Yaptýklarým kadar yapamadýklarýmdan da sorumluyum artýk... Suçum olmayan, benim olmayan kararlardan... Her zaman yüzümüze gülmeyen yaþam biçimlerimiz midir bizi bu hale getiren?
Evet, hayat deðil yüzümüze her zaman gülmeyen... Yaþam biçimlerimiz... Neden, nasýl ve niçin yaþadýðýmý sorabiliyorsam eðer; hayatýn önüme koyduðu her yemeði beðenmiyorum ve de deðiþtirmek için bir çaba gösterebiliyorum demektir... Çabalarýmýzýn sonucunda da ortaya çýkan; yaþam biçimlerimizdir...
Þimdi nereden baþlamalýyým deðiþtirmeye nerede kaldýðýmý bile unutmuþken? Böylesine kendinden kopuk bir tarzý mý benimsemiþtim aylardýr; yoksa zorunluluklarým mý kendimi unutmayý seçmeme sebep olmuþtu?
Her zaman kendimle didiþen ve de bunu tek uðraþým bilen benliðimdeki ben; þimdi ne yapmalýydý? Yarýn ne yapacaktý?