilirsin yaprak açmazdým sen yokken geliþini yazdým günün ak kanatlarýna daðýldý yüreðimdeki buzul daðlarý þimdi bulut olup yaðýyorsun ya anaç olur topraklarýmýz bahar gelir bizim daðlara akasya kokularý saçlarýndan saçýlýr ankalar kanat açar sana iþte ellerim ellerinde bak her yan al yeþil bahar þimdi... Meral Vurgun , Yaþar Doðan
ÝzEdebiyat yazarý olarak seçeceðiniz yazýlarý kendi kiþisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluþturmak için burayý týklayýn.
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Anasayfa
| Þiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleþtiri | Ýnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babýali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratýcý Yazarlýk | Katýlým | Ýletiþim | Yasallýk | Saklýlýk & Gizlilik | Yayýn Ýlkeleri | ÝzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Giriþi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
ÝzEdebiyat bir Ýzlenim Yapým sitesidir. © Ýzlenim
Yapým, 2024 | © Meral Vurgun, 2024
ÝzEdebiyat'da yayýnlanan bütün yazýlar, telif haklarý yasalarýnca korunmaktadýr. Tümü yazarlarýnýn ya da telif hakký sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadýr. Yazarlarýn ya da telif hakký sahiplerinin izni olmaksýzýn sitede yer alan metinlerin -kýsa alýntý ve tanýtýmlar dýþýnda- herhangi bir biçimde basýlmasý/yayýnlanmasý kesinlikle yasaktýr. Ayrýntýlý bilgi icin Yasallýk bölümüne bkz. |