son göç bu gidiyorum
mektuplarýnýz karþýlýksýz kalacak artýk...
bu þehre sýðmýyor düþlerim
alýþýnca suskunluða
buluyor beni de yüreði kavruk þair duruluðu
kendime yaklaþtýkça tek kalýyorum
tüm ziyaretçilerim kapýdan dönecek artýk...


uzun, ince bir yol var
bende baþlayýp bende biten
gencecik bir bahar özlemiyle
kuþlara özeniyorum...
bu ayrýlýþlar bekleme yorgunluðumdur benim
þimdi mavi bir ikindide unutmuþken
bu yaþanmýþlýðý
bilmesem ne olur öykülerin bitiþini
kuþlara özeniyorum
tüneðimi terkediyorum...

akþam olur gibi çekiliyorum
anýsý sýcak sokaklardan...
tükettim ilkyazdan aþýrdýðým sevinçleri de
yürüdükçe eskiyen bir ömrüm
bakýldýkça kýrýþan bir yüzüm var
yýpranmýþlýðýmý örten ne kaldý ki burada?..

evinden ayrýlan bir gelinin hüznü gibi
yine de dönüp arkaný gitmek
ve sebepsiz suçluluk duygusu yok mu?
bu biletin elimde titremesi
son bakýþýn ezikliði...
oysa geldiðim gün gibi bu þehir
hala hiçbir albümde hatýra fotoðrafým yok
su gibi gidiyordum
su gibi dönmeyecektim...





Ertan Akyüz