Kasým, 11

Kadýným,

Gün aþýrý intiharlarýnýn sonu olacak yazacaklarým ve bildiðini bilmekse benim sonum. Seni kaybetmeyi göze alarak iþte itiraf ediyorum… Ben cesaretsizim, korkaðým ve dibine kadar aþýðým…

Bir keresinde bana “Beni sevdiðini söylesen çýban mý çýkar dilinde?” demiþtin. Ah, içimdeki yalancý adam “evet” demiþti sana kadýným, ben dememiþtim.
“Çýkarsa yüreðinde çýkar çýban, o da sevdiðini söyleyemediðinden” demiþtin.

Yüreðimdeki çýbaný sana emanet edip, gideceðim, kanattýkça sana aþkýmý anlatacak. Sana kanamadan, sana doyamadan, ardýmda cevapsýz sorularla, kaný pýhtýlaþmaz yaralarýmla sol yanýmda, gideceðim Kadýným…

Kadýným, hayatýmý anlamlandýraným, hayatýný alt üst ettiðim yetmiyormuþ gibi itiraflarýmla baþ baþa koyup seni, gitmeye hazýrlanýyorum.
Kalamam…
Daha da kötüsü neden kalamadýðýmý anlatamam…

Biriktirdiðim tüm cesaretimle içimde senden habersiz büyüttüklerimi ve bir sýr gibi sakladýðým tüm gerçekleri söylemeye karar verdim. Lakin yüzüne deðince gözlerim biliyordum yine susacaktým, o bana benzemeyen adam olacaktým, bu yüzden ilk kez sana yazmayý deniyorum.

Okurken yüzünde belirecek kývrýmlarý þimdiden görebiliyorum, tüm ifadelerin hýzla karýþacak birbirine… Yüzündeki o tarifsiz masumiyeti bir yana atýp, kýzmak isteyip de kýzamadýðýn her anýn acýsýný çýkaracaksýn. Piþman deðilim dediðin her an için piþmanlýk duyacaksýn belki, belki aðlayacaksýn…

Aðlamayý yasak etmiþtim sana, bozuyorum. Dilediðince aðla kadýným. Aðlayamadýðýn tüm anlar için bir bir aðla, sen bilmeyeceksin ama ben de aðlýyor olacaðým.
Ve kadýným, ilk kez aðlarken utanmayacaðým.

Biliyorum üþüyeceksin, ama alýþacaksýn, hayata karýþacaksýn ve günün birinde hak ettiðin adam gibi “adam”ý bulacaksýn.

Sevdiðim, sevdiðimi söyleyemediðim…
Sana söyleyemediðim öyle çok þey var ki…
Kumsaldaki tüm taþlarý denize atmaya çalýþan yarým akýllý bir çocuk gibi telaþlýyým.
Ve biliyorum ardýmda suya deðmeyecek binlerce taþ, söylenmemiþ binlerce söz ile zamansýz gitmiþ olacaðým.
Sen bunlarý her þey gibi çok sonra öðreneceksin.

…………………………..

Cesaretsizim, korkaðým, dibine kadar aþýðým ve bir de beceriksizim kadýným…
Denedim ama yazamadým.



Kasým, 25

Kadýným,


Ýçimdeki telaþýn farkýna vardýn. Artýk oyalanmamalýyým. Þimdi durursam, bir daha gidemem. Caymadan gitmeliyim, ertelememeliyim. Gideceðimi hissetmiþsin gibi daha sýký sarýlýyorsun bana. Dün gece uyandýðýmda yüzümdeydi gözlerin, beni izliyordun. Böylesine korkak, böylesine cesaretsiz, böyle çekilmez bir adamý nasýl seviyorsun, anlayamýyorum. Dokunmaya bile kýyamazken, nasýl böyle hoyrat davranabiliyorum sana! Kendime bazen þaþýyorum!

Durumu daha da zorlaþtýrmadan gideceðim… Kasým bitmeden… Vazgeçmeden.

Bu gece yaðmur yaðarsa gideceðim. Sokaklarda kaybolmuþ bir çocuk gibi aðlaya aðlaya yürüyeceðim. Saçlarýmý yaðmur, yüzümü yaþlarým ýslatacak, sen beni hiç öyle görmedin, görmeyeceksin.


                                                       

00:46
Yaðmur camlarýmý kýracak, git diyor bu þehirden, sevdiðini söyleyemediðin kadýný býrakýp ardýnda düþ yollara… Gitmekten ve sevmekten vazgeçmeden git diyor…

Elveda kadýným, yüreðim dayanmýyor artýk, sevgini taþýyamýyor bu geniþ bedenim, gidiyorum!

Bir kadýný bunca çok severken sevgisinden korkup, kaçan bir adama yakýþaný yapýyorum, kaçýyorum!

Ýç savaþlarýmdan çok yara aldým, kaybedecek bir “sen”im kaldý, onu da kaybetmeyi kaldýrmaz yüreðim. Þimdi sen sað kal, farz et ki, ben zamansýz toprak altýna girmiþ bir þehidim! Elveda Kadýným, elveda sevdiðim!...

Yanýndayken nasýl sevdiysem seni uzaðýnda da öyle seveceðim… Diþlerimi sýkarak, nefesimi tutarak, için için yanarak seveceðim Kadýným seni… Hiç bilmediðin gibi… Hiç bilemeyeceðin gibi!




Aralýk, 7
                                        
Kadýným,

Yaný baþýndayken özlediðim, gitmekle hata mý ettim(?)…

Þimdi adýný bilmediðim bir þehirdeyim.
Adýmlarýnýn izi yok kaldýrýmlarýnda, hiçbir arabanýn camýnda adým yok, adýn yok…

Hava ayaz, saçlarýn nasýlda uçuþuyordur kýþa inat bahar kelebekleri gibi… Ben de yokum, üþüyorsundur þimdi… Ah, en çok üþüyenim, yaðmuru bol uzaklarýn hüzün kokan çiçeði, çiçeðim… Kokunu çok özledim.

Ellerim titriyor, içimde bir yerlerde çýnarlar devriliyor, bir bir yanýyor ormanlarým, can veriyor içimdeki vahþi hayvanlar… Sarsýlýyor omuzlarým, hýçkýra hýçkýra aðlýyorum.



Elimde kalan terinle teninin, okyanus akýtýyorum. Sandýðýmdan da azmýþ gücüm, direncim… Kadýným tuzumla batýyorum, boðuluyorum. Oysa sen beni hiç boðulurken görmedin, düþleyemezsin. Tenini nasýl özledim kadýným, bilemezsin.

Þimdi ben uzaklarda, bilmediðim þehirlerde bilmediðim yüzlere seni anlatýyorum, sana söyleyemediðim sevgimi bir küfür gibi aðzýma doldurup, gördüðüm her yüze tükürüyorum.

Uyuyunca çabuk geçiyor zaman… Uyanýr uyanmaz kâbusa dönüyor hayat… Yoksun sen kadýným, çocuk inadý uykusuzluklarýmla baþ baþayým…


… þimdi hayat da kurduðun cümleler gibi hep eksik, hep yarým…
Ah, eksik yaným, diðer yarým, Kadýným…
Dilimde adýnla ýslanýyor her cümle, anýlardan bozma yýrtýk bir battaniyeyle ýsýnmaya çalýþýyor aciz bedenim ama nafile…

Kadýným, özledim….sessizliðini bile!

Dilimdeki maðarada yankýlanýyor adýn…Sana susadým kadýným, çok susadým!...

(…)
               
                         
Bu þehri de iþgal etti özlemimle yalnýzlýðým…
Tenha sokaklarýn sývasýz duvarlarýnda bile senin adýn, ben yazdým…
Yaktýðým aðýtlar bu þehrin de iklimini bozdu, yanýlýp göçmen kuþlar geliyor buralara, bir bir ölüyorlar, gitmem lazým.

Kokun rüzgâr kýlýðýnda sýzýyor odama, belli ki senden yeterince uzaklaþamadým diyorum kendi kendime.

Kaç þehir girdi aramýza, kaç zaman uzandý tuzak mezarlara, kaç ömür yaþlandým, yine de senden uzaklaþamadým!
Hala korkuyorum “yol yakýn, dön” derim kendime diye… Uzaklara, daha uzaklara gitmem lazým…

Bu þehri de iþgal etti özlem erlerim, vurulmadan, özlemine þehit düþmeden kaçmam lazým.
Gitmeliyim, yokluðuna yenik düþmeden, Aralýk bitmeden…





Ocak, 26
                                        
Kadýným,

Sensiz tüm þehirlerde sýðýntý bu bedenim, eðreti yatýyorum uyku düþmaný yataklarda…

Kaç þehir gezdim, senden uzak kaç gece geçirdim, sensiz geceleri saymayý da býraktým artýk, sensizliðe sövmeyi de!

Gittiðim her þehrin gecesinin ýrzýna geçtim. Hüzne gebe artýk sensiz adým attýðým her þehrin gecesi… Ýkimizin dokunamadýðý her coðrafyada tüm geceler zifir karasý bebelerini doðuruyor yetim yalnýzlýðýmýn. Doðum sancýlarýnda yankýlanýyor senin adýn, saðýr oluyorum! Duyduðum tek þey yankýsý adýnýn…

Kadýným, adýný sevdiðim, sevdiðimi söyleyemediðim, þimdi halimi görsen ne çok þaþardýn!

Kuyruðunu yakalamaya çalýþan bir kediden çok kuyruðu gibiyim bir kedinin… Yaklaþtýkça kendime, yakalanmamak için saklandýðým içimdeki “sen”e, dönüp duruyorum… Kýsýr bir döngüye hapsoluyorum. Ne kadar kaçarsam senden, o kadar yakýn duruyorsun bana sen! Benim gitmemle olmuyor, sök kendini içimden sen git! Git…!

Artýk sana yazmayacaðým!
Sensiz uykuya uzanýyorum, bir daha uyanmamak umuduyla!
Seni hep çok sevdim…
Elveda Kadýným, elveda sevdiðimi söyleyemediðim…

Bu kez bu son veda…
Elveda.





YEÞÝM KIRLI
05.04.2005