"Saçlarýný dolasan boynuma, kaçsak buralardan."
   Bir erkeðin gerçekten sevilebileceðini bana göstermiþtin bu sözünle o gün. O güneþli, sýmsýcak Temmuz'da. Günlerden dündü yani perþembe. Hiç bilmediðim bir duygu sarmýþtý beni. Sarýp sarmalamýþ. Ama bilmediðim bir þey daha vardý. Onu da senden öðrenmiþtim : Aþk bittiðinde küllerine bulanmýþ yalnýzlýk kalýrmýþ.
   Her güzel þeyin bittiði gibi bizimkisi de bitmek zorundaymýþ diyerek kendimi avutamýyorum þimdi. Avutmak istemiyorum. Ama öyle çaresizim ki evin içine sinmiþ kokunla, duvarlarda saklanmýþ sesinle avutmaya çabalýyorum kendimi. Nedense unutmak da geçmiyor aklýmdan. Ya unutamayacaðýmý biliyorum ya da sanki ayrýlýktan sonra da devam edebilecek bir aþk yarattým kalbimde, o büyüyü bozmak istemiyorum. Evden çýkýpta insanlarýn elleri sevgilisinin ellerinde gezdiði sokaklarda yürüyerek acý çekmek de istemiyorum. Aslýnda ben tek bir þey istiyorum: Seni.
   Yaþayabileceðim en güzel duygularý yaþattýðýn için teþekkürler! Ama sonsuza dek kalbimin kapanmasýna ve bir daha aþýk olamayacaðýma, seni unutamayacaðýma inandýrdýðýn için seni affetmeyeceðim!
   Sensiz tadý tuzu kalmadý gerçekten hiçbir þeyin. Bunu söyleyerek giderken de haklýydýn. Her zamanki gibi. Zaten kendine olan güveninle girmiþtin hayatýma öyle de çýkýp gittin. Hem de sonsuza dek. Dönmeyeceðini bildiðimden, vazgeçmeyeceðini bildiðimden "Kal" demedim sana. Yanýndayken bana verdiðin huzur ve güven duygularýnýn kaybolacaðýný da biliyordun. Benim kýrýk, dökük bir hikayeyle yaþamýma devam edeceðimi de biliyor muydun acaba? Bunu bilseydin belki de gitmezdin öylece, ayrýlýk olaðanmýþ gibi.
   Mutlu baþlayan ama sislerle, gölgelerle dolu bitmiþ bir aþkýn hükmettiði geçmiþimle kalacaðým daima. Benim için her gün Perþembe, her ay Temmuz olacak. Hep yanýmda senin anýlarýn olacak. Ama sen olmayacaksýn...