Ýlk kapý…

Korkuyor adýmlarým ýþýðýn sýzdýðý yere doðru giderken. Kapý aralýðýndan pencere önünde dans eden beyaz perdelerini görüyorum ilk önce. Sonra ellerin sýzýyor o aralýktan, korkuyorum beni göreceksin diye ve usulca yaklaþýyorum biraz daha… Görüntüler artýyor içimde oynaþan korku kemirgenleriyle birlikte… Ýçimde yanan mumlar aþkýn titreyen iskeletleri…
Sus gibi görünen çekingenliklerimle yaklaþtým biraz daha kapýyý araladým ve içeri girdim. Sýrtýn bana dönük olduðu halde nasýl fark ettin bilmiyorum ama; “daha fazla yaklaþma…” derken soðuk bir rüzgar esti pencereden, perdeler daha bir yükseðe havalandý… Sesimin önüne kurulmuþtu barajlar sanki; “se..seni de…”….diyebildim sadece… “seviyorum…” diyebilecek cesareti içimdeki herhangi bir kelimede bulamadým.

“ Artýk onun olan bir þeyi bana nasýl getirdin, söyler misin?”… diye sorarken, gözlerim, yüreðimde pek de yanlýþ hissetmediðim bir ismin harfleri üzerinde geziniyordu. Týpký senin de en parlak doðrularýn arasýndan sýyrýldýðýn gibi… Bir aþkýn üzerinde çýplak ayakla dolaþmak elbette kolay deðildi. Belki de bu yüzden ikinci bir aþký damýtmýþtým yüreðimde. Artýk bunca sessizliðin yüreðimizi kanatmasýndan býkmýþtým, sorgularýndan, kýskançlýklarýndan.. Þüpheyle ördüðün ve binlerce kurguyla beslediðin ilmeklerle örülmüþ þu atkýyý boynumda taþýmaktan. Fakat bunca depreme raðmen nasýl bir yere kurmuþtu çadýrýný yüreðim senin içinde de, hiç bir þey olmamýþtý… Hiç bir duvarým çatlamamýþtý bile. Sen kanatýyordun durmadan, belki bundan deðiþik bir tat alýyor ve kendini daha güçlü kýlýyordun, kanatlanýyordun ha bire bir gök yüzünden diðerine. Ve hala katý inadýndan vazgeçmiyordun bir türlü, kendi surlarýndan ödün vermiyordun…

Senden vazgeçmeye çalýþmak bile daha fazla yakýnlaþtýrýyordu ve inan daha çok acýtýyordu sevmekten…

Ýkinci kapý…

“Ne zaman bir karanlýðýn içinden irkilsem, vücuduma sýkýca sarýlmýþ olarak buluyorum seni…”
Koþar adýmlarla uzaklaþýrken kendimden, farkýnda olamadýðým bir köþe baþýnda çarpmýþtým sana. Harabe iklimlerimi fark ettiðin halde hiç sesini çýkarmadýn ve kapýna bir tek kilit bile asmadýn. “Senin olmayaný taþýyorum…lütfen bana dokunma…acýlarýmý katlama…” dememe raðmen dinlemedin beni.

“Sadece sende olaný istiyorum, gözlerinde ýþýldayan hüzünlerini belki, ellerinle dindiremediðin yaralarýný… Hiçliðe koþmaktan yorulmuþ kimsesizliðini bir de…” dediðinde, anlamýþtým dinlenme zamanýmýn geldiðini. Fakat dizlerinin yanýna her uzanýþýmda en yüksek sesimle anlatmaya çalýþtým yüreðimi daðlayan elin bir baþkasýna ait olduðunu. Ama dinlemedin, aþkýn karþýlýksýz köþelerinde uyuttun beni ve binlerce güzel düþ hediye ettin her seferinde. “ O sadece sana acý veriyor, içindeki en saf yalnýzlýklarýndan faydalanýyor” dediðinde anlýyordum her kelimenle yüreðimin en derin sýðýnaklarýna girdiðini.

Senden vazgeçmemin mümkün olmadýðýný anlatýrken bile bir yaþamýn saçlarýný okþuyordun o narinliðinle…

Ýlk anahtar…Son kilit…

Bir yürek bu kadar eþit bölünebilir miydi, dolunay bir daha hiç görünmemecesine tutulabilir miydi, seninle onun arasýna giren gece beni daha ne kadar düþündürebilirdi. Kendi içimde, kendime kalan son kara parçasýnýn üzerinde düþünüyorum þimdi olan biteni.

Ve inan bana þimdi anlýyorum; neden yüreðinin ön kapýsýndan çýkýp, arka kapýsýndan geri girdiðimi… Ýlk kapýn daima açýk aþka ve arka kapýdaki kilidin anahtarý, hala paspasýn altýnda…

Bu aþk üçgeninin hangi açýsýndan girsem içeri hep sen çýkýyorsun karþýma…