Hüzünlü ve buruk bir þekilde kutladýðýmýz mübarek Ramazan Bayramý da geçip gitti, bir daha ki Ramazan Bayramýna kadar da, bakalým hangilerimiz hayatta olacaðýz, hangilerimiz ahirete göç edeceðiz, onu Allah bilir... Neydi o eski bayramlar? Yetmiþli seksenli yýllarda yaþadýklarýmýz, yaþattýklarýmýz... Bir bakalým Bayram Sonrasý Müzesinde, neler varmýþ neler?

Bu görmüþ olduðunuz kartpostallar yetmiþli, seksenli yýllarda henüz cep telefonunun hayatýmýza dahil olmadýðý zamanlarda, üstüne pul yapýþtýrýlarak, uzaklarda ki sevdiklerimize gönderdiðimiz güzelliklerden birisiydi. Genellikle arkasýna ''Bayramýnýzý en içten dileklerimiz ile kutlar saðlýk ve esenlikler diler büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden öperiz.'' diye yazýlýr bir hafta önceden de postaya verilirdi...

Biraz ilerleyelim bakalým müzede... Bu görmüþ olduðunuz dokümanlar, çocuklarýn baþ tacý olan materyallerdir... Mantar ve mantar tabancasý ki mantarlar, kimi zaman tabanca ile patlatýlýr, kimi zamanda tele takýlýr, kýzlarýn önüne atýlýr, kýzlar korkutulurdu... Bazen de elde patlar, sýzým sýzým sýzlatýrdý... Füze, kýz kaçýran dediðimiz þey... Ýçine su doldurulan su tabancasý... Maytap denilen ve yakýldý mý ýþýk saçan güzellik...

Biraz daha ilerledik mi ev baklavasýnýn fotoðrafýnýn önüne geliyoruz. Günümüzde tamamen ortadan kalkmasa bile yapýlmasý hayli azalmýþtýr. Yetmiþli seksenli yýllarda ki baklava kalitesini yakalayan anneanne ve babaannelerimiz sayýca çok azalmýþtýr...

Bu fotoðraflarda da Kurban Bayramýnda dedesi ile birlikte kurban pazarýndan alýnýp eve getirilirken boynuzu kurdeleler ile süslenmiþ koçu görüyorsunuz... Þimdilerde banka hesabýna yatýp ya da marketlere gidip parasý verildikten sonra, bayramýn dördüncü günü evimize gelen, baþýnda durup da kesilirken tekbir getiremediðimiz kuzu, koyun etlerinin o zaman ki hallerini görüyorsunuz...

Veeeee evet evet, çocuklarýn olmazsa olmazlarýndan bayram harçlýðý... Günümüzde Ýnternet yoluyla da, banka hesaplarýna gönderilmekte olup, eski zamanlarda birebir dedelerin ve ninelerin eli öpülerek alýnan güzel bir bayram geleneði idi... Hatta yakýn zamanda çocuklarýn tost makinesi yerine pos makinesi alýp, bayram harçlýklarýný kredi kartý ödemesiyle bile alabilecekleri gündemimize girerse hiç þaþýrmayalým.

Bunlarda mendil ve çorap olup. Geçmiþ zamanlarda dedelerimiz, ninelerimiz el öpmeye gelen torunlarýna her bayramda bayram öncesi alýp, bayram günü severek verirlerdi. Tabi ki yanaklarýndan da makas almayý ihmal etmezlerdi...

Burada da mübarek Ramazan Ayý boyunca çalýnan davulu ve tokmaðýný görüyorsunuz. Erkek manken de haliyle Ramazan Davulcusu arkadaþ oluyor. Saat ve cep telefonunu kurma olayý çýktýktan sonra, sayýlarý da hayli azalmakla beraber yine de muhtelif yerlerde davullarýný çalarak hizmetlerini sürdürmektedirler... ''Kýzýný boþ býrakýrsan ya davulcuya ya da zurnacýya kaçar.'' cümlesi Ramazan Davulcularý için geçerli deðildir...

Biraz daha ilerleyelim bakalým. Burada ki fotoðrafta bayram sabahý dedesinin elini öpüp harçlýðýný alan bir çocuk görülmektedir. Yanda ki fotoðrafta da belediye temizlik iþçisi kardeþlerimizin ve davulcu kardeþlerimizin bahþiþ toplama aný görülmektedir. Bu fotoðrafta da bayram namazýndan çýktýktan sonra simitçilerden simit alan baba ve çocuklarý görülmektedir... Baþka bir fotoðrafta da þimdilerde pek rastlayamadýðýmýz, aile bireylerinin dede, babaanne, baba, anne ve çocuklar, amca, halalar hep beraber sabah kahvaltýsý yaparken görüyorsunuz...