-Ey dünyamýn
en yalçýn daðý
çiçeklere bezeli
adýmý koyduðun
‘CanCemrem’
-ah içim kaynar
ateþim akar fikri yakar
iþittim de bakamadým yaralým
delik deþik etmiþler sýrtýný
düþünürüm
kesilir nefesim
sen gibi
su toplar gözlerim
karasu bulutlarýný tutup öpmek
öperek yok etmek isterim
ve yüzümü sürmek delice
kýraðý düþmüþ çimenlerine
yamacýna almadýðýn
yaban otlarýna
beslemediðin dikenler adýna
yaþanacak çok baharlar var daha
kuzey yýldýzýna sessizce
nice nisanlar diledim
öyle bir ilk
öyle bir sessiz
–ahh demiþsin ki
ayaklanýr yuvamýn güvercinleri
kanatlarýnda koca denizler
damla damla düþerler
kursaðýmda tüm dizeler
anlatýrdýn ‘CemreCaným’
çoban yýldýzýndan hikayeler:
-bir baþka olur çoban çocuklarý
ölmesin diye göçmen kuþlar
misketlerinden vazgeçtiler
þah damarýmda çoban çocuklarý
ve ben bir inat çoban çakmaðý
daha nelerden
dahasý kavallarý
baba yadigarý
sisli bir kasým þimdi
taslaðýndayýz hayatýn
goncada çið
tanesinde ölüm
ölürüm de
kapamam gözlerimi