ï¿½zEdebiyat - pelin onay - Susuyorsun...devam et...

Bir zamanlar seni bir uçurumun kýyýsýndan tuttuðumu ve kurtardýðýmý söylerdin. Buna karþýlýk, ne söyleyeceðini bilemeyen bir insanýn, sol yaný þenlenen kadýn rolünü oynuyordum. Yaþadýklarýndan inatla ders almaya çalýþan, her þeye raðmen sevgiye olan inancýný yitirmemiþ, kýyýsýndan deli, ucundan çocuk, gözleri denize girince yeþile çalan küçük bir kadýnýn tatlý tesellisiydi belki de güzel sözler duymak. Seni gerçekten de kurtardýðýma inandýrmýþtýn beni.

susuyorsun...devam et...

Her güzel baþlayan aþklar gibi þendik, heyecanlýydýk, beklemedeydik..Görüþebileceðimiz zamanlarýn ayarlamalarýnda, duvarlara çentik atan mahkumlar gibiydik. Korkularýný ilk yenen sen oldun, sen akýttýn dudaklarýndan “seni çok seviyorum” kelimelerini. Bense yaþadýklarýný ve hatalarýný tekrarlamak istemeyen ama yine de konuþmak için çýldýrasýya tetik de duran telaþlý bir yürektim. Her þeye raðmen fazla bekletmedim seni. Bir gün..beklediðim ama hiç ummadýðým bir anda sana boþaldý dudaklarým; seni seviyorum, diye...

susuyorsun...devam et...

Bedenimden önce beynimi tahrik eden bir adamýn þarkýsýný dinliyordum. Bu yüzden ilk karþýlaþmamýz, tedirgin iki insanýn karþýlaþmasý gibi deðildi. Küçük bir otel odasýndaydýk...her þeye raðmen, yaþadýklarýna tez, utangaç bir profil çiziyordum ama seni seviyordum. Ýlk defa sen dokundun dudaklarýma..Yüreðim yerinden çýkacak gibiydi, yüreðim yerinden çýktý, sen yerleþtirdin. Küçük bir otel odasýydý, þirindi ve belki de en güzeli pencerelerini açýnca karþýmýzda Midilli’yi görmemizdi. Yaðmur sularýnýn ninnisinde seviþtik seninle, balýkçý motorlarýnýn makamýnda..Özlemlerimi koynunda uyuttum ve sabahýn ýþýklarý vururken bedenlerimize, uyurken seyrettiðim yüzünü yüzümde unuttum.

susuyorsun...devam et...

Yazdýðýn kelimeleri býrak, adresime düþen yüz binlerce cümleden hiç birine sýðdýramadýn beni Yazdýðýn her satýrda bir nehir gibi aktým bilinmezliðine. Baþka bir þehirden gökyüzüne gönderdiðin sýcacýk kelimeler benim þehrimin denizine düþüyordu ve ben her harfi tek tek çýkartýrken derinlerden, parmaklarýma denizin deðil yüreðinin mavisi bulaþýyordu. Bütün þiirlerini itinayla saklýyordum ve her aþk’da olasý olan bir bitiþ ertesinde kullanmak üzere, mahkeme tutanaklarýna þiirlerini þahit olarak yazdýrabileceðimi biliyordum. Çünkü þiirlerin çýðlýk çýðlýða konuþuyorlardý ve ben senin yokluðunla þiirlerinle dertleþiyordum.

susuyorsun...devam et...

“Bekle” kelimesiyle bitirdiðin her cümleyi virgülle uzattým ve bekleyiþlerime sýðdýrdým düþünü kurduðum geleceðimizi. Suskunluðu her gün daha fazla uzatýyordun ve ben tek baþýma yaþýyordum, seninle beraber ellerinden tuttuðumuz iliþkimizi. Giderek uzaklaþýyordun, daha çok susuyordun ve ben bilinmezlerin ortasýnda senin gerçekte neyin olduðumu öðrenmeye çalýþýyordum. Aylar geçiyordu, aramýyordun...Buna karþýlýk ben de “iyi ki sesin var yoksa bu hasret beni öldürecek” diyen adamýn ölüm haberini bekliyor gibiydim. Her þeye raðmen bir þeylere sýðýnmak ve acýlarýmdan kurtulmak istiyordum. Ne zaman sana ihtiyacým olsa, “aradýðýnýz aþk’a þu an ulaþýlamýyor” diyen kadýnýn mutlu sesi yankýlanýyordu kulaklarýmda. Sen sorunlarýnla uðraþýyordun, bense sessizliðinle, sevdamla ve yalnýzlýðýmla. Sevda, her þeye tek vücutmuþ gibi göðüs germekti. Ben bunu biliyordum, böyle seviyordum, sense girdiðin maðaranýn içinden uzattýðým yardým elini bile görmüyordun.

susuyorsun...devam et...

Herkes seni soruyordu, selamýný veriyordu, iletemiyordum. Hep böyle mi çalýyordu sevdanýn çanlarý, farklý olduðumu düþündüðün bana bile geçmiþimde býraktýðým yaralý sevdalarýmý anýmsatýyordun. Her þeye raðmen hiçbir kötü sözü yakýþtýramadým sana. Giderek çoðalan kýrgýnlýklarýmý itinayla kapatmaya çalýþtým. Bir güzel sözün yeterdi belki, bekletirdi, sesimi bile duymadýn. Merak edilmeyen bir yürek kaç zaman tutunabilir anýlarýn güler yüzüne..? Tutundum, çýrpýndým düþmemek için, uçurumun kýyýsýnda bana uzanan elin yoktu, düþtüm..

susuyorsun...devam et...

Bize ait bir çok düþü sen yaratmýþtýn ve sen yok ettin yine. Birer masal kahramanýydýk ve masal olarak kaldýk, ilerde çocuklara anlatýlmak üzere belki de. Yaþadýðým ve yaþattýðým hiçbir þey için piþman deðilim. Hatta bir de teþekkürüm var sana, kendimi en güzel sevilen kadýn gibi hissettirdiðin için. Adý üstünde bir bekleyiþti yaþadýðým, belki bu da bir düþtü, uyandým, baktým ki yoksun, seni düþlerinde býraktým.

susuyorsun...devam et...

Bir aþk’a kaç aþk sýðar diye soruyor bir þair, ben aþkýma tek aþk sýðdýrmýþtým oysa, bilmeden ismimin bile unutulduðunu. Sorulmasý gereken sorular tedavülden kalktý, ki zaten cevaplarý da sana aitti.Sana deðil, seninle bir ömrün düþünü kuran kendime yakýþtýramadým “hoþça kal” kelimesini. Ama sen, bedeni dar gelse de, almadan fikrimi, elbisesini diktin vedanýn. Bana sadece ortada kalmamak için giymek ve gitmek düþtü. Ama gitmek deðil ki öfkeyle, kýrgýnlýklarla, acýyla..kendi özgürlüðüm için baðýþladým seni. Yine de, her þeye raðmen merak etmiyor da deðilim; içindeki hangi sen gerçekte sevdi beni..?, hangi sen haykýrdý gökyüzüne, sen bende ömürlük olmalýsýn diye..? ve hangi sen bu kadar kayýtsýz kalabildi yüreðini konuþturan bir kadýnýn yüreðine..?

susuyorsun...devam et...
susuyorsun....artýk konuþma...